week 2 schrijfopdracht; lentevondst

De zon lonkt; ik voel haar straling door het achterraam priemen. Weerstand bieden is onmogelijk, ik moet haar gehoorzamen. Ze instrueert me dichterbij te komen en als een mak schaap begeef ik me richting vensterbank. Ik tuur naar buiten, maar als snel blik ik naar boven, naar die prachtige hemel die me de adem ontneemt. Het is ochtend en hoewel de zonnewarmte duidelijk waarneembaar is, kan ik het hemellichaam nog recht in de ogen kijken. Zelfs met haar dimlicht weet ze mijn aandacht vast te houden. Het is niet haar doel om mij te verblinden, ze wil juist dat ik beiden ogen wijd open houd. Vandaag brengt dit wonder der natuur mij een belangrijke boodschap. Hypnotiserend houdt ze me in haar greep en ‘fluistert’ me toe dat mij buiten een verrassing wacht. Mijn lichaam ‘buigt’ welwillend en voert me de tuin in. Woorden zijn overbodig, haar zonnestralen wijzen naar een specifieke plek in mijn boomgaard. Ik weet direct wat me te doen staat. Met mijn handen woel ik in de aarde op zoek naar hetgeen mij verlichten zal. Het heelal schijnt te weten dat het donker in mij is. Een knagend gevoel heeft een gat gevreten in mijn ziel en ik heb dit persoonlijk afgedekt met zwarte aarde. Dacht ik nu echt dat het mogelijk was om die pijn te begraven? Wat een struisvogelpolitiek! Het moment van ontwaking heeft mogen komen op een mooie, zonnige lentedag. Een gevoel van dankbaarheid sijpelt door mijn poriën. Zodra ik het kistje boordevol van mijn verdrongen pijn omarm, word ik direct vervuld met diepe ontroering. Eigenlijk hoef ik de begraven briefwisseling tussen mij en mijn beste vriendin niet opnieuw te lezen. Die dierbare dialogen liggen immers opgeslagen in mijn hart. Ik heb de herinneringen laten verzanden, weggestopt en ontkent. Abrupt valt er een zonnestraal op de tuinslang. De hint is onmiskenbaar; het is de hoogste tijd voor actie mijner zijde: zuivering!