Wat vinden Nederlanders over Bekende Zuid-Amerikaanse schrijvers?

Van Marquez heb ik diverse boeken gelezen. De andere namen heb ik tijdens mijn studie Spaans voorbij zien komen. Het grote verschil zit hem, vind ik, in een extra dimensie; een soort magie dat in de Zuid-Amerikaanse literatuur voorkomt. De verhalen zijn juist sterk, zo sterk dat de moed me soms in de schoenen zinkt om bij dat niveau en die originaliteit in de schaduw te kunnen staan. Wat denk jij over het verschil in schrijfwijze tussen Nederland en Zuid-Amerika? :)

Bruno, mag ik vragen wat het doel is van je vraag? Zo op het oog is het een vraag voor lezers en heeft het weinig met schrijven te maken.

Bruno, mag ik vragen wat het doel is van je vraag? Zo op het oog is het een vraag voor lezers en heeft het weinig met schrijven te maken.

Hebben lezers niet álles met schrijven te maken? Voor zover ik het persoonlijk heb ervaren is de schrijfstijl van een schrijver nauw verbonden met de cultuur waarin hij geworteld is. De schrijfwijze van bijvoorbeeld Nagieb Mahfoez is vergelijkbaar (in vrijwel alle opzichten) met de levenswijze van de gemiddelde Egyptenaar (uitzonderingen uiteraard daargelaten): een op God vertrouwend, in rustig tempo levend mens met oog voor detail. Hetzelfde geldt voor Amadou Hampâté Bâ. De (culturele) schrijfstijl is te vergelijken met (culturele) dansen. Wat vertelt de tango over een cultuur, en wat een klompendans?

De (culturele) schrijfstijl is te vergelijken met (culturele) dansen. Wat vertelt de tango over een cultuur, en wat een klompendans?

Goede vraag. Ik bedenk dat je misschien eerst een klompendans moet doen om het warm genoeg te krijgen om te kunnen tangoën.

Hebben lezers niet álles met schrijven te maken? (...) De (culturele) schrijfstijl is te vergelijken met (culturele) dansen. Wat vertelt de tango over een cultuur, en wat een klompendans?

Vragen stellen is gemakkelijker dan ze beantwoorden. Ik ben benieuwd naar je redeneringen, Fae. Het lijkt zo voor de hand te liggen: natúúrlijk hebben lezers álles met schrijven te maken ... maar waarom dan? Gezien we hier een schrijversforum bezoeken, is het omgekeerde eerder te beredeneren: schrijvers hebben alles met lezers te maken, want een schrijver schrijft om gelezen te worden. Maar een lezer leest zeker niet per definitie om te schrjven. Dus hebben we het hier over schrijven en schrijvers. Wanneer je een link legt van lezer naar schrijven, moet je die kunnen uitleggen. En dan kan het niet anders of je gaat het over schrijven hebben. En daar is dan SO weer voor: Schrijven Online. Daarom zouden we hier moeten focussen op schrijfaspecten. Niet op het lezen. Dat zijn twee verschillende dingen. Daarom zou het mooi zijn wanneer Bruno zijn vraag kon specificeren naar het schrijven: zijn schrijven, en wat hij (eventueel) als voorbeelden beschouwt; inspiratie.

Dat van die klompendans is niet erg aardig, al moest ik er wel om lachen. Dat zie ik een Spanjaard niet snel doen, zo'n direct antwoord geven en zeker geen antwoord dat de eigen cultuur in het belachelijke trekt. Wat is het verschil tussen Nederlandse schrijfstijl en de Zuid-Amerikaanse schrijfstijl? (Ik heb de TS vraag iets aangepast, trouwens. ) Dat is dan ook wat de topicvraag betreft mijn antwoord, Wat minder direct vind ik het, maar dat zou al een verschil kunnen zijn tussen Nederlandse schrijfstijl of Engelse. Het is natuurlijk niet eerlijk om Zuid-Europees of Spaanstalig tegenover Nederlandstalig te zetten. Hoeveel mensen zijn er Spaanstalig? Voor 329 miljoen mensen is Spaans de moedertaal, terwijl nog eens 170 miljoen Spaans als tweede taal spreken. Versus het Nederlands: http://nl.m.wikipedia.org/wiki/Nederlands Zoals in #1 al gezegd, magisch. Ben ik mee eens. Er wordt wat rustiger naar een conclusie toegewerkt, is mijn gevoel. Concreet is dit misschien wat vreemd als vergelijking, maar Nederlandse schrijvers hebben het over hoofd en hart, terwijl de Spaanse schrijver daar ook de 'garganta' de keel bij haalt. Niet: ik weet ik voel ik denk, maar: mijn hart voelt, mijn keel voelt. Met iets van een omweg dus, maar wel een mooie.

