Elk genre kan gehanteerd worden, maar ben in geen enkel genre, gespecialiseerd.

Dat heeft voor- en nadelen. 

De veelzijdigheid is groter, maar leg het af, tegen een gespecialiseerd iemand, in zijn eigen genre. 

Toch, heeft elk door mezelf gehanteer genre, genoeg authenthiciteit, om op zichzelf te staan. 

De beperkingen zullen zich onmiskenbaar openbaren. 

Ik ben me daarvan bewust, en je zal dan ook zien hoe ik die beperkingen wegwerk, door de focus op andere accenten te leggen.

Wat zou je ervan denken, 

indien ik een echt verhaal schrijf als  gezien door de ogen van het hoofdpersonage, met de daarbij horende omschrijving van de omgeving, zodat het lijkt alsof het hoofdpersonage de dingen echt waar neemt? 

Of dat realistisch zal overkomen, hangt van de perceptie van de lezer af, maar ik zal mijn best doen. 

Het kan interessant voor de lezer zijn om mijn beperkingen te zien. 

Zo is mijn vocabulaire bijvoorbeeld niet uitgebreid genoeg om een extreem gedetailleerde omschrijving van de omgeving te geven. 

Dat zal direct opvallen.

​​​​​​Het zal ook opvallen, dat mijn omschrijving van de omgeving ondanks het kleinere vocabulaire, nog steeds een  uitgebreid vocabulaire is, en wanneer gekoppeld aan narratief-beheersing, atmosfeer gecreêerd kan worden, welke het gemis van een extreem uitgebreid vocabulaire, zal opvangen. 

De omgeving zal dan niet volledig gedicteerd worden, omdat narratiefs-zin zich bewust is, welke elementen van de omgeving cruciaal zijn om te benoemen, (en wanneer) zodat atmosfeer gecreërd wordt, welke de extreem gedetailleerde omschrijving van de omgeving niet dicteert, maar laat voelen, of ervaren. 

Het kan voor aanwezige auteurs hier boeiend zijn om te zien hoe ik het overduidelijke gebrek aan specialisatie in dit specifiek genre (eerste-persoons-waarneming) zal trachten weg te werken, en of dit dan ook zal slagen, of net niet  

Het kan voor aanwezige auteurs ook interessant zijn om te zien hoe ik  overschakel  van de eerste-persoons-waarneming naar de verteller welke het narratief beheerst. 

De waarnemer is een  'personage..'

Ik wil me er best aan wagen, maar wil dan ook dat het bekeken wordt, omdat ik er speciaal de tijd voor zal nemen, om het te schrijven. 

Ik beloof, dat wanneer u de moeite neemt om het te bekijken, u blij zal zijn dat u deze moeite genomen hebt.

Kritiek is daarna altijd welkom, als maar in gedachten wordt gehouden dat het niet de bedoeling is om beter te worden in een genre, dat de ontwikkeling van mijn narratiefs-zin vertraagd. 

Bijvoorbeeld: 

Ik ben geen rijmende dichter, maar wanneer u mijn gedicht op mijn profiel bekijkt, zal u een diepgang bespeuren, welke niet te onleden valt. O

omdat het geen rijm of- dicht-specialisatie is, maar narratief-specialisatie. 

​​​​​En daar ziet u het verschil. 

Dit op elk genre kunnren toepassen...

Dat, was mijn keuze. 

Ik ben in ieder genre geoefend, maar niet gespecialiseerd. 

Het verschil tussen specialisatie en de basis van ieder genre onder de knie hebben, wordt met toevoeging van narratief-specialisatie, onduidelijk.

Het ware verschil is dat elk genre hiermee beschreven kan worden alsof je gespecialiseerd bent en de werkelijk gespecialiseerde,

dat in één enkel genre is . 

Wanneer de gespecialiseerde zich met mij aan een ander genre waagt, zal deze in dat genre, de professionaliteit van zijn genre-specialisatie niet kunnen over brengen.

