Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Paar gedichten.

ik schrijf vaak stukjes. ik weet eigenlijk niet precies wat het is en ben vooral zoekende naar mijn schrijfstijl. soms komt er van alles uit. bij een kopje koffie. of savonds in de zon met een biertje. ik schrijf alles op wat ik denk zonder vooroordelen te hebben. ik wil mijn liefdesverdriet gedichten nu hier plaatsen om feedback te krijgen. er zitten hier en daar wel spelfouten in. dat is echt een minpuntje van mij.

 

Hey ben! Ik zit hier, naast jou. Op een cliff. Het Water botst tegen de rotsen. Ik kijk jou aan, want jij bent mij. Ik vraag jou wat heeft het voor zin? We weten beiden wat wij denken. Maar voelen ons anders. We kijken naar het ruige water. Met een gevoel van eenzaamheid en verlangen. Jij wilt haar ben zeg ik tegen mijzelf. We kijken elkaar aan. Begrijpend. De liefde is groot, maar de haat komt in de buurt. Was zij jouw ware liefde? Het water gaat tekeer. Mijn hoofd raakt vol. De tranen in mijn ogen zijn niets vergeleken met de zee. Maar het voelt hetzelfde. Hard, kwaad, agressief en dodelijk. Maar het voelt ook eindeloos, sterk, krachtig, goddelijk haast. En nu? We weten het niet. Radicaal en gevoel. Water tegen een rots. Wat is sterker? Geen van beide? 
Ik laat het gaan mijn gevoel voor jou. Met pijn, verdriet en een gebroken hart. Net zoals het water dat uit elkaar spat tegen de rots. En ik vraag mijzelf af, wat nu?

---

De zon komt op. Het schijnt hard op mijn gezicht. Ik zie niks meer. Ik weet even niet meer waar ik loop. Ik doe mijn hand voor mijn ogen. Schaduw van mijn hand, in mijn gezicht. Het voelt beter. Jij schijnt te vel, zon. Ik kijk achter mij, en zie mijn schaduw mij volgen. Ik schrik, is dat mijn schaduw? Ik kijk voor me. En ik zie pijn wat reflecteert op het glas. Dat ben ik. Verzonken in het moment van afgedankte hoop. Maar jij schijnt feller dan de zon. Daarom doe jij mij zeer. Waarom vraag ik mij af? De pijn komt weer terug, maar niet van de zon. Een donkere wolk in mijn hoofd is het zaadje, het zaadje dat gepland is door jou. Een verdrietigzaadje. Ik hoop dat dit zaadje genoeg zon krijgt en weinig hoop. Want hoop is eng. Vooral als je verliefd bent.

---

Mijn gedachtes vliegen, ze gaan overal naar toe. Ze vliegen naar mijn voordeur. Ik hoor de bel. Ik word zenuwachtig. Ik kijk uit het raam en zie niks, de regendruppels tikken tegen het raam, ik word kalm. Maar deze kalmte doet zeer, verdriet. Oh ja de bel. Ik loop met vermoeide benen naar de deur mijn hand op de klink, ik tril en besef. De deur doe ik open, en daar sta jij, de zon begint te schijnen en ik word blij, je straalt, je lacht. Een kus en het is weer goed. Ik laat je binnen, maar mijn benen worden zwaarder mijn hoofd word licht. Dan word ik wakker en lig ik in het gras. Dromend over dit oude maar vertrouwde moment. Huilend omdat dit moment nooit meer komen gaat, bessefend dat het zo beter is.

 

---

 

Mijn onzekerheid maakt mij klein, mijn zoek naar bevestiging is groot. Zo groot dat ik besluit te dromen, dromen over het moment dat het beter gaat, dromen over het moment dat het goed was. Maar beseffen dat het moment nu het beste is. Jij hebt mij verlaten om mijn onzekerheid ik heb jou laten gaan zonder bevestiging. Ik zoek en vind niks kijkend omhoog zie ik jouw in de wolken huilend omdat ik dit gevoel niet wilt hebben. Huilend omdat ik weet dat jij niet meer terug komt

 

Lid sinds

11 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Benji26 schreef; Hey ben! Ik zit hier, naast jou. Op een cliff. Het Water botst tegen de rotsen. Ik kijk jou aan, want jij bent mij. Ik vraag jou wat heeft het voor zin? We weten beiden wat wij denken. Maar voelen ons anders. We kijken naar het ruige water. Met een gevoel van eenzaamheid en verlangen. Jij wilt haar ben zeg ik tegen mijzelf. We kijken elkaar aan. Begrijpend. De liefde is groot, maar de haat komt in de buurt. Was zij jouw ware liefde? Het water gaat tekeer. Mijn hoofd raakt vol. De tranen in mijn ogen zijn niets vergeleken met de zee. Maar het voelt hetzelfde. Hard, kwaad, agressief en dodelijk. Maar het voelt ook eindeloos, sterk, krachtig, goddelijk haast. En nu? We weten het niet. Radicaal en gevoel. Water tegen een rots. Wat is sterker? Geen van beide? 
Ik laat het gaan mijn gevoel voor jou. Met pijn, verdriet en een gebroken hart. Net zoals het water dat uit elkaar spat tegen de rots. En ik vraag mijzelf af, wat nu?

