wekelijkse opdracht #2: de tuin (tweede verhaal)

Het geheim van oma. Beduusd keek ik naar de half verwilderde tuin van mijn oma. Ik weet dat ze slecht ter been was maar ze bleef een feeks. Met opgestroopte mouwen begon ik aan de tuin. Na uren lang zwoegen wilde ik het opgeven. Geschrokken keek ik op. ‘Loop je weer te lanterfanten!’ Onopgemerkt had mijn oma mij beslopen. Ik wilde mij tegen haar verweren maar nog net op tijd slikte ik mijn woorden in. ‘Dacht ik al je heb niets te zeggen. Schiet eens op,’ zei ze venijnig. Ik veegde het zweet van mijn voorhoofd en ploeterde verder. Ze verdween en opgelucht zuchtte ik. Ik hakte met mijn schoffel woest in op een verhard kruidachtige plant maar sloeg mis. Diep drong de spade de zachte grond in tot hij ruw werd afgeremd door iets hards. In mijn handen hield ik een kleine menselijke schedel. De temporaal was verbrijzeld. Een rilling liep over mijn ruggengraad heen. ‘Ik had al gehoopt dat je haar zou vinden, zei een intens bedroefde stem achter mij. Ik draaide mij om naar mijn oma en vroeg: ‘Wie was ze?’ ‘Mijn dochtertje. Ze was drie en altijd vrolijk. Mijn man, jouw opa was niet altijd aardig. Hij sloeg namelijk. Maar van haar bleef hij af tot op de dag dat hij zo dronken was dat hij haar optilde en tegen de muur aan smeet. Alleen maar omdat ze haar boterham niet meer lustte. Ze was .opslag dood. Ik was zo bang dat ik haar hier, op de enige plek die zij kende, begroef.’ Tranen begonnen over haar verrimpelde wangen heen te stromen. In haar ogen las ik de opluchting. Eindelijk was ze bevrijd van haar duister geheim. ‘Maar hoe….’ Haar gezicht verzachtte en haar ogen keken vertederend. ‘We gaven haar als verdwenen op. De jaren passeerden en er werd steeds minder over haar gesproken, totdat mensen haar vergeten waren. Zelfs ik kon niet meer herinneren hoe haar glimlach was totdat jij geboren werd. Jij leek als twee druppels water op mijn Emilia.’ Ik keek haar aan en zag niet langer meer een gemeen oud vrouwtje. Het asker was gevallen en de ware had zich kenbaar gemaakt. Ik glimlachte en pakte troostend haar hand vast. Die zomer veranderde alles