Hiermee ben ik veel flexibeler. 

Niet dat dit ooit de reden was om voor narratief-specialisatie te kiezen...

De ware reden was dat het me maar saai leek, om je hele  leven tot hetzelde genre verdoemd te worden  

Ook al ben je hierin de beste, wie wil bijvoorbeeld heel zijn leven alleen maar gedichten kunnen schrijven? 

Dat leek me toch eentonig, en beperkend te wezen. 

Oplossing?

Basis-vocabulaire welke net uitgebreid genoeg is om ieder genre aan te kunnen,

basis-kennis van de kern van ieder genre eigen maken..

En door middel van specialisatie in verhaal, de diepgang kunnen creëren welke met zulk basis-vocabulaire ongekend is. 

Omdat 'verhaal,' wanneer correct gebracht een betrokkenheid kan genereren, zo ongekend, dat de waarde ervan op onbewust niveeu, door geen specialisatie overtroffen kan worden. 

Het was niet gemajkelijk om dit als 11-jarige te kunnen vatten, en de keuze om verhaal (narratief) eigen trachtten te maken, was door de ondefiniëerbaarheid hiervan, heel onzeker.

Maar ik wist waarom, en begreep dat ik hierin al een voorsprong had, door deze keuze bewust te maken. 

Zonder stil te zitten, had ik dus tijd om het uit te zoeken.

Ik had tijd, omdat indien ik zou slagen, geen tijd verspild moest worden aan het studeren van woorden om het vocabulaire uit te breiden, en slechts de basisprincipes van elk schrijf-genre moest kennen. 

Ik hoefde daarnaast niet te oefenen om beter te worden, want met de basiskennis, zou mijn groeiende zin voor narratief mij beter maken. 

​​​​​​Alles, is dus zeer bewust gekozen. 

Het kon riskant zijn, want je stuurt je eigen ontwikkeling, en te veel informatie tot je nemen, zou je ontwikkelende brein kunnen verzuipen in talloze losstaande basis-fundamemten. 

Zelfs deze dat je persoonlijkheid nog moesten verankeren. 

U begrijpt nu vast beter, dat mijn schrijfstijl zo ontwikkeld is, dat het uiteraard onder doet voor enige specialisatie, maar dat de narratief-beheersing zich ermee kan meten, zonder echt gespecialiseerd te hoeven zijn.

Het verhaal dat ik wil schrijven in dat genre, zal tonen wat met basiskennis en narratief-beheersing bereikt kan worden. 

Ik hoop, dat u iets aan deze informatie hebt gehad, zodar u een beter begrip hebt gekregen waarvandaan mijn specifieke kunde precies komt.

Het komt dus weldegelijk van hard werk, en niet door zo geboren te zijn

"Want zoiets, kan niet door hard werk bereikt worden."

Omdat je het nooit gevonden hebt en hierdoor denkt dat het niet kan, en dan moet je wel zo geboren zijn.

Vooroordelen ontsproten uit eigen mentale beperkingen ...

Immers,

het is onmogelijk een genie te herkennen wanneer je dat zelf niet bent, en hierbij niet anders kan denken dat iedereen zo dom is als jij.

Het equivalent van de verooroordelende dat het oneerlijk vindt dat ik zo geboren ben

​​Wat moet je daarvan denken? 

Wat moet ik daarvan denken? 

​​​​​Is dat niet heel erg triestig? 

Het enige dat hoefde te gebeuren, was de vraag stellen how je dat bereukt hebt  

U heeft de vraag niet gesteld,

u heeft het antwoordt gekregen,

​​​​​​zodat u op uw beurt komt vertellen waar ik mijn verhaal met omgevingsbeschrijving, mag plaatsen.

​​​Ik hoop dan ook dat het verhaal dat ik zal schrijven, wanneer men begrijpt hoe het tot stand gekomen is,

door verworven inzicht,

de oprechte appreciatie zal krijgen,

die het verdient...

​​​​​​]~(￣▽￣)~* Cheers!​​​​​