‘Cache ton fusil maintenant’ schreeuwde zij dwingend. Het spektakel dat zij zag, net de bocht om in de jungle en gezeten in een kolossale Hummer choqueerde haar wezenloos diep. Zij had helemaal niets te zeggen in dat land. Zij zat ook nog eens naast de plaatselijke commandant die haar had opgehaald van een binnenlands vliegveld met de meest dieprode aarde die zij ooit had gezien. De commandant had zich heel charmant opgesteld, hij was de broer van een generaal uit de hoofdstad, hoewel talloze malen lelijker. Zij knapte al af op zijn persoon in de luttele seconden die hij op haar afliep en daarnaast droeg hij dezelfde voornaam als haar ex-echtgenoot. Niet in het minst weerhouden door haar terughoudendheid, onderging zij zijn informatie. Over de streek, het hotel waar zij tijdelijk zou verblijven, dat zij geen parfum moest opspuiten in de zon, dat er een aap in een kooi zat naast haar kamer en ook over het lokale gerecht ‘cossa cossa’ [garnalen] dat bij bereiding een walmende en penetrante lucht afgaf die zich dag en nacht aan haar zou vastklampen. Dagen later zou zij krampend op de vergadertafel liggen, haar buik schurkend tegen het harde hout. Nog met een exotische bloem achter haar oor maar toen al doodziek. Om vervolgens weg te glijden in een twijfelachtige coma en als zij haar ogen al wist te openen zag zij rijen lokalen in slagorde naast haar bed staan, prevelend, een rozenkrans tussen de vingers. Een verschrikkelijk beeld liet haar niet los in die lange dagen en nachten dat zij ver van huis ziek in dat land lag. Bij het nemen van de bocht werd een man opgehangen. Uitgejoeld door een uitzinnige massa en onder schot gehouden door een van de mannen van haar commandant. ‘Cache ton fusil maintenant’ bleef zij in haar koortsige dromen schreeuwen.