De week schrijfwedstrijd - eerste plaats

De week

Door Belinda Voorkamp

Ik ontmoette haar bij toeval. Toen ik in Amsterdam weer eens probeerde een joint te roken, gewoon omdat dat toch moest lukken, net als vroeger. Zij zag dat het mis was en trok me met haar kleine, sterke armen uit de draaikolk van ellende en wanhoop.

‘Ik heb je’, is wat ze zei, en dat was waar. Ik had haar al gezien toen ik binnen kwam; het kleine, tengere postuur, de roestbruine haren tot ver over haar barkruk, de sierlijke manier waarop ze haar marihuana uit een perfect gedraaide joint zoog. Buiten bleef ze naast me zitten, haar slanke hand in de mijne. Toen ik weer kon spreken vroeg ik of ik haar mocht kussen.

Hij wenst me een fijne week. Ik bloos niet, de leugen is reeds gespind tot waarheid. Mijn koffertje rolt vrolijk achter mij aan, de trein naar Amsterdam is op tijd. Ze staat op het perron als we steunend het station binnen rijden, haar lange haren losjes over de smalle schouders. ‘Was het lastig?’, vraagt ze.

Ze heeft een ruim en licht appartement met een groot terras. Er staat Rioja klaar. We proosten, nippen van het volle rode vocht, en praten met gedempte stemmen over onze levens terwijl de luidruchtige Amsterdamse nacht ons bemoedigend toe knikt. ‘Waarom ben je nog bij hem?’, vraagt ze. Ik haal mijn schouders op, zeg dat ik wel weet dat het altijd zo zal blijven.

Ze zei dat het goed was en dat ik haar mocht kussen. Maar eerst een kauwgumpje, want ik rook zurig omdat ik had overgegeven. Ze had ook een flesje water gehaald waarvan ik eerst moest drinken. Daarna wilde ze steeds mijn adem ruiken, en toen ze vond dat het in orde was, duwde ze haar tong naar binnen en volgde de meest zachte en intense kus die ik ooit kreeg.

‘Nog nooit’, zeg ik, als ze vraagt of ik ooit eerder een vrouwenlichaam beroerde. Ze giechelt. De fles is leeg. Ze pakt mijn hand en leidt me naar haar grote ronde bed. ‘Ga maar liggen’, zegt ze, ‘ik zal laten zien dat ik weet wat een vrouw nodig heeft.’ Ik ben als was, ze ontdoet me van mijn kleding, en als ze daar is, waar zij zegt zo bekend te zijn, weet ik dat ze gelijk heeft.

Op woensdag bel ik hem. Hij vraagt of de cursus bevalt. Uit mijn mond rollen enthousiaste verzinsels. Thuis gaat het ook goed, zegt hij, maar de jongens missen me. Ik krijg ze beide aan de telefoon. De hunkering in hun stemmetjes maakt dat ik het fijn vind dat ook deze week een einde kent.

Ik zwaai tot ze een stipje is. ‘Zie ik je nog?’, vroeg ze. Ik beloofde een sms, maar haar laatste warme kus hing reeds als een zoete herinnering aan mijn lippen. Tussen Den Haag en Rotterdam wis ik haar nummer, drink met kleine slokjes mijn koffie, en zie door het smoezelige raam een perfecte week voorbij razen.