Wekelijkse schrijfopdracht #2 - Lentevondst / Gelegenheid maakt de...

Gelegenheid maakt de ... Ooit hield ik van de lente, zoals ik ook ooit van haar hield. Maar als nu de weerman of -vrouw het achtuurjournaal afsluit met de belofte van de eerste zonnige lentedag, begint de stem die ik stilaan ben gaan haten de opdrachten al op te sommen. Ik heb geleerd om me te schikken in mijn lot. Ik ben een lafaard, erken ik ook de volgende ochtend weer als ik het stuk grond aanschouw dat ze dit jaar op het oog heeft voor verdere uitbreiding van haar bloemperken. Voor me ligt een verwilderd stuk weiland dat groot genoeg is om me de komende tien jaar bezig te houden. Achter me ligt het oude huis. Het was ooit ons thuis. Nu is het haar kabinet van klussen en opdrachten dat zij voor mij beheert en categoriseert. Zeventig jaar geleden vochten hier helden tegen Duitse stellingen. Als ik een held zou zijn, dan.. Mismoedig en halfslachtig gaat de spade de grond in. Er klinkt een zacht geluid als het blad, centimeters onder de oppervlakte, een metalen voorwerp raakt. 'Godver..'. De vloek blijft in mijn keel steken. Vier meter verderop ligt tussen het onkruid een bordje met een symbool en een tekst die nog net leesbaar is. 'Wat sta je daar nu weer te staren! Op die manier gaat het weken duren!' 'Iets van metaal, schat. Ik moet de pikhouweel halen.' 'Jij kunt ook niks, werkelijk niks,' verzucht ze luid, terwijl ze met grote passen nadert. 'Geef hier dat ding', klinkt het woedend als ze de schop uit mijn handen probeert te graaien. Ik gooi hem enkele meters van me af. 'Sorry, maar ik ga toch de pik halen.' Het is mijn voorzet om haar woede verder aan te wakkeren. 'Had jij maar een fatsoenlijke pik!' schreeuwt ze me na. Bijna bij het huis gekomen, draai ik me om en zie hoe ze de spade woest de grond in ramt. De losse aarde daalt als verlossende regen op me neer. Mijn oren zijn overmeesterd door een fluittoon. Vóór me landt het bordje met een doodshoofd: 'Vorsicht! Minen'.