Wij dansten hier een Paso Doble, sorry Thérèse. Ik ben maar even zo vrij geweest om de vraag voor mijzelf te specificeren. Natuurlijk is dat aan Bruno. In zijn aanzet zit echter een potentieel interessant onderwerp.

want een schrijver schrijft om gelezen te worden.

Ben ik niet me je eens, Thérèse. Ik schreef al jaren, met veel plezier zelfs, voor het ook maar in mijn hoofd opkwam dat misschien iemand het ook zou willen lezen. Ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben zo.

Maar een lezer leest zeker niet per definitie om te schrjven

Dat heb ik ook niet gelezen in de stelling van Fae. Wat ik er in lees is dat je niets te lezen hebt als het niet eerst geschreven werd. @Mirandala, :o Wat ik probeerde te zeggen -op geheel eigen wijze- is dat klimaat en leefomgeving ook wel eens een niet te onderschatten impact zouden kunnen hebben op de schrijfcultuur.

((Ghiejlde)) Wij hebben hier inderdaad ook molens, maar we vechten er anders tegen. Wij kunnen alleen de grote schrijvers lezen, willen wij al het Spaans geschrevene kunnen vergelijken, indien vertaald in het Nederlands of Engels: er is genoeg Spaanstalige 'pulp', wat nooit de vertaling haalt. Welke Nederlandse boeken zijn in het Spaans vertaald? Welke Nederlandse boeken fungeren vertaald als visitekaartje in het Spaanse? Edit: trek hier zelf je conclusie. http://www.traductor.nl/jornada1/linn.html Connie Palmen y el diario de Ana Frank. Wat zonde nou weer :(

Dat van die klompendans is niet erg aardig, al moest ik er wel om lachen. Dat zie ik een Spanjaard niet snel doen, zo'n direct antwoord geven en zeker geen antwoord dat de eigen cultuur in het belachelijke trekt.

Het voorbeeld was niet bedoeld als waardeoordeel.

Daarom zou het mooi zijn wanneer Bruno zijn vraag kon specificeren naar het schrijven: zijn schrijven, en wat hij (eventueel) als voorbeelden beschouwt; inspiratie.

Door de vraag Raken jullie geïnspireerd of vinden mensen hun verhalen te slap? ging ik er (automatisch, maar misschien onterecht) van uit, dat met 'geïnspireerd raken' werd bedoeld het lezen van Zuid-Amerikaanse schrijvers en de invloed daarvan op het schrijfproces.

Dat van die klompendans is niet erg aardig, al moest ik er wel om lachen. Dat zie ik een Spanjaard niet snel doen, zo'n direct antwoord geven en zeker geen antwoord dat de eigen cultuur in het belachelijke trekt.

Het voorbeeld was niet bedoeld als waardeoordeel.

Zo zag ik het ook niet. Ik vond het een beeldend voorbeeld. Het is echter nogal Nederlands om de eigen gebruiken belachelijk te maken. De tango wordt over de hele wereld gedanst. De klompendans is een in onbruik geraakte traditie, die in deze context onbeholpen en ouderwets aandoet. Nederlanders zijn goed in waterwerken, Spanjaarden zijn como el agua. Ik vond je vergelijking tango - klompendans dan ook eerder een voorbeeld van iets anders: de Nederlandse gewoonte om het Nederlandse af te kraken. Iets wat op veel onbegrip stuit in andere culturen.

de Nederlandse gewoonte om het Nederlandse af te kraken.

