Wekelijkse schrijfopdracht 2 Lentevondst Lente. Hollandse lente. De regen slaat tegen de ramen, de wind giert om het huis. Ik staar naar buiten. Somber en onrustig. Veel te vroeg heb ik de tegels opgenomen. Het was de eerste zonnige dag geweest en de heg kwetterde alsof hij van mussen gemaakt was. In mijn hoofd was het direct voorjaar, al was het op de kalender nog maar net februari. Het was natuurlijk ook mijn ongeduld geweest. Ik wilde zo graag. Zo graag beginnen. Nu het plan eenmaal gevat was, moest het ook aangevat worden. Het was constant in mijn gedachten; hoe ik het precies moest aanpakken, of het wel zou lukken. Ik kon niet langer wachten. Maar die heldere dag was het begin van een nieuwe vorstperiode. Een week later lagen de tegels op een treurige stapel uit te kijken over een leeg en stijf bevroren stuk grond. Niets mee te beginnen. De regen volgde direct op de vorst. Dagenlang regen. De stijve zandvlakte is inmiddels een blubberige massa. Het kruipt onder mijn huid. Mijn handen jeuken om verder te gaan. Af te maken waaraan ik nog maar nauwelijks begonnen ben. De schop roept. De tegels kijken verontwaardigd. Verdorrie. En de regen tikt maar tegen de ramen. Tikt? Ja, het slaande is er wel af. Misschien valt het wel mee zo. Ik heb laarzen. Misschien is het best te doen. Mijn wangen gloeien onder de koele regendruppels. Mijn handen spannen en ontspannen zich rond de schop. Nog eenmaal overzie ik de leegte. De stapel tegels. Ik ga het doen. Ik ga het echt doen. Ik haal diep adem en zet de schop in de grond. Mijn voet erop. Leunen. Kiepen. Zwarte aarde komt boven. De regen deert me niet langer. Ik kijk naar de grond. Zwarte grond, vol vocht en mogelijkheden. Hier vind ik rust. Geluk. Hier komt mijn tuin. Een echte tuin met kleurige planten in plaats van grauwe tegels.