Lid sinds

15 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Emotie in columns en verhalen

Beste 'forumgenoten', Onlangs heb ik een viertal columns/korte verhalen geplaatst in de rubriek proeflezen die emoties oproepen of zouden moeten oproepen. Dit zou met name moeten om een verhaal indringender te maken of meer diepte te geven. Als voorbeeld: Het kind van de rekening [kindermishandeling]; Op dood spoor [treinramp bij Harmelen]. Ik blijk moeite te hebben met het verwoorden van die emotie, terwijl ik zelf het gevoel had al heel veel te hebben gegeven. Ook valt het mij op dat het merendeel van de dames reageren op deze verhalen en dit onderdeel benoemen. Mannen reageren nauwelijks op een item met emoties. Vragen die ik in dit verband graag wil stellen zijn: - Worden onderwerpen die de emoties raken wel door mannen gelezen maar vinden zij het moeilijk een reactie of analyse te geven? - Is het moment waarop je het verhaal leest en de stemming waarin je bent van invloed op je reactie? - Zou het niet goed zijn een verhaal te lezen, op je te laten inwerken en nog eens te herlezen en daarna pas je reactie te geven? Ik wil de spontaniteit bij de reacties niet uitbannen maar signaleer soms dan forumleden [voor een deel] terugkomen op hun eerste reactie. Nogmaals die eerste reactie waardeer ik wel want dat is juist de kracht van een forum. Ik zal jullie reactie met belangstelling lezen.

Lid sinds

19 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Ja, dat is onderzocht en gebleken: meisjes lezen wel jongensboeken, maar jongens geen meisjesboeken.

Lid sinds

16 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ja, dat is onderzocht en gebleken: meisjes lezen wel jongensboeken, maar jongens geen meisjesboeken.
maar jongens lezen misschien sowieso minder boeken?

Lid sinds

19 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Ja, ook. Toch wordt de markt nog overheerst door mannenboeken, vooral de belangrijke mannenboeken. Die kopen vrouwen. Zo weten ze wat belangrijk is in de mannenwereld. Mannen weten dat wel. Zij schrijven immers de belangrijke boeken. Zij hoeven daarom geen vrouwenboeken te lezen. Ze vinden er alleen reflecties in op wat zij zelf geschreven of gedaan hebben. :) Misschien vandaar dat de mannen nog enorm moeten oefenen op het beschrijven van gevoelens. Dat was tot voor kort niet nodig. :?

Lid sinds

16 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Kort gezegd vrouwen zoeken emotie en mannen zoeken spanning en beiden liggen volgens mij heel dicht bij elkaar. Ik denk dat het goed is dat de mannen in hun schrijfproces daarmee rekening houden.
Ik denk dus dat dat niet waar is (god wie ben ik, frauw sijnde). Ik denk dat mannen óók emotie zoeken, maar dan op een andere manier. Als er in een verhaal staat 'er biggelde een traan langs haar wang', zal een vrouw al gauw iets voelen knijpen in haar keel. Een man niet. Een man zal meer affiniteit hebben met 'ze schopte hard een steentje weg.' Klopt dit?

Lid sinds

15 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
marriejeanne, je doet nogal uitdagende uitspraken, maar dat is vast de bedoeling. Ik geloof niet dat vrouwen mannenboeken lezen als een soort honger naar kennis [belangrijkheid] over die mannenwereld. Wat er op de achterflap staat is vaak bepalend of iemand een boek koopt. Ik bedoel dan niet die zinnetjes genomen uit een recensie van een krant. Het verhaal moet haar of hem aanspreken. Wat beschrijven van emoties betreft heb je gelijk. Greetje, dat knijpen van mijn keel ken ik inderdaad niet. Met schoppen naar een steentje geef je een actie weer. Er ontlaadt zich een emotie en dat herken ik wel maar daar blijven mij ogen droog bij. Als ik van mijzelf uitga dan kan ik tegenwoordig vaker dan vroeger geemotioneerd raken maar dan komt er een traan op. Hoe gedraag ik mij dan: Ik blijf onbeweeglijk zitten, wrijf niet in mijn ogen want dan zien de anderen het. Ik sta dan op met mijn hoofd afgekeerd en ga dan naar het toilet of zo. Als ik zo ben dan zal ik er ook niet zo gauw over schrijven. Dus marriejeanne. Ik moet daar dan ENORM op oefenen wil ik een dergelijke situatie goed omschrijven.

Lid sinds

19 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Je kunt het beste schrijven over een gevoel als je dat gevoel kent, Bob. Maar ... als jouw gevoel tonen is: opstaan en weglopen, dan toont dat toch ook veel? Dat kun je beschrijven. Dan doe je aan show don't tell. Alleen zul je in verhalen moeten variëren; je kunt niet iemand telkens laten opstaan en weglopen als emoties naar boven komen. Misschien - misschien! - moet je eerst oefenen in voelen, en daarna in het beschrijven ervan. Maar hoe oefen je voelen?

Lid sinds

15 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
marriejeanne, je bent duidelijk. Jouw vraag : maar hoe oefen je voelen? lijkt mij de vraag die je aan jezelf moet stellen als zich dat voordoet. Ook denk ik dat je er over moet kunnen praten als het anderen overkomt. Om twee redenen, het helpt die ander haar/zijn verhaal te kunnen doen en je leert de reactie van die ander beter begrijpen.

Lid sinds

19 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Zeker is dat waar, Bob. Maar je wilt erover schrijven, toch. Ik probeer je daarmee te helpen. Misschien helpt het ook als je het voor jezelf zo begint te benoemen, zoals je hierboven doet.

Lid sinds

15 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bob, ik kwam bij het opruimen een oefening tegen die we kregen tijdens een cursus. Daarin werd simpel gevraagd zoveel mogelijk emotie-woorden op te schrijven. Ik kwam destijds op 63 woorden.

Lid sinds

15 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
:) @Bob...Waarnaar? Het enige dat je hoeft te doen is papier en pen ter hand te nemen en alles wat je kunt bedenken opschrijven. Je hebt bijvoorbeeld de emotie: boos, daar kun je een heleboel woorden bij bedenken. De nuances zoeken. Woedend Kwaad Ziedend Geirriteerd Korzelig Geërgerd En zo breidt je je emotionele woordenschat flink uit. De oefening is al van een jaar geleden. Nu zou ik er misschien nog veel meer bij kunnen bedenken.