Bestaat die gewoonte?! Ik stel dat vast in Vlaanderen, maar niet in Nederland. sorry, off-topic, maar het benieuwt me wel.

Dat van die klompendans is niet erg aardig, al moest ik er wel om lachen. Dat zie ik een Spanjaard niet snel doen, zo'n direct antwoord geven en zeker geen antwoord dat de eigen cultuur in het belachelijke trekt.

Het voorbeeld was niet bedoeld als waardeoordeel.

Zo zag ik het ook niet. Ik vond het een beeldend voorbeeld. Het is echter nogal Nederlands om de eigen gebruiken belachelijk te maken. De tango wordt over de hele wereld gedanst. De klompendans is een in onbruik geraakte traditie, die in deze context onbeholpen en ouderwets aandoet. Nederlanders zijn goed in waterwerken, Spanjaarden zijn como el agua. Ik vond je vergelijking tango - klompendans dan ook eerder een voorbeeld van iets anders: de Nederlandse gewoonte om het Nederlandse af te kraken. Iets wat op veel onbegrip stuit in andere culturen.

Blijkt maar weer eens hoe lastig 'goed' schrijven is om correct te worden begrepen - alhoewel je een (voor-)oordeel van de lezer daarbij nooit kan uitsluiten.

De (culturele) schrijfstijl is te vergelijken met (culturele) dansen. Wat vertelt de tango over een cultuur, en wat een klompendans?

Goede vraag. Ik bedenk dat je misschien eerst een klompendans moet doen om het warm genoeg te krijgen om te kunnen tangoën.

(zit te gniffelen) Voor een klompendans ben ik niet masochistisch genoeg, voor een tango niet voldoende volgzaam, dus geen idee (maar wel origineel gevonden).

Ik denk niet dat het off-topic is, wel een tof topic :) Buitenlandse schrijvers zien als beter want niet Nederlands klompendanserig geschreven is misschien wel een van de redenen dat de lezer eerder een vertaalde roman zal kopen dan een Nederlands debuut? Ga je toch vergelijken, vergelijk dan - gelauwerde - Nederlandse schrijvers met hun buitenlands equivalent.

Dat van die klompendans is niet erg aardig, al moest ik er wel om lachen. Dat zie ik een Spanjaard niet snel doen, zo'n direct antwoord geven en zeker geen antwoord dat de eigen cultuur in het belachelijke trekt.

Het voorbeeld was niet bedoeld als waardeoordeel.

Zo zag ik het ook niet. Ik vond het een beeldend voorbeeld. Het is echter nogal Nederlands om de eigen gebruiken belachelijk te maken. De tango wordt over de hele wereld gedanst. De klompendans is een in onbruik geraakte traditie, die in deze context onbeholpen en ouderwets aandoet. Nederlanders zijn goed in waterwerken, Spanjaarden zijn como el agua. Ik vond je vergelijking tango - klompendans dan ook eerder een voorbeeld van iets anders: de Nederlandse gewoonte om het Nederlandse af te kraken. Iets wat op veel onbegrip stuit in andere culturen.

Blijkt maar weer eens hoe lastig 'goed' schrijven is om correct te worden begrepen - alhoewel je een (voor-)oordeel van de lezer daarbij nooit kan uitsluiten.

Ha Fae, ik vind het een 'dijk' van een vergelijking hoor :) Hij staat bij mijn favorieten.

hmm ja, en vervolgens ga je een vertaald werk lezen terwijl je van een origineel zou kunnen genieten

Wat mij aanspreekt bij Zuid-Amerikaanse schrijvers is dat fantastische tintje dat zo natuurlijk in de verhalen verweven zit dat je als buitenlandse lezer zomaar zou denken dat zulke zaken in Zuid-Amerika echt gebeuren, en dat de grens tussen fantasie en werkelijkheid vaak moeilijk te trekken is. Dat vind ik als schrijver zeker inspirerend, en die magie mis ik in het gros van de Nederlandstalige literatuur (in de Nederlandse nog net iets meer dan in de Vlaamse). Veel Slavische literatuur heeft dat magische tintje overigens ook, maar dan weer net even anders (doorgaans donkerder) dan de Zuid-Amerikaanse (die toch vaak lichtvoetiger is, ook al is het onderwerp serieus).

