Boek: The 7 games

Hoi hoi,

Ik ben dus al een tijdje bezig met mijn eerste boek en ik heb het eerste hoofdstuk af. Het is nogal kort, maar het is eigenlijk een inleidings hoofdstuk. Ik zou graag willen weten wat jullie ervan vinden. Kleine waarschuwing ik heb altijd moeite met nederlands gehad dus er zullen best wel wat fouten in zitten. Ik probeer al zoveel mogelijk te verbeteren. Dus als je echt niet tegen taalfouten kan zou ik het niet lezen.

Het boek gaat over 10 vrienden die in de toekomst in een dorp wonen. De wereld is veel veranderd de aarde is groen en de beesten worden vriendelijk behandeld. Toch is er van vrede niks overgebleven. Daar door is de president Dameron aan macht gekomen in hun land en die heeft niet veel goede dingen in gedachten. De overbevolking stijgt ook elke dag met intussen meer dan 200 biljoen mensen op de aarde. De president wil drastisch maatregelen treffen, maar of die wel goed zij dat is de vraag.

Het boek is deel van een boeken serie. Ik weet dat het veel is, maar ik wil dit al jaren en dit is echt iets wat ik wil. Dit boek is vooral een intro voor de volgende boeken. Je leert de personages beter kennen en je gaat de 6 maanden volgen van de vier vrienden voor dat de 7 games beginnen. De 7 games is een spel wat president Dameron heeft bedacht. Het zijn 7 spellen die normaal leuk worden gevonden, maar nu hangen er levens aan. Het eerste hoofdstuk heeft echt nog wat editing nodig dat weet ik heel goed, maar waar kan je betere tip van krijgen dan andere schrijvers zelf! Dus hier komt het:

 

The 7 games.

 

De brief. De brief in mijn handen. Het zweet op mijn voorhoofd valt op de grond. Onze dood of onze redding. Deze brief kan het zijn. Ik open het en..

 

 

Hoofdstuk 1: De verassing

(6 maanden geleden)

STEFAN
Oké meent ze dat echt? Dat ze niks wil met mij, Stefan de jonge die geen meid kan weerstaan. Oké oké oké ik overdrijf. Ze staan niet in de rij. Ik ben dan ook niet een sport figuur. Alleen een jonge van 16 die stoer doet terwijl hij geen vlieg kwaad kan doen. Lyla loopt van me weg en zegt: ‘wat dacht je dan we zijn vrienden geweest sinds dat je naast me kwam wonen en ik ga dat niet even verpesten omdat jij even snel een crush op me hebt!’ en ze rolt haar ogen. Als ze maar eens wist hoe lang ik haar al leuk vind.We zitten hier met zijn allen. Lyla, Broïs, Tygan, Violet, Bella, Ties, Kluiver, Bente, Dorien en ik. We zijn een vrienden groep van 10. Ik ben zelf de loser van de groep. Ja zo noem ik mezelf. Iedereen in de groep heeft wel wat. Iets wat mooi, slim of handig is en ik dus niet.

LYLA

We zitten met zijn alle in het clubhuis. Ach Violet en Kluiver zijn weer aan het flirten wat zouden ze anders doen? Stefan kijkt naar me en de ene seconde hebben we oogcontact en de andere seconden kijken we allebei weg. Kijk ik vind hem leuk echt heel leuk, maar ik denk er al meteen aan dat we onze vriendschap verpesten. Ook die van onze ouders. De herinneringen komen allemaal boven. De eerste keer dat we elkaar zagen was in mijn huis. Ik was 1 jaar en had al een paar keer over hem gehoord. Toen mijn vader en ik naar de dieren opvang voor gewonde dieren waren geweest en naar huis gingen was het huis versierd met blauw en zag ik opeens verhuis dozen voor mijn buren hun deuren. Ik was niet blij ik haat blauw en waarom zou Liza nou zomaar verhuizen. Liza was toen mijn beste vriendin en we deden bijna alles samen. Ik zag mensen die ik niet kende uit hun huis lopen en schreeuwde toen: ‘WAT DOEN JULLIE IN LIZA’S HUIS!’ Hahah ik kon al best wel vroeg praten en dat was soms in mijn voordeel en soms niet. Toen kwam Stefan naar buiten met zijn ouders en riep iedereen suprise. Nou voor hun viel mijn reactie tegen. Ik begon te huilen en ik zie vaak hun blikken nog voor me. Geschrokken en verdrietig en toen zag ik Stefans blik. Hhahaha het klinkt altijd zo overdreven in mijn hoofd.  Maar dat was dus de dag dat we er met zijn alle achter kwamen dat Stefan auto ziekte heeft. Ik zag het kots over zijn lippen druipen en toen was ik aan de beurt. Het zat in mijn roodbruine haren en ik moest zo hard huilen dat de buurt het wel gehoord moest hebben.

