Tessa, berg je geweer op Wezenloos staarde ze voor zich uit. Ze zat al uren op haar bed toen ik weer op haar deur klopte. ‘Wil je wat eten?’ vroeg ik haar. Langzaam sloeg ze haar ogen op, keek naar me zonder me te zien. ‘Wat kan ik voor je doen zodat je wat minder verdrietig bent? Zeg het me meisje, kom nou, je moet toch iets eten, of drinken? vroeg ik haar terwijl ik het antwoord wist. Met de week zag ik haar vermageren. Dit duurt te lang, flitste het door me heen. Ze trok de mouwen van haar trui naar beneden, over haar handen. Zou ze weer gekrast hebben? ‘Tessa, heb je toch gesneden? Je hebt toch geen mesje hier op je kamer?’ Roerloos, als een Griekse godin bleef ze zitten, kaarsrechte rug, een uitgestrekte zwanenhals. Ik zie alle pezen en bloedvaten in haar hals. ‘Nee, ik heb geen mes, ik heb ook niets meegenomen van de dagbesteding. Geloof me,’ kwam dan toch een antwoord. Sloom, toonloos, vol verdriet. ‘Ik vertrouw je. Kom je mee naar beneden?’ Ze schudde haar hoofd. Haar mooie hoofd dat zo depressief was. Waarom? Ik wist het niet, ze kon het niet verwoorden en het enige wat ik kon was accepteren en vertrouwen. Terwijl ik op haar toeloop, probeert ze iets onder de deken te stoppen. Ik wantrouw haar acuut. ‘Tessa, wat mag ik niet zien?’ ‘Dat durf ik niet te zeggen.’ ‘Kan ik je toch niet vertrouwen? Laat het me dan maar zien, dan vertrouw ik je.’ Ze schudt haar mooie hoofd en ik besluit om de deken open te slaan. Totaal verbluft en vol angst zie ik de loop van een pistool, haar hand omklemt de kolf, haar vinger aan de trekker. ‘Gooi het pistool in de hoek.’