De schommel

Door Arne Lindhout

Ik duwde de schommel. Een vrouw naast me duwde een schommel. Ik keek naar haar en zij keek naar mij, daarna keken we naar onze zonen, en toen vroeg ze of mijn zoon een meisje was. 'C’est un garçon', antwoordde ik, want ze was frans, een Française. Dat hoorde ik aan de manier waarop zij sprak met haar zoon. Hij was iets kleiner dan de mijne, iets jonger ook, en iets mooier. Hij draaide af en toe zijn hoofdje naar zijn moeder, en zij lachtte dan terug. Terwijl er bij ons niets te lachen viel. Niet omdat we verdrietig waren, want zijn moeder leefde nog. Het ging zelfs goed met haar. Een keer in de zoveel tijd ging ze dansen, de hele nacht door, en dan slapen bij iemand thuis of in een hotel. En dan gingen wij naar de speeltuin, want ik moest niet zeuren.

'C’est pas mon fils', zei ik tegen de Française. Ze wachtte op een glimlach die zou verraden dat het een grap was. Wat voor stompzinnige grap dan ook, maar dat was het niet. Het was een leugen. Ik vertelde hoe ik een jongetje had zien fietsen, en hoe gek kinderen op appeltaart met slagroom zijn. Dat je van schommelen een raar gevoel krijgt in je buik, en dat als je in een lantarenpaal klimt je een raar gevoel krijgt tussen je benen. Ik liet haar zien waar precies tussen de benen dat gevoeld wordt. Haar zoon keek om. Ze lachtte. Daarna voelde ze bij zichzelf waar ze dat gevoel zou kunnen voelen.
'Pap, ik wil naar huis', zei mijn verwijfde zoon. 'Het regent'. Het regende inderdaad, maar ik duwde door en bleef Frans praten; over hoe je je in zwembaden moet gedragen ten opzichte van harde massagestralen, en over Coca Cola met asprientjes.