Wekelijkse schrijfopdracht 3 Berg je geweer op Hoe het precies zo ver heeft kunnen komen weet ik niet. Hoe ver het precies gekomen is, weet ik ook niet. Ik kijk om me heen. Seh' die Welt in Trümmern liegen. Ik weet niets meer. Niets meer dan strijd en puin. Het begon met reizen. Dat weet ik nog. Langs lange wegen en smalle paadjes. Te voet, te fiets en in mijn dromen. En jij was er. Niet altijd, maar vaak. Het begon natuurlijk met jou. Was ik dat echt vergeten? Onmogelijk. In jou ontdekte ik een nieuwe wereld en daarmee begon het afbrokkelen van de oude. Al wat mij lief en vertrouwd was. Jij werd al wat mij nog lief en vertrouwd was. Waar maakte niet meer uit. Rijkdom en gemak voorbij, langs sloppen en ellende, totdat er niets meer over was dan puin. En we wentelden ons in puin. We werden puin. De strijd was onvermijdelijk. Allesomvattend en onvermijdelijk. Totdat er niets meer over was dan strijd. We bestookten elkaar met alles wat we hadden, al was dat niets. We zakten uitgeput naast elkaar, enkel om na de rust een nieuwe strijd aan te vangen. De rest van de wereld was al lang vergeten. Of vergaan. Ik dacht dat het niets meer uitmaakte. Als alles eenmaal kapot is, valt er niets meer kapot te maken. Doorgaan was het enige wat ik nog wist. Maar ook aan doorgaan komt een eind, niets is voor altijd. Er moest een moment komen waarop ik mijn ogen weer zou openen. Waarop ik weer zou zien. Weer zou weten. Een moment dat begint wanneer we elkaar aankijken en zeggen: “Berg nu je geweer op.”