spreektaal of schrijftaal en hoe?

We werden met ons allen in een grote loods gezet. Daar stonden we weken lang, ik weet niet hoelang maar zo lang heb ik nooit meer ergens gestaan. Geduldig en stil wachtten we tot we werden weggereden. Af en toe ging de deur open en werden er fietsen uitgehaald. Geduldig en stil wachtten we tot we werden weggereden. Tot op een goede dag ik eindelijk aan de beurt was. Ik werd uit de loods gereden en in de vrachtwagen gezet. We reden heel erg ver, het duurde in elk geval erg lang. Toen we stopten werd ik uit de vrachtwagen gehaald en in een gebouw gezet. Dat was de fietsenwinkel. Daar worden fietsen verkocht. Maar ook gerepareerd en je kunt er ook smeerolie kopen. En als je in een fietsenwinkel komt te staan krijg je eerst een poetsbeurt van de fietsenmaker. Dat is heerlijk, zo’n poetsbeurt. Wat heb ik ervan genoten zeg! En wat glom ik daarna mooi. dit hoeft niet bij proeflezen, wil alleen weten is dit schrijf- of spreektaal? ik denk nu schrijftaal maar ben er niet zeker van.

Je hebt hier al fb op gehad en ik wilde hetzelfde zeggen. Ze lopen niet, het gaat stroef bij het lezen, zoals de onderstaande twee zinnen. Geduldig en stil wachtten we tot we werden weggereden. We werden weggereden? Een heel passieve zin. HM? En als je in een fietsenwinkel komt te staan krijg je eerst een poetsbeurt van de fietsenmaker. :eek: Dit vind ik een bedenkelijke zin. :eek: Poetsbeurt van de fietsenmaker?

een poetsbeurt is heel normaal in dat vak. wat je er ook van vind, een fiets krijgt een beurt ;) een fiets maakt passieve dingen mee, ze wordt weggereden, ze wordt bereden etc omdat het een ding is. dat blijft overeind staan in het dagboek. aan die stroeflopende zinnen ga ik zeker wat doen.

Je hebt vast veel verschillende definities van spreektaal/schrijftaal binnen verschillende groepen mensen die zich met taal bezighouden. Wat in de uitgeverswereld over het algemeen als verschil tussen spreek- en schrijftaal wordt gezien: Spreektaal: - Joh, doe even normaal, man! - Dus dan heb ik zoiets van, laat maar. - Je moet gewoon je ding doen, snap je? - Laat je niet door het gezeik van die anderen kisten, ze zijn gewoon jaloers. Dat zijn echter zinnen die men in de hedendaagse schrijftaal niet zo snel zal bezigen. (en dat is dus schrijftaal ;)) In de uitgeverswereld kunnen beide trouwens fout zijn: een boek dat in schrijftaal is geschreven terwijl het barst van de dialogen, komt heel gekunsteld over omdat veel woorden die in de schrijftaal veel voorkomen heel stijf en onnatuurlijk overkomen als je ze hardop gebruikt, waardoor je personages onbedoeld heel pedant of ouderwets over kunnen komen. Soms wordt dat ook bewust gedaan en hoort dat ook bij het genre: veel boeken in de advocatuur en wetenschap zijn bijvoorbeeld zo geschreven terwijl dat in feite helemaal niet hoeft. Ik stoot nu vast velen hier voor het hoofd, maar fantasy is (ook in de dialogen) vaak ook in schrijftaal geschreven, al dan niet bewust, waarbij een van de redenen is dat dit meer gedragen en daardoor ouderwetser overkomt, aangezien veel mythische/ high fantasy speelt in een paralelle wereld die overeenkomsten heeft met een van onze historische verledens (middeleeuwen, negentiende eeuw): 'Het zwaard van Hrfundir zal hem bevrijden, waarna vele dagen van duisternis zullen volgen eer ons volk van het juk van zijn heerschappij zal worden bevrijd.' Langere zinnen, veel passief geformuleerd, typische schrijftaalwoorden, woordvolgorde van werkwoorden. Helemaal correct Nederlands, maar ook als je de inhoud van de zin wegdenkt heb je niet het gevoel dat je de laatste Saskia Noort aan het lezen bent. En andersom geldt hetzelfde: als je een boek leest over een hele pedante professor en hoe hij zijn leven heeft ingeruild voor de wetenschap en pas aan het eind van zijn leven beseft dat hij nu dus met lege handen achterblijft, dan is het raar als hij nu echt zoiets heeft van laat maar, zak maar in de stront met al je gezeik, van mij hoeft het allemaal niet meer. Waarschijnlijk denkt zo'n personage eerder in schrijftaal. Stereotypen kun je ook voor je laten werken. Spreektaal is - in de literaire/uitgevers wereld - dus iets anders dan dialect, iets anders dan jeugdtaal en ook iets anders dan slordig Nederlands, en ook schrijftaal is iets anders dan 'moeilijke woorden in lange zinnen': het basisnederlands is precies hetzelfde, maar je speelt met een paar woorden, leent een paar (al dan niet nieuwe) uitdrukkingen uit de spreektaal en speelt af en toe met de zinslengte waardoor je de lezer het gevoel geeft dat hij nu iemand volgt die in spreektaal spreekt, dan weer een algemeen stuk in schrijftaal leest enz. Het zijn dus eerder verschillende registers die je kunt toepassen binnen dezelfde tekst. Bovendien heb je als schrijver ook die verschillende registers nodig binnen hetzelfde verhaal: die oude docent die erg jofel doet, spreekt misschien wel teveel in spreektaal tegen zijn klas, terwijl het jonge harkje dat net van de opleiding komt heel formeel praat met veel 'echters', 'mitsen' en 'hetzij's' en daarmee genadeloos gepest wordt. Er is in dat opzicht ook geen 'goede' manier om het fietsfragment te schrijven, omdat dat hardop gezegd/gedacht is. Het kan allebei: als de fiets in soepel/modern/vlot/jofel Nederlands denkt, dan wordt dat ook zijn karakter en zie ik bij wijze van spreken een mountainbike voor me, net als dat wanneer je hem in kindertaal laat denken, hij meteen erg enthousiast/ADHD of minderjarig klinkt. En denkt hij in schrijftaal, dan zie ik 'per ongeluk' meteen een statige oude herenfiets voor me die zich verwondert over de zeden en gewoonten van de hedendaagse mensch waardoor wij een spiegel voorgeschoteld krijgen vanuit een wel heel bijzondere hoek. ;) Je hebt de taal en het verhaal: in feite staan ze los van elkaar, maar ze beinvloeden elkaar altijd.

