Naast Dolores’ stoel stond de ingepakte weekendtas. Propvol was die, ze had de ritssluiting nauwelijks dicht gekregen. Waar ging ze ook alweer naar toe? Toen ze de tas inpakte, wist ze het nog. Ze dacht na, maar de flits van het weten raakte steeds verder weg. Alsof haar gedachten korter en korter oplichtten om vervolgens te verdwijnen in een massa vol beelden en geluiden zonder betekenis. Op haar schoot lag haar remington. Ze streelde de kolf, zoals ze zo vaak had gedaan. De loop was kaarsrecht. Loepzuiver zou ze ermee kunnen schieten, al zou ze dat nooit doen. Veertig jaar geleden had ze het wapen gekocht in een kroeg in België. Ze had het mooi gevonden door zijn perfecte afwerking en het evenwicht tussen kolf en loop. Het was geladen, dacht ze, maar zeker wist ze dat niet. In de lade lag nog altijd de ongeopende doos kogels. In de gang klonk gestamp van laarzen. Even later stond de plompe gestalte van haar dochter Magda in de woonkamer. Magda wierp een misprijzende blik op het geweer. “Moet je niet naar school?” vroeg Dolores. Voordat ze was uitgesproken, besefte ze dat er iets niet klopte. Er was iets met de tijd tegenwoordig. Vroeger en nu liepen door elkaar, alsof alles tegelijkertijd gebeurde, alsof er nooit iets begon, nooit iets eindigde. Om de smalle lippen van Magda verscheen een glimlach, maar haar ogen bleven koud. Dolores huiverde inwendig. Had zij deze kolos, die zo goed wist wat een ander moest doen en laten werkelijk gebaard? “Het is tijd, ma,” zei Magda. “Ze wachten op ons. Je zult het echt naar je zin hebben in Huize De Schemering.” Ze keek naar de remington. “Dat ding kan natuurlijk niet mee. Berg je geweer maar op.”