Waar is het nu in hemelsnaam? Al die gebouwen hier lijken op elkaar. Stiknerveus word ik ervan. 15-C, dit is 13-A, dan moet ik toch in de buurt zijn? “Pardon, kunt u mij ook zeggen waar ik nr. 15-C kan vinden?” “Nou, gewoon, daar hé” “Oh, dank u wel.” Als ze hier allemaal zo vriendelijk zijn, belooft het nog wat. Eigenlijk is dit ook helemaal niks voor mij, zo’n opgeprikte kakomgeving. Ik heb nog geen spijkerbroek gezien, alleen maar meerdelig grijs. “Goedemiddag, ik heb een afspraak om 2 uur met dhr. Vandormael en mw. Zeegers. Voor een sollicitatiegesprek.” “Ogenblikje. Ja, ik zie het. Neemt u maar even plaats. U wordt opgehaald.” Pff, ik moet eigenlijk nodig plassen, kan nog wel even snel, ik heb nog 10 minuten. “Waar was u nou? Dacht u dat u de enige kandidaat van vandaag was? Nou, kom maar mee.” Ooooh, dit is een drama. Wat een kreng. En ik was toch op tijd terug? Zou zij nooit naar de wc hoeven? Ik heb het ook smoorheet, dit jasje was misschien toch niet zo’n goed idee, ik heb vast een hoofd als een boei. Wat rent dat mens zeg, ik hou haar amper bij. En wat een doolhof is het hier. Ze heeft zich trouwens niet eens voorgesteld, ook niet erg netjes. Zou dat nou die Zeegers zijn? “Neemt u hier maar plaats, u wordt geroepen als u aan de beurt bent.” Juist ja, net als bij de tandarts. Veel beter voel ik me ook niet. Waarom doe ik dit eigenlijk? Pure zelfkwelling is het. En is het nu wel zo’n leuke baan? Volgens mij wil ik hier helemaal niet werken. Volgens mij vind ik het hier afschuwelijk. Ik heb toch een leuke baan? Waar ik gewoon in mijn spijkerbroek heen mag? Oké, het verdient niet best, maar wel een boel fun. Zal ik gewoon weggaan? Durf ik dat?