fiasco De muren waren van het soort geel dat je naar een zonnebril doet grijpen. Het bureau stak er, met zijn diepzwarte kleur, schril bij af. Aan de muren hingen schilderijen met kleurvlakken. Knallende kleuren. Het bureau was leeg. Niet zomaar leeg, nee er lag zelfs geen stofje. Achter het bureau zat een lange vrouw, haren hoog opgestoken, grote bril, rode lippen en diepblauwe ogen. 'Gaat u zitten', zei ze met bekakte stem. Met enigszins toegeknepen ogen nam ik plaats op de zwarte stoel. 'Vertelt u eens', vervolgde ze, 'waarom heeft u voor dit bedrijf gekozen? Uw ervaring ligt toch op totaal ander vlak.' Ik slikte, dit was niet de vraag waar ik mee wilde beginnen. 'Euhm, ik hou van afwisseling en was aan verandering toe.' 'Hoezo?', onderbrak ze, terwijl ze me met een scherpe blik aankeek, 'Bent u niet tevreden met uw huidige werk?' 'Ik werk daar met plezier maar de uitdaging weg.' 'Uitdaging? Kunt u alleen werken met uitdaging, of bent u ook nog in staat om, als dat moet, minder uitdagend werk goed te doen? Misschien vond uw werkgever u geen uitdaging meer?' Mijn mond viel open. Hoe kwam ze erop? 'Mijn werkgever is tevreden over mijn prestaties.' 'Waarom staat hij dan niet bij de referenties?' 'Omdat hij niet weet dat ik solliciteer.' 'Dus u bent onbetrouwbaar omdat u dingen achter de rug van uw werkgever doet.' Dit ging helemaal niet goed. 'Ik weet niet zeker of ik weg wil, ik ben op onderzoek.' 'Dan heeft u ook tegen ons gelogen, want u wilt helemaal niet solliciteren.' Pffffff, hoe kwam ik hier weg. Ik zette mijn benen stevig naast elkaar, rug recht en zei: 'Mevrouw, ik ben hier om te solliciteren en te onderzoeken of dit bedrijf iets voor mij is, net zoals u onderzoekt of ik iets ben voor uw bedrijf. Dat laatste zal misschien het geval zijn, maar het eerste is dat, gezien het verloop van het gesprek, zeker niet! Tot ziens.' Voordat ze nog iets kon zeggen, stond ik op en verliet de schreeuwerige kamer, mijn 'niet toekomstige werkgever' verbijsterd achterlatend.