Hallo Wendy, het spijt me zo dat dit jou overkomen is. Wat draag je een last met je mee! Misschien kan je je verhaal toch op papier zetten, in jouw woorden en hier een tijdje rondsurfen en tips gebruiken. Ook kan je een stukje bij proeflezen plaatsen. Heel veel sterkte. xas

... wat raden jullie mij aan?

Gewoon achter je PC gaan zitten en maar typen. Of het een boek wordt? Boeijuh? Jij moet het verwerken en dingen verbaal maken, opschrijven, helpt! Echt! Als het ooit een boek wordt is dat leuk meegenomen, misschien krijg je wel halverwege de smaak te pakken, leer je er zoveel van dat je ooit een heel ánder boek gaat maken? Maar begin zelf, daar zul je geen spijt van hebben. Eerst gewoon het ruwe werk, alleen aan het einde van een dag even nalezen, eventueel spellingscontrole (maar dat kan ook allemaal naderhand) en pas daarna kijken of er inderdaad een boek in zit. Verwerken is echter nu het belangrijkste en daarbij zal het neerpennen (typen) je enorm bij helpen, inzicht geven zelfs. (Ik zal wel weer een keer iedereen over me heen krijgen dat ik weer eens een antwoord geef, waarbij ik het belang van de vraagsteller op een hoger niveau zet dan het 'schrijverschap'. Dat is de eerste keer niet en ik krijg al eelt op mijn ziel.)

Precies zoals Janheij schrijft: achter het toestenbord en typen! Misschien wordt het een boek, misschien korte verhalen, gedichten. Of misschien niets. Omdat het een verwerkingsproces is kan dat allemaal. Als je wilt dat er een boek uitkomt dat door critici het stickertje 'literair'zal krijgen dan kan het geen kwaad je te verdiepen in verteltechniek (bv opleiding op schrijversvakschool). Maar is dat niet je eerste doel: dan gewoon aan de slag en alles wat jij goed vindt dat eruit komt, is goed. Wat de anderen zeggen...? Boeijuh!

(Ik zal wel weer een keer iedereen over me heen krijgen dat ik weer eens een antwoord geef, waarbij ik het belang van de vraagsteller op een hoger niveau zet dan het 'schrijverschap'. Dat is de eerste keer niet en ik krijg al eelt op mijn ziel.)

Je ziet Janheij, ik ben het helemaal met je eens. Ik denk dat er inderdaad iets bestaat een een 'hoger schrijverschap'. Net zoals er sterrenkoken bestaat, maar wat ik in de keuken maak is wat anders, maar met vrienden en gezin kan ik daar heel erg van genieten.

Ik sluit mij bij Janheij aan. Gaan zitten achter pc of papier en schrijf cq ram het er maar uit. Al dat andere eruit inclusief je emoties op een veilige manier in woorden op papier of in woorden de pc in kieperen. Heb je iemand waarmee je er toch verbaal over kunt praten, Wendy? Durft te praten? Misschien wanneer je het hebt verwoordt op schrift dat je er dan over kunt spreken. Sterkte meis. Om niet in de shit om te komen raad ik je aan een wekker te zetten en jezelf steeds een door jou bepaalde tijd van schrijven te geven. Daarna een wandeling. Is dat wat?

Helemaal met voorgaande reacties eens: als het om je persoonlijke verwerking gaat, gewoon doortypen. Misschien helpt het juist als je bewust besluit dat het echt alleen voor jezelf is. Bij 'boek' zijn er opeens potentiële lezers, wat bewust of onbewust een blokkade voor het schrijven op kan werpen.

... en je weet nooit hoe een koe een haas vangt? Ik begon ook ooit met 'iets van me af te schrijven' en nou krijg ik mss binnenkort (als er niks tussenkomt) een betaalde column. Maar WOW heej, ik krijg een keer niet iedereen over me heen... Verbazend. Dank, jullie allen!

een betaalde column.