STEFAN

Lyla en ik hebben elkaar dan niet op de prettigste manier ontmoet en net zo als de weken die daarna volgde was het ook niet altijd een pretje. Ze had altijd dat schattige pruim gezicht wanneer ze weer is boos op me was. ‘Wat heb je met Liza gedaan?’ Dat is altijd wat ze zei als ze boos was. Ik was dan wel een jongetje van 2 jaar, maar het gevoel hebben dat je een 2^de plek bent is nooit leuk. Onze ouders zijn al zo lang vrienden dat ze zelfs naast elkaar gingen verhuizen en toen mijn ouders naar een dorp wouden verhuizen vonden Lyla’s ouders dat ook leuk. We hebben het altijd met elkaar moeten doen het is nooit anders geweest.

VIOLET

De glazige blikken in Lyla’s en Stefan’s ogen herken ik al te goed ze zitten weer herinneringen op te halen. Ze zijn altijd beste vrienden geweest. Ze kwamen hier samen en zijn bijna onafscheidelijk. Iedereen van onze vriendengroep vind ze bij elkaar passen, maar dat zien ze niet zo zitten. ‘WAT MOET JE?’ ‘IEDEREEN AAN DE KANT!’ We kijken allemaal om en rennen het raam. ‘oke wat is daar aan de hand?’ ‘en dat vraag je ons?’ Bella was niet blij met mijn vraag. Door het raam zie ik allemaal mensen met paarden lopen. In dit dorp overdrijven mensen wel heel erg. Het is niet de middeleeuwen. Het is 2058 dieren worden niet meer gebruikt voor menselijke dingen. We zijn dan nu een veel schonere planeet dan 30 jaar geleden, maar vrede is niet iets wat er bleef. Ook groeide de bevolking zo snel dat we nu al meer dan 200 biljoen bewoners op de aarde hebben. De regering wou er wat tegen gaan doen, maar niemand weet wat. ‘NEE NIET DOEN ALSJEBLIEFT!’ En je hoorde schoten. ‘dit is niet goed! Dit is niet goed!’

 

BELLA

Jemig kan Violet niet 1 keer stil zijn en niet in paniek raken. ‘we moeten hier weg.’ De schoten komen steeds dichterbij. ‘Neem de 2^de vluchtweg via de boekenkast.’ We rennen met zijn alle naar de een na grootste boekenkast. ‘Het grootste paarse boek links en trek het omhoog!’ En simsalabim daar gaat de kast naar beneden. ‘Je moet de 2^de deur links hebben en dan de trap naar beneden.’ Ik heb het allemaal uit mijn hoofd geleerd. Ik herinner me hoe ik de gangen met de groep maakte. We hadden afgesproken dat als de president wat zou uithalen dat we samen bleven en samen probeerde te overleven.

BROÏS

‘Bella? Zou je misschien wat lichten kunnen installeren? Want het is hier zo donker!’ Oké ik ben bang in het donker en wat dan? Ze weet dit al heel lang dus waarschijnlijk heeft ze dit expres gedaan. ‘Broïs stel je niet aan en pak een zaklamp!’  Ik pak een zaklamp en jemig wat is ie zwaar! Ik doe hem aan en schijn per ongeluk in Bella’s blauwe ogen. Haar rode haren vallen er opeens voor en dan voel ik het geschut van de grond. ‘We moeten hier weg!’ We rennen en rennen totdat we in het rode bos zijn. Het geschut van de grond voel je nog steeds. ‘We zakken!’ Toen merkte ik het! We zakte naar beneden. ‘Mijn broertje en mijn zusje!’ Ik zie Felice opeens staan. Felice is een meisje die pas hier in het dorp kwam wonen met haar familie. ‘FELICE!’ Ik zie haar rennen en rennen en opeens.