Hi Benji26, in dit gedicht zou ik "ben" als "Ben" schrijven. Water is sterker dan rots! Klif! 

 Benji26 schreef; De zon komt op. Het schijnt hard op mijn gezicht. Ik zie niks meer. Ik weet even niet meer waar ik loop. Ik doe mijn hand voor mijn ogen. Schaduw van mijn hand, in mijn gezicht. Het voelt beter. Jij schijnt te vel, zon. Ik kijk achter mij, en zie mijn schaduw mij volgen. Ik schrik, is dat mijn schaduw? Ik kijk voor me. En ik zie pijn wat reflecteert op het glas. Dat ben ik. Verzonken in het moment van afgedankte hoop. Maar jij schijnt feller dan de zon. Daarom doe jij mij zeer. Waarom vraag ik mij af? De pijn komt weer terug, maar niet van de zon. Een donkere wolk in mijn hoofd is het zaadje, het zaadje dat gepland is door jou. Een verdrietigzaadje. Ik hoop dat dit zaadje genoeg zon krijgt en weinig hoop. Want hoop is eng. Vooral als je verliefd bent.

Spatie, verdrietigzaadje? Of verdrietzaadje? Of verdrietig zaadje?  

Benji26 schreef; Mijn gedachtes vliegen, ze gaan overal naar toe. Ze vliegen naar mijn voordeur. Ik hoor de bel. Ik word zenuwachtig. Ik kijk uit het raam en zie niks, de regendruppels tikken tegen het raam, ik word kalm. Maar deze kalmte doet zeer, verdriet. Oh ja de bel. Ik loop met vermoeide benen naar de deur mijn hand op de klink, ik tril en besef. De deur doe ik open, en daar sta jij, de zon begint te schijnen en ik word blij, je straalt, je lacht. Een kus en het is weer goed. Ik laat je binnen, maar mijn benen worden zwaarder mijn hoofd word licht. Dan word ik wakker en lig ik in het gras. Dromend over dit oude maar vertrouwde moment. Huilend omdat dit moment nooit meer komen gaat, bessefend dat het zo beter is.

Beseffend. 

Benji26 schreef; Mijn onzekerheid maakt mij klein, mijn zoek naar bevestiging is groot. Zo groot dat ik besluit te dromen, dromen over het moment dat het beter gaat, dromen over het moment dat het goed was. Maar beseffen dat het moment nu het beste is. Jij hebt mij verlaten om mijn onzekerheid ik heb jou laten gaan zonder bevestiging. Ik zoek en vind niks kijkend omhoog zie ik jouw in de wolken huilend omdat ik dit gevoel niet wilt hebben. Huilend omdat ik weet dat jij niet meer terug komt 

Een chronisch tekort aan komma`s.  

Benji26 schreef; ik schrijf vaak stukjes. ik weet eigenlijk niet precies wat het is en ben vooral zoekende naar mijn schrijfstijl. soms komt er van alles uit. bij een kopje koffie. of savonds in de zon met een biertje. ik schrijf alles op wat ik denk zonder vooroordelen te hebben. ik wil mijn liefdesverdriet gedichten nu hier plaatsen om feedback te krijgen. er zitten hier en daar wel spelfouten in. dat is echt een minpuntje van mij.

Hi Ben, dat er sprake is van luddevedu is mij wel duidelijk!  Maar ... wat wil je nu? Ervan leren? Of dieper zinken in verdriet? 

Geef het een titel. "Ik Ben, Liefdesverdriet!" Haal uit deze gedichten de sterkste/krachtigste woorden/zinnen en voeg het samen. Giet het in een vorm. 

Voorbeeld;

Ik Ben, Liefdesverdriet 

Hi Ben, ik zit hier, naast jou. Op een klif. 

Verzonken in het moment van afgedankte hoop.

Mijn gedachtes vliegen, ze vliegen naar mijn voordeur.

Jij hebt mij verlaten om mijn onzekerheid

 

 

Lid sinds

14 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
  • Moderator

Hoi Benji26, je schrijft:

ik wil mijn liefdesverdriet gedichten nu hier plaatsen om feedback te krijgen.

Waar wil je graag ondersteuning, tips, adviezen bij? Feedback is te algemeen om specifiek op te reageren.

Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Yrret

top! hier kan ik wat mee. Dan lijkt het inderdaad meer op een gedicht in plaats van een 'stuk tekst'

inderdaad zit ik nu in de fase 'liefdesverdriet' maar ik ben al geruime tijd meerdere stukjes aan het schrijven, en wilde graag feedback op deze specifieke 'stukjes' aangezien hier voor mij het meeste gevoel in zit. ik heb over deze stukjes niet na gedacht en ze kwamen zo op mijn papier terecht. 

Bedankt voor je feedback!