Toe maar! Gefeliciteerd! Waar en wanneer? Zal in het vervolg meer :ontopic: blijven :o

Hi wendy, zo iemand bestaat wel, maar een boek schrijven is niet zomaar iets, dat is veel werk. Wat is je doel? Waarom moet jouw boek er komen? xas

Misschien heb je iets aan deze site? http://www.st-lis.nl/ Dat is een goede lotgenoten site. Er staat een oproep en misschien zoek je zoiets? Toch raad ik je nog steeds aan zelf je verhaal te schrijven. Jouw verhaal. Door zetten. Schrijven doet goed. Al schrijf je alleen maar op een vel papier of meer papier een scheldwoord, dan lucht dat al op! Echt waar! Ieder mens heeft zo zijn en haar verhalen. Als een ander voor jou k*tzooi of meer van dat genre zou schrijven, zou het je dan opluchten? Juist wanneer je van jezelf bewust bent dat je moeilijk doorzet, dan ben je NU in de mogelijkheid om te beslissen of je ervoor kiest dit te veranderen. Toch? Misschien is een zelfverdedigingssport (is niet geweldadig)een optie om je te helpen losser te komen en tevens krachtiger te worden? Je bent een krachtigmeisje/vrouw dat je dit aangaat met jezelf. Voor jezelf! Heel veel sterkte.

Hooi Wendy! Ik kom even zeggen en succes wensen met je verwerkingsproces! Ik kan wel met je meeleven aangezien ik zelf een ander soort sexueel misbruik heb meegemaakt. Het schrijven helpt erg goed en voor mij was het een fijne manier van verwerken. Ik hoop dat dit voor jou ook zo is :3 Zelf wou ik hier ook een boek over schrijven maar ik heb het niet gedaan. Misschien dat jij het wel wilt om andere ermee te helpen of te steunen indirect. Ik vind het heel stoer van je dat je dit zo doet! Nogmaals succes en je mag me altijd pb'en ;)

Wendy, misschien is deze oefening op de SOL website iets voor je om mee te beginnen: http://www.schrijvenonline.org/oefening/roman-zes…. Je hoeft het niet in zes dagen te schrijven, als je dat niet wilt, maar het geeft een beetje de basis hoe het er uit kan zien. En al doende leer je. Net als met fietsen.

Hoi Wendy, je hebt al veel reacties gehad. Het zijn voornamelijk harten onder de riem, om je vooral maar te steunen in het schrijven. Iedereen wil je aanmoedigen om toch maar door te zetten. Misschien is dat ook wat je wilt horen?? Maar wat als je eigenlijk al echt hebt besloten dat je het boek niet zelf wilt schrijven? Of in ieder geval niet alleen, want dat is wat je aangeeft, als ik het goed begrijp. Ik zou je toch willen vragen, ter verduidelijking voor jou zelf: waarom wil ik dat andere mensen mijn verhaal lezen? Want als het voor je eigen verwerking is, dan hoeft het niet per defintie in boekvorm te verschijnen. Dat zeiden anderen voor mij ook al... Misschien vind je wel dat jouw verhaal heel uniek is en wil je het daarom met de buitenwereld delen. Volgende vraag is dan, wil je echt dat jouw naam erop komt? Of wil je vooral dat het verhaal naar buiten gaat en zoek je iemand als een journalist, die jouw verhaal mooi/ goed / literair verwoord. Volgens mij moet je dan ook in de gaten houden, dat mensen niet met naam en toenaam genoemd worden (of ze moeten al achter slot en grendel zitten...). Nou, ja. Ik doe ook maar een poging om iets toe te voegen. De reden is eigenlijk dat ik denk dat je er al zeker van bent dat je het zelf niet wilt schrijven. De mensen op SOL zijn namelijk 100% ervan overtuigd, dat ze willen schrijven, maar in jouw woorden klinkt iets anders door. Mocht je na een nachtje slapen het misschien toch nog een keer zelf willen proberen: (want ik neem aan, dat je al pogingen deed, anders schrijf je niet dat je snel opgeeft etc.) is het dan een idee om geld uit te geven aan een scriptbureau? Zij kunnen je begeleiden vanaf hoofdstuk een. Of neem contact op met een psycholoog (liefst een vrouwelijke?) en ga via die persoon aan de verwerking van je verleden werken. Hou dan bij wat je allemaal voelt en wat bovenkomt, vandaaruit kun je dan gaan schrijven. Ok, verder denk ik toch wel dat er iemand zal zijn, die dat graag voor je in een roman omzet. Als ik zelf al niet aan het schrijven was, dan zou ik een poging voor je wagen. Sterkte!

