Rode roos Hij liep als laatste over de landingsbaan naar de vliegtuigtrap. In zijn hand droeg hij de koffer waarin zich normaliter zijn HK417 bevond. Nu was de koffer leeg en licht. Het geweer hing over zijn schouder met een roos in de loop. Een rode roos. Het was het derde jaar van de derde grote oorlog en hij zou voor de derde keer naar het front gaan. Zijn derde vlucht. Hier stond niemand. Goed, er hadden net nog naasten zwaaiend in de vertrekhal gestaan. De demonstranten die zouden er pas over een half jaar zijn, als hij terug zou komen, áls hij terug zou komen. Ze waren er nooit als een vliegtuig opsteeg. De roos in de loop was er niet voor hen, niet voor de afwezigen, maar voor zichzelf. Een voorbode van de rozen die zouden ontluiken als hij duizenden kilometers verder de trekker zou overhalen. 'Een roos is luxe'. De jonge korporaal die vijf meter voor hem liep, op weg naar de ultieme ontgroening, wierp een onzekere blik over zijn schouder. 'Een roos is luxe. Hij wordt afgeknipt en in een vaas gezet of aan een geliefde gegeven, zonder het besef dat er iets afgesneden wordt,' verklaarde hij. De man voor hem versnelde zijn pas. 'Luxe, man. Een onbezorgd leven, lage olieprijzen, de treinen moeten blijven rijden, het licht moet blijven branden, de TV moet het blijven doen, het internet ook. Dan kunnen ze over een half jaar zien waar en hoe laat we landen. Dan ben jij ook een moordenaar.' 'Van Dam, godverdomme, berg je wapen op!' Hij liep door tot de trap, hield stil, maakte een strakke kwart draai en keek de majoor strak aan. Zijn blik zakte, bewust theatraal, naar de glanzende schoenen die altijd gevrijwaard bleven van modder. Schoenen die nu al spiegelden wat hij over een half jaar zou zien: smetteloze schoenen, luxe, merken, symbolen, die hem zouden brandmerken als moordenaar. 'En de roos, majoor? De roos? Moet ik die ook opbergen?'