Nuketown Door het vizier van mijn sniper verken ik telkens 180 graden om mij heen. In fletse pasteltinten neem ik de verlaten stad waar, met weinig oog voor details, het gaat om kills en de killstreaks. We sluipen door de straten tussen de stilstaande voertuigen door en lopen oplettend om een achtergelaten bus heen, een tuin in. Ineens, daar, bij het wapperende wasgoed, een persoon. ‘Take ‘m down!’ roept mijn crewlid, die mijn andere 180 graden dekt. Tussen het snijpunt van de vier rechte strepen in de cirkel, zet ik mijn target vast. -Bang- -Tjak,tjak- De huls rinkelt weg over de grond, terwijl ik de sniper herlaad. Raak! Door de kick schiet ik er op los totdat: -Tok,tok- Fack, mijn ammo is op! ‘I’m out’ ‘KillPiet, jij hebt geen unlimited ammo’ hoor ik geërgerd in mijn oor. ‘ Cover me, I’m reloading’ reageer ik rustig. -‘Friendly carepackage ready for delivery. Show us where you want it’ - @Shoottokill69 regelt dat maar. Ik ben de verkenner en loop als eerste behoedzaam het huis in, de trap op. Boven is er niemand. Ik neem mijn positie in onder het raam, sla de ruit in met mijn wapen en bespioneer het enemy team in de straat. Als ze dichterbij komen gooi ik een, door kills verkregen, handgranaat. -Tjik- -Feeeeew- -Boem- Het donkere rood steekt duidelijk af tegen het pastel. Op het score board vliegt het aantal kills omhoog. -‘Tripple kill’- -‘Enemy napalm strike out’- Het gunship geluid bevestigt de aanval. Chaos nemen mijn ogen waar: rook en vlammen maar ik voel het niet. De salvo’s zijn oorverdovend en pompen mijn adrenaline verder omhoog. Ik pak mijn secondary weapon en schiet ook deze leeg. -‘We need a medic’- Op het beeldscherm verschijnt in het rood: -DEFEAT- ‘K.., weer verloren!’ schreeuw ik in mijn headset. Ik ben de teleurstelling over die onvoldoende voor mijn Wiskunde vergeten. Zonde van mijn tijd, die ruim tien minuten voorbereiding de avond ervoor. Gelukkig heb ik voor Engels een 9! ‘Piet! Berg nu je geweer op en kom eten!’ Ik gehoorzaam mijn moeder en leg mijn game controller weg.