Zonnestraaltje heeft naar mijn idee, (grotendeels) gelijk. Het lijkt me een goed plan om je idee om zo'n boek te schrijven met een psycholoog te bespreken, of een goede vriendin die jou door en door kent. Of misschien eerst contact te zoeken met een ervaringsdeskundige of lotgenoot. Volgende vraag is: Wat wil je met je verhaal bereiken? Tot wie richt je je? Als je mocht kiezen, van wie zou je willen dat ze jouw verhaal lezen? Of schrijf je het puur voor jezelf, als verwerkingsproces? Maar ik denk dat je diep van binnen wel weet wat het beste voor je is. Dat kunnen wij niet voor jou beslissen.

Los van je eigen proces denk ik dat je verhaal eerst op papier moet staan voor iemand kan beslissen je te helpen er een goed leesbaar boek van te maken. Dat is nl echt veel werk. Waar je ook uitkomt, je zult het eerst hoe onhandig misschien ook in je eigen ogen, zelf op papier moet zetten. Mocht je griezelen van je eigen fouten en schrijfstijl dan is er maar een advies. Gewoon doorgaan, niet te veel teruglezen. Heel veel succes, en bedenk je goed dat je inderdaad overal weer emotioneel doorheen gaat als je het opschrijft.

Ik stuur je een Pb.

Haha, ja, sorry. In je mail. Ik had nog niet op send gedrukt en er kwam iemand bij de deur.... dus het duurde even.

...

FS, toch :rolleyes:

:o Sorry, zo :rolleyes: had ik het niet bedoeld.

:o Sorry, zo :rolleyes: had ik het niet bedoelt.

met een d

zo had ik het niet bedoeld, ja.

Gewoon weghalen is soms beter dan [vul maar in].

Thanx for the tip.

@Wendy89: Dapper van je dat je er zelf mee aan de slag gaat. Dat lijkt mij ook de enige manier. Maar als je schrijft voor jezelf, om het gebeuren te verwerken, dan is de kwaliteit van wat je schrijft (in technische zin) van veel minder belang, dan wanneer je schrijft om het verhaal ooit uitgegeven te laten worden. Daarvoor is het vaak nodig dat je afstand kunt nemen van wat je is overkomen, dat je misschien wel elementen uit het verhaal aanpast omdat dat voor het verhaal beter is. Bij zo'n emotioneel onderwerp als seksueel misbruik kan lang niet iedereen dat, en dat is heel begrijpelijk. Een ghostwriter (zo heet een schrijver die een boek schrijft met/voor iemand) kan dat wel, maar dat is een intensief proces. Heb je daar over nagedacht? Ben jij bereid om al die, soms intieme, details met iemand te delen? Wat gebeurt er als jouw verhaal zwart op wit staat? Jij bent niet de enige die in het verhaal voorkomt, hoe is dat voor anderen, zelfs voor de dader(s)? En daar komt bij dat het dus veel werk is, zeker maanden. Een ghostwriter met een warm hart voor het onderwerp is misschien bereid om met weinig genoegen te nemen, maar de kans dat een uitgever brood ziet in dit soort boeken is helaas erg klein, dus een aandeel in de toekomstige royalties is ook niet echt een lokkertje. Kortom, het is heel goed van je dat je hiermee aan de slag gaat, maar er zijn nog veel hobbels te overwinnen. Pak je pen of toetsenbord en denk in de tussentijd goed na. :thumbsup:

Four seasons.. Ik begrijp niet zo Goed wat je bedoeld. Wat had je zo niet bedoeld?

