vervoegen van: willen/wouden en zijn gaan kijken/zijn wezen kijken?

Het werkwoord willen kent in de verleden tijd twee vervoegingen: zowel de regelmatige vormen wilde en wilden als de onregelmatige vormen wou en wouden of wouen. De enkelvoudsvorm wou wordt minder in de schrijftaal gebruikt; de meervoudsvorm wou(d)en is geheel beperkt tot de spreektaal.(...) http://taaladvies.net/taal/advies/vraag/919/ Zelfde als Renkema dus.

Pip, dank je, ik ben het helemaal met je eens.

Mocht ik als kind de euvele moed hebben om "wouden" te zeggen dan kreeg ik van mijn moeder nog net geen draai om mijn oren. 'Het is wilden,' sprak zij mij dan bestraffend toe. 'Wouden zijn bossen.' Mij zal je dan ook altijd "wilden" horen zeggen en ik kan er maar moeilijk aan wennen dat "wouden" tegenwoordig ook schijnt te mogen.

'Wouden' vind ik nog daar aan toe, maar 'wouen' gaat me echt te ver.

Wij wouwen naar huis, maar moeder en vader wouden ons hier laten, want opa en oma wilden ons te logeren hebben. Alles lekker in één zin :P

'Ergens zijn wezen kijken': alleen onbep. wijs; in voltooide tijden wordt 'zijn' (met de waarde van 'geweest'), gecombineerd met een inifinitief zonder 'te', vervangen door 'wezen' (met dezelfde waarde) gaan: wij zijn daar wezen kijken; ik ben eens wezen luisteren. (bron:Van Dale) Is dus gepermitteerd.

Pip, Dank voor je uitleg. Deze uitleg begrijp ik tenminste. Zonder zou ik zeggen: het is spreektaal. Ik wil altijd zoveel mogelijk de spreektaal omzeilen en schrijftaal gebruiken in een, wat dan ook voor document. het staat netter, het hoort prettiger aan in mijn idee. Irene, ik herken wat je zegt. Mijn moeder zei altijd: honden wouwen, kinderen willen of wilden iets. Bovendien, 'kinderen hebben niets te willen' kwam daar achteraan. Of, 'willen staat achter de deur en moeten ligt op het kerkhof'.

Wouwen en wouden gebruik ik nooit, ook niet als ik spreek. Ik vind het afschuwelijk klinken.

Wij wilden weten wanneer Willem weg wou.

Willempeet, waarom willen wij weten waarom Willem wegging?

Wij wouden/wouwen/wilden witte wolle wanten wassen, wisten wij wel wanneer waar warm water was?

Dat zouwen jullie wel willen, maar dat wouwen we niet weten. Willem

Wij weten waarschijnlijk wel waarom Willem weg wou. Willem wilde weven waar Waus wijze woorden weeft.

Willem weefde warme wollen wanten, want wist van wanten.

OK, ik heb het nu wel begrepen, wolen warme wanten willen en wouwen. Ik wou het alleen maar even weten of willen en wouwen wollen wanten waren. Witte wolen warme wolen wanten waren dus wilden.

Wat wordt hier weer willens en wetens welsprekend wonderlijk wijs gewouweld! Wis en Waarachtig wel.

Wel wis en waarachtig, wouwelen wouwden wij weer weleens wijsgerig, wel wis en waarachtig en wie weet waarom om wonderelijke wijdse (d)walen.

Wijlen Wilde Wilma Werd Werkelijk Woest Wannneer Wakkere Willem Wilma Weer Wilde... wekken. Wie? Willem. Wat? Wilma. Waar? Woonkamer. Waarom? Weetnie.

wouden vind ik echt lelijk op papier.

Hallo Jacqueline In dialekt kom je het gebruik van deze vorm, zowel in spreek - als in schrijftaal tegen. In Streekromans klinkt het niet buitennissig. In overige literatuur is het niet de gewoonte om deze vorm toe te passen. gr alberta

Alberta, ja in een zuid-Limburgs dialect, heel oostelijk in de vroegere mijnstreek, wordt of werd een dialect gesproken dat gelijk was (is) aan het Duitse Köln. In het Duits: wir wollten, in het dialect 'ver wollten' of naderhand 'veer wouwen'. Maar het klinkt nu toch niet meer? Dit specifieke dialect is overigens vrijwel uitgestorven.

Wouen mocht vroeger beslist niet. Net als breeën van breien en ook dan heb je ook nog vree, van vrijen. Bbrrr! Vreselijk! Nee hoor, je breide je trui en je vrijde erin. :nod:

Ja Pluis, ik krijg er ook kippenvel van, net als van het weer nu met pasen. Zou de paashaas een extra dikke vacht hebben dit jaar? :lol: En zijn eieren grijs en wit uitgeslagen van de hagel en natte sneeuwbuien? :? Maar weer on-topic: ik mocht het vroeger ook niet zeggen, het valt me nog steeds iedere keer op als iemand 'breeën zei, of vreeën en dat soort dingen. Ik heb dan moeite om mijn mond te houden en ze niet te verbeteren. Dat kan niet onder volwassenen. Gênant als het er eens uitvliegt. Maar ja, als 'juf' was ik gewend om het iedere keer af te straffen met een opmerking. Die gewoonte ben je niet zo snel kwijt. Ja, verkeerd vervoegde woorden worden dingen want het zijn gewoon geen woorden meer. Ha. ik heb er geen woorden voor. Of toch: een woordding of een dingwoord? :? Misschien iets voor Aart voor het salonwoordenboek. :paranoid: Nou ja, dit onderwerp is nu wel klaar denk ik, het is duidelijk wat wel en niet kan, mag of soms onder omstandigheden wellicht mag. Fijne Pasen iedereen.

Vreeën is toch gewoon de VT van vrijen? Een woordding. Dat is tenslotte de eerste spelling :wink:

Nee wausaart, dat is verkeerd of fout vrijen. In woorden dan. Maar wat bedoel je met de eerste spelling van woordding? Ik heb het nu al voor de vierde keer gezien, woordding. Moet het vaker? Hoe vaak?

Ehm... 8 keer en 8 mensen moeten het ermee eens zijn :) dat zijn tenminste de officiële regels van het Salonwoordenboek en daar hou ik me ook aan.

Tuurlijk.

Jouw woordding is geen echt woordding of zo, genoeg woordding, Aart? Volgens van Dale mag ook vree en gevreeen. Maar dan met puntjes en die kan ik niet hier.

Ja Zjors, ik weet dat het tegenwoordig mag. Ik heb het zelfs in het journaal gehoord. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik het moooooi vind!

:D Maar ja, Zjors, jij was toch ook stùkken jonger dan ik! :D