#1-reizen

Waar het lot mij brengt. Ze is nu bijna 2 jaar een pensionada en het komt haar de strot uit. Ze groeit dicht, de vuile ramen, de ongesnoeide struiken en bomen rond het huis. Zelf groeit ze ook dicht. Ze is maar liefst 20 kilo zwaarder geworden en tilt vermoeid haar 115 kilo wegend lijf uit bed. Ze heeft het tot 10 uur volgehouden, geprobeerd nog wat te lezen. Haar maag knort ze heeft zin in een kopje thee en een geroosterde boterham met geitenkaas. Hetzelfde ontbijt als altijd en ze kan er de hele ochtend over doen tot de lunch. Maar vandaag niet, de lente heeft de zwakke winter verdrongen en vroeg in maart neemt ze de benenwagen. Zomaar de deur uit zonder ontbijt, ongewassen met stevige stappers. Ze voelt de aanslag op haar tanden en de zon in haar gezicht de straat uit. Ze haat bewegen en wandelen kan dan nog net, maar liever is ze lui dan moe. Ze vind het pad langs de Dommel. Na een uur is ze doodmoe maar nergens een bankje, na nog een uur heeft ze de smaak te pakken. Ze is de stad al uit het eerste dorp doemt op. Haar honger is voorbij. Ze voelt het zandpad onder haar voeten wegglijden ze ziet het water van de Dommel voorbij stromen. Daar staat een bank. Terwijl ze zich op de bank laat zakken valt er ook een kwartje. Vanuit haar stuitje op de harde bank voelt zij iets groeien, een kracht. Haar benen hebben haar helemaal hier gebracht in een prachtig natuurgebied waar het stroomt,bruist en ontwaakt. Ze doezelt wat weg op de bank, voelt het toch wel in haar knieën. Na een uur rust weet ze wat ze wil. Ze wil naar huis de bomen snoeien, licht toelaten de ramen wassen.