Ik had een reactie geschreven op #18. Over dat je gewoon in je mailbox moet kijken, maar aan #19 te zien was dat niet nodig. Dus schreef ik daar in plaats van: 'Hier stond een bemoeizuchtige opmerking'. Dit was eigenlijk niet zo handig van mij omdat het veel te suggestief is en toen Zjaan reageerde met 'FS toch :rolleyes: ' reageerde ik met 'dat had ik niet zo bedoeld' Het was meer mijn intentie om mensen te laten nadenken over wat ik schreef, maar dat was in dit geval niet echt gepast.

Zonnestraaltje heeft naar mijn idee, (grotendeels) gelijk. Het lijkt me een goed plan om je idee om zo'n boek te schrijven met een psycholoog te bespreken, of een goede vriendin die jou door en door kent. Of misschien eerst contact te zoeken met een ervaringsdeskundige of lotgenoot. Volgende vraag is: Wat wil je met je verhaal bereiken? Tot wie richt je je? Als je mocht kiezen, van wie zou je willen dat ze jouw verhaal lezen? Of schrijf je het puur voor jezelf, als verwerkingsproces? Maar ik denk dat je diep van binnen wel weet wat het beste voor je is. Dat kunnen wij niet voor jou beslissen.

Lieve Wendy, Ik sluit me aan bij wat FS zegt. Seksueel misbruik is niet niets. Het vormt je en het kan een hele grote wond diep vanbinnen aanbrengen. Ik wil je één tip geven. Hopelijk heb je er wat aan. Dat is het feit dat er heel veel dingen boven kunnen komen wanneer je aan het schrijven raakt. Hierbij zouden weer beelden naar boven gehaald kunnen worden die wederom een diepe impact zullen maken. Probeer daarom eens te na te gaan wat je wilt bereiken met het schrijven. Probeer eens na te gaan of het verhaal neerschrijven meer waard is dan alle pijn en ellende die mogelijk weer naar boven zullen komen. Schrijven kan een helend proces hebben. Een aantal maanden geleden was er een verhaal op de radio te horen van een professor die depressief was. Deze overwon zijn depressie door te gaan fietsen en te schrijven. Zo, op die wijze heeft deze man het overwonnen. Hoewel een depressie natuurlijk nooit aan seksueel misbruik gekoppeld kan worden, omdat me dit – seksueel misbruik - veel erger lijkt, geef het wel een puntje aan dat het zou kunnen helpen. Hoewel ik er persoonlijk bang voor zou zijn dat er weer gevoelens boven komen die zo'n grote impact zullen maken. Dat de situatie, qua gevoel alleen maar erger wordt. Lieve Wendy, hoewel ik geen psycholoog ben, lijkt het mij wel zo te zijn dat bepaalde dingen niet altijd verwerkt kunnen worden. Het kan in zo'n geval alleen maar een plekje krijgen in iemands leven. De ene keer zal de pijn meer aanwezig zijn dan een andere keer. Of het woord acceptatie de juiste woord is dat weet ik niet. Misschien zou het in deze situatie een beetje in die context bekeken kunnen worden. Voor de rest, wanneer je het wel besluit te doen. Is het verhaal delen met iemand die te vertrouwen is een goede basis. Iemand die er bijvoorbeeld voor heeft geleerd. Zo'n iemand kan er op een afstand naar kijken en op die manier er een juiste wending aan geven. Besluit ja al te schrijven. Schrijf het dan eens op als dagboek vorm. Schrijf gewoon. Niets meer, niets minder. Let niet op fouten, punten, komma's, stijlfouten of wat dan ook. Schrijf het van je af. Het maakt dan ook niets uit of het slordig of netjes is. Het gaat erom dat je het kwijt bent. Je geeft het door aan je papier. Wil je er daarna al vanaf en je denkt het verwerkt te hebben. Zou je het later op een veilige manier kunnen vernietigen. Nogmaals, het lijkt me moeilijk en zwaar je genoemde situatie. Hopelijk kunnen de betrokkenen er op een juiste manier mee om leren gaan.