uitpraten of uitspreken.

Uitpraten als het om een gewoon gesprek gaat ('laat me even uitpraten', als iemand in de rede wordt gevallen) Uitspreken als het om een speech, een uitspraak van een rechter of politicus, of als het een lezing betreft.

Gevoelsmatig zou ik uitpraten zeggen. Je zegt bijvoorbeeld ook "Nu ben ik uitgepraat" en niet "Nu ben ik uitgesproken", ik weet niet of dat laatste fout is, maar het klinkt krom.

Hmm, ja... Uitpraten zeggen jullie beiden. Ik zit er hier al zodanig lang op te staren dat ik geen verschil meer voel tussen beide woorden (nu nog altijd niet).

Uitpraten.

Ik ga ook voor uitpraten :nod:

Voor mijn gevoel is het exact zoals Wirrewapper het zegt. Bij een gewoon gesprek lijkt uitspreken mij niet echt fout, maar het klinkt niet natuurlijk. Maar iets van die strekking zei eigenlijk iedereen al. :)

Mijn gevoel zegt me dat 'uitpraten' slaat op de inhoud, op argumenten in een discussie, in een gesprek. Tot op het bot gaan in een gesprek. Sterk dialectisch 'uitspreken' slaat op het fysische spreken. Ook op het poneren van een stelling, een argument. In één zin: 'Mijn gesprekspartner liet me netjes uitspreken maar halvewege de discussie was ik al uitgepraat.' 'Op de vergadering sprak iedereen zijn visie uit, maar uiteindelijk werd er weinig uitgepraat.' 'Uitspreken' geeft geen enkele garantie op 'uitpraten'. Zo zie ik het.

Volgens mij is iets uitgepraat tijdens een discussie als je tot een algemene afstemming komt. Een conclusie. Uitspreken bij een gewoon gesprek vind ik niet krom klinken, 'laat me even uitspreken totdat ik klaar ben met dit argument,' totdat je de zin hebt afgemaakt. Uitpraten, je hoort ook wel eens 'afpraten' in de zin van een afspraak maken. Dat vind ik dialectisch.

De meningen geraken verdeeld. Ik weet nog altijd niet hoe ik het ga schrijven (zelfs niet na er een nachtje over te slapen en rondvraag hier en op het werk). Ik ben nu gewoon verder aan het schrijven en laat het woord staan totdat ik het herlees en misschien zal ik dan klaar zien. Bedankt om mee te helpen denken!

Ik denk dat er een spatie tussenmoet. Ze liet me altijd uit praten. Omdat het niet om het werkwoord "uitpraten" (of uitspreken) gaat, maar iets tot een einde praten/spreken. Ze liet me praten tot het verhaal uit was. Tot eruit was, wat ik wilde zeggen.

Schli, ik denk dat je gelijk hebt.

Schlimazlnik, ik zie de logica in je redenering. Heb je een bron om het te verifiëren?

Flauwekul, Schli, gewoon "uitpraten". Uit praten bestaat niet. Of het moet zijn "We gaan vanavond gezellig uit praten". :rolleyes: Wirrewapper #1 is de enige die het hier goed uitlegt.

In het genoemde voorbeeld: uitpraten.

Ik heb geen bron, ik beredeneer. Uitpraten als werkwoord heeft altijd met discussie te maken, "iets uitpraten", om ergens uit te komen. Hoewel je denkt dat het om een discussie gaat bij iemand niet uit laten praten of spreken, is dat niet het geval, als je iemand niet uit laat praten, is er geen sprake van iets uitpraten. En dat is de reden dat je voor praten ook spreken kunt gebruiken, uitspreken is geen synoniem van uitpraten (zie bijvoorbeeld synoniemen.net), maar in de zin "laat me uit praten" kun je wel het synoniem spreken voor praten gebruiken. Je kunt ook een ander synoniem kiezen: kletsen, snateren, discussiëren(!), ratelen, lullen, redeneren, zingen, etc. Maar taalboeken dwingen ons wel vaker fout taalgebruik toe te passen, dus het zou me niet verbazen als je dit op een andere manier moet schrijven.

Van Dale: iemand laten uitpraten Over en uit :)

Zie je wel, die doen het ook verkeerd.

Uitspreken en uitpraten zijn geen synoniemen van elkaar, maar ze hebben geen van beiden te maken met wat hier bedoeld wordt: uit laten praten of uit laten spreken. Dat kan allebei, het verschil is meer een kwestie van gevoel. Spreken heeft een hogere waardering dan praten. In het voorbeeld van Marjan zou ik uit laten praten gebruiken.

Ik zag op onderstaande webpagina dat 'uitpraten' en 'uitspreken' synoniemen zijn. http://www.mijnwoordenboek.nl/synoniemen/uitpraten Maar in Van Dale en Het Groene Boekje zijn ze dat niet. Ik vind de redenering van Schlimazlnik en Simon Corson logisch en zal die optie gebruiken. Tot nader order zal dit de zin worden: Ik voelde opnieuw hoe gemakkelijk het was om met haar te praten, ze begreep me zo eenvoudig en gaf me de hele tijd de indruk dat ik mijn zinnen zelfs niet hoefde af te maken, maar toch had ze het fatsoen om me uit te laten praten. Bedankt om samen te puzzelen en te denken.

Laat ik het anders verwoorden als mijn medesollers! (brengt je absoluut nog meer in verwarring) 2 personen hebben ruzie, schreeuwt de ene tegen de andere:"Laat me uitpraten!" De rechter zegt: "Bij deze is het vonnis uitgesproken." 2 personen hebben ruzie, schreeuwt de ene tegen de andere:"Ik ben nog niet uitgesproken!" Uitpraten is het woord (in dit verband) wat je gebruikt om bij uitgesproken uit te komen. Uitpraten is onderweg zijn. Uitgesproken zijn is het doel eindpunt. Bobcat.