Kijk, daar heb ik iets aan en leer ervan. Dank je voor dit antwoord. MvM.

Je hebt vast veel verschillende definities van spreektaal/schrijftaal binnen verschillende groepen mensen die zich met taal bezighouden. Wat in de uitgeverswereld over het algemeen als verschil tussen spreek- en schrijftaal wordt gezien: Spreektaal: - Joh, doe even normaal, man! - Dus dan heb ik zoiets van, laat maar. - Je moet gewoon je ding doen, snap je? - Laat je niet door het gezeik van die anderen kisten, ze zijn gewoon jaloers. Dat zijn echter zinnen die men in de hedendaagse schrijftaal niet zo snel zal bezigen. (en dat is dus schrijftaal ;)) In de uitgeverswereld kunnen beide trouwens fout zijn: een boek dat in schrijftaal is geschreven terwijl het barst van de dialogen, komt heel gekunsteld over omdat veel woorden die in de schrijftaal veel voorkomen heel stijf en onnatuurlijk overkomen als je ze hardop gebruikt, waardoor je personages onbedoeld heel pedant of ouderwets over kunnen komen. Soms wordt dat ook bewust gedaan en hoort dat ook bij het genre: veel boeken in de advocatuur en wetenschap zijn bijvoorbeeld zo geschreven terwijl dat in feite helemaal niet hoeft. Ik stoot nu vast velen hier voor het hoofd, maar fantasy is (ook in de dialogen) vaak ook in schrijftaal geschreven, al dan niet bewust, waarbij een van de redenen is dat dit meer gedragen en daardoor ouderwetser overkomt, aangezien veel mythische/ high fantasy speelt in een paralelle wereld die overeenkomsten heeft met een van onze historische verledens (middeleeuwen, negentiende eeuw): 'Het zwaard van Hrfundir zal hem bevrijden, waarna vele dagen van duisternis zullen volgen eer ons volk van het juk van zijn heerschappij zal worden bevrijd.' Langere zinnen, veel passief geformuleerd, typische schrijftaalwoorden, woordvolgorde van werkwoorden. Helemaal correct Nederlands, maar ook als je de inhoud van de zin wegdenkt heb je niet het gevoel dat je de laatste Saskia Noort aan het lezen bent. En andersom geldt hetzelfde: als je een boek leest over een hele pedante professor en hoe hij zijn leven heeft ingeruild voor de wetenschap en pas aan het eind van zijn leven beseft dat hij nu dus met lege handen achterblijft, dan is het raar als hij nu echt zoiets heeft van laat maar, zak maar in de stront met al je gezeik, van mij hoeft het allemaal niet meer. Waarschijnlijk denkt zo'n personage eerder in schrijftaal. Stereotypen kun je ook voor je laten werken. Spreektaal is - in de literaire/uitgevers wereld - dus iets anders dan dialect, iets anders dan jeugdtaal en ook iets anders dan slordig Nederlands, en ook schrijftaal is iets anders dan 'moeilijke woorden in lange zinnen': het basisnederlands is precies hetzelfde, maar je speelt met een paar woorden, leent een paar (al dan niet nieuwe) uitdrukkingen uit de spreektaal en speelt af en toe met de zinslengte waardoor je de lezer het gevoel geeft dat hij nu iemand volgt die in spreektaal spreekt, dan weer een algemeen stuk in schrijftaal leest enz. Het zijn dus eerder verschillende registers die je kunt toepassen binnen dezelfde tekst. Bovendien heb je als schrijver ook die verschillende registers nodig binnen hetzelfde verhaal: die oude docent die erg jofel doet, spreekt misschien wel teveel in spreektaal tegen zijn klas, terwijl het jonge harkje dat net van de opleiding komt heel formeel praat met veel 'echters', 'mitsen' en 'hetzij's' en daarmee genadeloos gepest wordt. Er is in dat opzicht ook geen 'goede' manier om het fietsfragment te schrijven, omdat dat hardop gezegd/gedacht is. Het kan allebei: als de fiets in soepel/modern/vlot/jofel Nederlands denkt, dan wordt dat ook zijn karakter en zie ik bij wijze van spreken een mountainbike voor me, net als dat wanneer je hem in kindertaal laat denken, hij meteen erg enthousiast/ADHD of minderjarig klinkt. En denkt hij in schrijftaal, dan zie ik 'per ongeluk' meteen een statige oude herenfiets voor me die zich verwondert over de zeden en gewoonten van de hedendaagse mensch waardoor wij een spiegel voorgeschoteld krijgen vanuit een wel heel bijzondere hoek. ;) Je hebt de taal en het verhaal: in feite staan ze los van elkaar, maar ze beinvloeden elkaar altijd.

dankjewel!