@Hekate: Is dat niet ook de aantrekkingskracht van een taal en cultuur die niet de jouwe is? Ik zat ooit op de bank met wat Spaanse en Engelse vrienden, en we keken een Nederlandse dvd ( op hun verzoek) en de enige dvd met Engelse ondertiteling die ik had was 'Liever verliefd' http://nl.m.wikipedia.org/wiki/Liever_verliefd Ze vonden hem geweldig. De sfeer, de kleurige vreemde inrichting (?) van de Nederlandse huizen, de vrije vrouw, de mannen die hun gevoelige kant lieten zien, de teksten van de liedjes, de scène in de concertzaal. De travestiet in de kledingwinkel als een volwaardig bijpersonage: 'Alleen Nederlanders zijn zo', 'Wat een directe dialogen', ' 'Zo'n sterk gegeven, een vrouw die kiest voor zichzelf'... Wat ik zag als een middelmatige romantische komedie van eigen bodem, was voor hen exotisch en inspirerend.

      'Voor zover ik het persoonlijk heb ervaren is de schrijfstijl van een schrijver nauw verbonden met de cultuur waarin hij geworteld is. De schrijfwijze van bijvoorbeeld Nagieb Mahfoez is vergelijkbaar (in vrijwel alle opzichten) met de levenswijze van de gemiddelde Egyptenaar (uitzonderingen uiteraard daargelaten): een op God vertrouwend, in rustig tempo levend mens met oog voor detail. Hetzelfde geldt voor Amadou Hampâté Bâ. De (culturele) schrijfstijl is te vergelijken met (culturele) dansen. Wat vertelt de tango over een cultuur, en wat een klompendans.'       'Dat van die klompendans is niet erg aardig, al moest ik er wel om lachen. Dat zie ik een Spanjaard niet snel doen, zo'n direct antwoord geven en zeker geen antwoord dat de eigen cultuur in het belachelijke trekt.'       'Het voorbeeld was niet bedoeld als waardeoordeel.'       'Zo zag ik het ook niet. Ik vond het een beeldend voorbeeld. Het is echter nogal Nederlands om de eigen gebruiken belachelijk te maken. De tango wordt over de hele wereld gedanst. De klompendans is een in onbruik geraakte traditie, die in deze context onbeholpen en ouderwets aandoet. Nederlanders zijn goed in waterwerken, Spanjaarden zijn como el agua. Ik vond je vergelijking tango - klompendans dan ook eerder een voorbeeld van iets anders: de Nederlandse gewoonte om het Nederlandse af te kraken. Iets wat op veel onbegrip stuit in andere culturen.'       'Blijkt maar weer eens hoe lastig 'goed' schrijven is om correct te worden begrepen - alhoewel je een (voor-)oordeel van de lezer daarbij nooit kan uitsluiten.'       'Buitenlandse schrijvers zien als beter want niet Nederlands klompendanserig geschreven is misschien wel een van de redenen dat de lezer eerder een vertaalde roman zal kopen dan een Nederlands debuut? Ga je toch vergelijken, vergelijk dan - gelauwerde - Nederlandse schrijvers met hun buitenlands equivalent. Ik vind het een 'dijk' van een vergelijking hoor. Hij staat bij mijn favorieten.' Herschreven:       'Voor zover ik het persoonlijk heb ervaren is de schrijfstijl van een schrijver nauw verbonden met de cultuur waarin hij geworteld is. De schrijfwijze van bijvoorbeeld Nagieb Mahfoez is vergelijkbaar (in vrijwel alle opzichten) met de levenswijze van de gemiddelde Egyptenaar (uitzonderingen uiteraard daargelaten): een op God vertrouwend, in rustig tempo levend mens met oog voor detail. Hetzelfde geldt voor Amadou Hampâté Bâ. De (culturele) schrijfstijl is te vergelijken met (culturele) dansen. Wat vertelt de tango over een cultuur, en wat een klompendans?'       'Het laatste wat je zei voelt voor mij als minachting ten aanzien van de Nederlandse (schrijf-)cultuur. Is dát wat je bedoelt?'       'Nee, het voorbeeld was niet bedoeld als waardeoordeel. Ik had evengoed het voorbeeld kunnen nemen tussen een tango en een Balinese dans. De associaties die ik krijg bij een tango, verschillen nogal wat van een klompendans of een barong. De manier waarop iemand schrijft zegt, net als op de manier waarop iemand danst, iets over de cultuur, zijn/haar wortels. Ga maar eens na wat voor associaties je krijgt bij een tango, een klompendans of een barong en vergelijk die bevindingen eens met de betreffende cultuur. Schrijven of dansen tonen op een gelijke manier de wortels. Het feit dat de klompendans, of het erfgoed van Nederlandse sages en legendes, vrijwel is verdwenen zegt eveneens iets over de Nederlandse cultuur.' Nu terug naar de initiële vraag: Als ik (globaal genomen) kijk naar de (gemiddelde) verkoopcijfers van literatuur in Nederland, valt op dat vaker wordt gekozen voor snelle, confronterende en nuchtere literatuur waarin magie of politiek vaak afwezig zijn, en zelden erg bloemrijk te noemen is. Zuid-Amerikaanse (of Indiase en (Noord-)Afrikaanse) literatuur is vaak het tegenovergestelde. Het maakt het een niet beter dan het ander. Dat Zuid-Amerikaanse (of Indiase en (Noord-)Afrikaanse) literatuur voor mij zeer inspirerend werkt kan ik beamen, maar het is over het algemeen, om eerder genoemde redenen mede gelet op de verkoopcijfers, wellicht niet de eerste keuze van de Nederlandse lezer. Toont de manier waarop iemand danst en de wijze waarop iemand schrijft (de openheid van lijf en geest), naast het karakter van die persoon ook niet altijd het culturele wortelgestel? Vind een schrijver meer inspiratie door zijn/haar eigen overtuigingen, of door zichzelf en/of anderen vragen te stellen?