Neen hoor, ik ben niet nog meer in verwarring. Want als je dan toch bezig bent zou je evengoed kunnen zeggen: "Ik ben nog niet uitgepraat." Ik blijf bij mijn nieuw verworven inzicht, met dank aan Schlimazlnik en Simon Corson. Trouwens, ik vind het leuk om zo met z'n allen de virtuele koppen bij elkaar te steken.

Schrijven en het interpreteren van woorden in bepaalde situaties is soms erg moeilijk. Een gedegen kennis van de taal wil niet altijd zeggen dat die kennis correct is. Gevoelsmatigheid doet de schrijver soms besluiten om net dat andere woord te kiezen. Balanceren op de grenzen van de Nederlandse taal. Uiteindelijk is het grammikaal wel op te lossen. Kost soms alleen wat extra inspanning.Maar moet het altijd perfect zijn? Ook daarin verschillen de meningen. Het blijft soms dubbel Marjan. Bobcat.

@Bobcat Ik denk dat ik begrijp wat je wil zeggen. Voor mij hoeft het ook niet allemaal perfect zijn en ik ga heel vaak op mijn gevoel af. Dat was trouwens de reden waarom ik dit topic opende: omdat het volgens mijn intuïtie niet klopte. Maar als we dan toch bezig zijn dan zoek ik liefst naar een oplossing die volledig klopt; taalkundig en gevoelsmatig. En aangezien ik een beginner ben kan ik het me nog niet permitteren om te veel op mijn gevoel af te gaan, daarvoor moet ik eerst een veel bredere basis hebben.

Nee Marjan, ben ik niet mee eens! (Heb je mij weer) Juist uit onervarenheid worden nieuwe schrijvers geboren. Hun vernieuwende inspiratie doet de grijze schrijvers van vandaag hun wenkbrauwen optrekken in verbazing. Het leven gaat verder, daar horen schrijvers zoals jij ook bij. Ik krijg heel vaak verhalen van 12 of 18 jarigen toegezonden via PB om een oordeel over te vellen. Moeilijk? Ja, absoluut! Want zij hebben een andere kijk op dit leven. Ze ervaren dit totaal anders. Daar moet je rekening mee houden, vind ik. Bobcat.

Volgens mij is schrijven een metier zoals een ander. Een metser moet ook niet beginnen met stenen op elkaar te plaatsen zonder dat hij er een notie van heeft hoe hij mortel moet maken. Ik denk als voorbeeld aan mijn job (maatschappelijk werker). Ik heb me de eerste jaren vastgeklampt aan theorie en geprobeerd om die zo goed mogelijk toe te passen. Natuurlijk voelde ik toen ook al het een ander intuïtief aan, het is echter maar door veel oefening dat ik nu kan spreken over fingerspitzengefühl. Ik wil niet beweren dat ik toen mijn job minder goed deed, maar wel dat ik hem nu veel beter doe (als je begrijpt wat ik bedoel). Ik geloof ook dat er achttienjarigen zijn die zonder twijfel beter schrijven dan ik. Natuurlijk, waarom niet? Die hebben dan al langer geoefend of een beter taalgevoel of meer talent of wat dan ook. Ik wil ook helemaal niet beweren dat schrijven op louter intuïtie minder goed is, maar voor mezelf vind ik het belangrijk om een houvast te hebben.

Houvast komt voort uit het vertrouwen wat je hebt in je verhaal en in jezelf. Het heeft uiteindelijk niets met leeftijd te maken. Ja, de verwoording komt tot uitdrukking in je ervaring met de taal en de tijd die je spendeerd aan het schrijven. Van daaruit ontwikkel je ook een taalgevoel wat je op een gegeven moment zegt moet ik nu dat of die woord gebruiken? (Mooie fout geschreven) Ja taal is net als schilderen, verkeerd kleurtje en weg is het. Bobcat.

Dat bedoel ik.

Beetje off topic denk ik. Maar vele dingen zijn dubbel. Ook in schrijversland. Bobcat.

Maar moet het altijd perfect zijn? Ook daarin verschillen de meningen. Het blijft soms dubbel Marjan

Nee, zo dubbel is het niet. Taal leeft, verandert en ontwikkelt zich. Vaklui klampen zich aan de regels van het hier en nu vast, maar de (taal)kunstenaars houden de taal voortdurend in beweging en leggen het fundament van de toekomst van de taal. Dat zou je een taal"hack" kunnen noemen: taal, woorden, symbolen voor meer doeleinden, en vaak nog: andere doeleinden gebruiken dan waarvoor ze oorspronkelijk bedoeld zijn. Dat is een vorm van (milde) rebellie die iedere kunstenaar in zich heeft, want als de wereld perfect zou zijn, waarom is jouw kunst dan nodig? En daarom kan kunst, als literatuur, nooit perfect zijn. Het moment dat het wordt geopenbaard is het moment bevroren in de tijd, en de kunstenaar gaat verder om het gat dat hij in het perfecte heeft geslagen met zijn werk te vullen met het volgende perfecte gat. Belangrijk om over na te denken voordat je een redacteur ziet: zorg dat je weet waar je achter staat, en wat je wel kunt aanpassen voor dat ene moment van perfectie.

Laat me even uitpraten, mensen, is veel logischer dan laat me even uitspreken. Uitspreken past niet in deze context.