TYGAN

‘FELICE! Pas op Felice!’ en ze valt ze zakt weg in de grond. Haar gegil word steeds zachter tot we een klap horen. Een traan rolt over mijn gezicht. Waarom, waarom dit waarom gebeurt het. Een hologram verschijnt. ‘Goedemorgen mensen hier spreekt president Dameron. Wat is het een mooie dag niet waar? Vanwege de overbevolking in de wereld zullen er wat maatregelingen vormen. Regel 1: Als je kinderen krijgt voordat je bent getrouwd zullen die worden vermoord. 2: Er worden natuur rampen veroorzaakt en als je er tegen ingaat of probeert tegen te houden zul je woorden gestraft. 3: Je houd je aan de regels en anders zul je worden gestraft. Er komen nog andere regels bij maar dit is het tot nu toe. Ik dank u voor u tijd en hoop dat u nog kan genieten van de fijne dag’ Die glimlach die vieze glimlach. Het enige wat ik kan is hem er vanaf rukken. Zijn bruine haren in een nette vorm. Hoeveel gel heeft hij wel niet gebruikt? Zijn grijze ogen doorboren je en zijn rode lippen en witte tanden maken de grijns enger. Zijn zwarte pak met grijze strepen en zijn zilveren schoenen. De ideale outfit voor de perfecte man. Zo zegt hij het altijd met nadruk op de perfecte. Ik trek mezelf naar het nu. Ik zie allemaal mensen door de grond zakken. Het gegil word steeds harder en steeds meer verschillende stemmen. Ik doe mijn ogen dicht en zet mijn handen op mijn oren. Ik kruip als een egel in elkaar en schreeuw in mezelf. Stop alsjeblieft met dat gegil. Ik voel de tranen over mijn wangen. Plotseling voel ik een hand op mijn rug.

 

DORIEN

Ik leg mijn hand op Tygan zijn rug. ‘Gaat het? We moeten wel doorlopen anders halen we het huisje nooit.’ En ik pak zijn hand. We zijn geen stelletje maar ik weet dat het hem gerust stelt. ‘Kom je?’ En ik zie hem opstaan. We lopen achter de groep aan door het bos. ‘Tygan? Als er iets is zeg je het me oké?’ En hij knikt. Hij is dan niet van veel woorden, maar het is wel een aardige jongen. Af en toe heel duister, maar iedereen heeft wel zo een kant. Opeens voel ik een harde wind. Tygan heeft hele lang haren die door de wind wel op de haren van Pocahontas lijken. Ik zie hem huilen en sla mijn arm om hem heen. ‘We komen hier wel doorheen. Met zijn alle.’ En ik zie weer een vaag knikje. ‘we moeten even rennen anders blijven we achter!’ We trekken een sprintje en belanden weer bij de groep.

BENTE

Mijn handen bevriezen zo koud is het. ‘Heeft iemand misschien handschoenen? Mijn handen bevriezen!’ Iemand tikt me aan. ‘Hier.’ ‘Dankjewel Ties.’  Vanochtend zat ik nog in mijn gouden krul lokken te kammen en mijn doorzichtige lip gloss op te doen zodat mijn roze lippen glansde en nu zijn we hier beland. Ik zet mijn bril goed en kijk door de 2 ronde cirkels. ‘HET HUISJE!’ We zijn bij het verbannen rode huisje. Er werd altijd gezegd dat het daar spookte nadat wij hem hadden ‘ondekt’. Eigenlijk hadden we hem zelf gebouw maar gewoon gezegd dat het daar spookte. Er zit een voedsel voorraad voor 20 jaar en genoeg kamers voor meer dan 20 mensen. Ik ren er naar toe. De rode daken en muren waren vol ‘geen toegang’ tape geplakt en het zat onder de graffiti, maar dat is niet erg dan lijkt het minder verdacht dat we daar wonen. Als we daar gaan wonen.

TIES

‘Bente, gaat het? Iedereen loopt al naar binnen hoor.’ Ik zie dat ze wakker word uit haar gedachten. ‘Ja het gaat wel.’ En ze rolt haar ogen. ‘Je kan ook normaal doen. Je keek afwezig ik maakte me gewoon zorgen, want er is nogal veel gebeurd net!’ En ze rolt weer haar ogen. ‘Oké bedankt.’ Ze loopt snel weg. Wat is er mis met haar. Ze draait zich om en kijkt geïrriteerd naar me met haar bruin met groene ogen en draait zich weer om. Is ze net gedumpt door Lucas ofzo? Ik loop door de deur en zie de groep al op de grote bank zitten. Dit het verbannen huisje, ons verbannen huisje.

 

 

 

 

 

 

 

 

Dankjewel voor het lezen!

Groetjes Zene.