#2-Lentevondst

HET GAT. Het is ongebruikelijk warm deze lente die eigenlijk nog niet eens officieel is begonnen. Ik zit op het zonnigste plekje in de tuin te genieten van de warmte die zowel mijn lijf als mijn binnenste verwarmd. Getik op de achtergrond, een koolmees probeert het toegangsgat te vergroten. Voor mij staat in een tijdelijke zwarte plastic bak een theeroos. De roos van buurvrouw Marietje die naar een ander plekje moet verhuizen. Marietje is al jaren in de hemel maar ik weet dat ze het waardeert dat we zorgvuldig met haar roos omgaan. Ik zit in haar tuin want het is haar huis wat we hebben gekocht. “Vroeger” vertelt Marietje, toen ze nog onze buurvrouw was, “waren hier helemaal geen tuinen. We hadden een gezamenlijke put voor de zes huisjes. Een soort binnenplaats waar buitenwc’s staan en we het afval dumpen. Waar we de was koken op grote branders en gezamenlijk de wringer deelden. Nu zijn er tuinen met een schutting omheen en moeten we op een stoel gaan staan om de buren te begroeten”. De roos begint dicht bij de wortels al wat uit te lopen, hij wil wel, ik moet de moed nog verzamelen. We hebben een mooi plekje uitgezocht, dichtbij waar de roos lang voor al de verbouwingen, ook ooit heeft gestaan. Ik begin te graven, het schepje glijd door het zwarte vochtige zand. Ik zie mezelf een lekker ruim bed maken zonder stenen en keien, die ik apart leg. Hoe groter het gat wordt hoe meer ik de rust vind waar ik heel de winter naar heb lopen zoeken. Zonder sneeuw was er deze winter geen winterslaap voor mij. Met mijn nagels onder het zand en zwarte handen wrijf ik het zweet uit mijn gezicht. De rust, berusting die ik vind in het diepe gat neemt bezit van mijn hele lijf tot ik de tranen over mijn wangen voel lopen. Ik huil, eindelijk. Het is net of ik de zoete geur al reuk van de theeroos als ik hem in het gat laat zinken. Ik maak het gat dicht, het is goed geweest.