#21 Ook bij mij sudderde de vergelijking door. Mijn idee was, dat de tango gebracht is door de Gitanos. Ga ik echter zoeken kom ik tussen de miljoenen hits op 'Tango' Dit tegen: http://www.tangopassie.nl/Argentijnse%20tango.htm waaruit blijkt dat de Tango is ontstaan bij Afrikaanse immigranten. Zoek ik op 'Klompendans', vind ik maar weinig over de geschiedenis van, behalve een summier stukje op Wiki, wat reclame voor toeristische evenementen en dit: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2844/Archief/archi… Vooral het voorbeeld van pseudofolklore vond ik veelzeggend. Het is wel duidelijk dat 'de Nederlander' niet trots is op de eigen cultuur. Ik denk dat dit niet alleen geldt wat dansen betreft. Positief: Dit zou er voor kunnen hebben gezorgd, dat zij proberen sterke elementen van andere culturen te integreren in de eigen mix. Als de Spanjaard uit eten gaat, bestelt hij over het algemeen variaties van wat hij zelf thuis op tafel zet. Als de Nederlander uit eten gaat, bestelt hij zelden een tartaartje met andijvie en gekookte aardappelen, alhoewel hij dat regelmatig thuis klaarmaakt. Sushi, tapas, spaghetti, foe jong hai zijn dan typische menukeuzes. Trek je deze vergelijking door naar schrijven dan denk ik dat openstaan voor kunst uit andere culturen, of dat nu gaat om dansen, gerechten of boeken, een verrijking is. Ik kan mij vinden in je beschrijving van de Nederlandse literatuur. Goed om daar bewust van te zijn. Zodra men zich bewust wordt, kan men de stap nemen om zelf durven af te wijken.