Mijn hoofdpersoon is zichzelf niet meer

Denise, Je raaskalt niet, klinkt namelijk heel normaal. misschien heb je wat aan deze link? http://www.20000-names.com/male_latin_names_03.htm Het zijn in totaal vier pagina's op alfabetische volgorde.

Ik herken het, maar soms vind ik het juist wel fijn. Ik heb mijn hoofdpersoon, die ik eigenlijk zelf ben, vorige week opnieuw gedoopt. Daardoor kan ik opnieuw afstand van haar nemen en het weer fris bekijken. Maar waarschijnlijk was dat jouw bedoeling niet.

Als je dezelfde persoon wilt houden, kun je altijd verder schrijven met dezelfde naamm en later gaan veranderen. Een naam is een belangrijk onderdeel van een personage, als je dat midden in een verhaal veranderd, is de kans groot dat je anders tegen ze aan gaat kijken.

@ Saralitse: dank je voor de link. Moet lukken om daar eentje uit te kiezen @ Bo: het was niet mijn bedoeling om nog eens fris naar mijn hoofdpersonen te kijken, maar waarom zou ik van de gelegenheid geen gebruik maken om dat eens te doen? Ik was er toch al achter dat er nog wel wat schort aan de karakterontwikkeling van Tirza/Tertia. @ Folen: en dan achteraf ineens alles wijzigen? Geeft dat ook geen raar gevoel? Praktisch gezien zou dit wel eens dé oplossing kunnen zijn, want het grootste deel van mijn verhaal is nog handgeschreven :)

Als je het toch naleest, kan het best, en ik denk dat het een minder raar gevoel geeft als dat je nu ineens een andere naam invoegt. Bovendien kun je in word (als je dat gebruikt) heel makkelijk woorden vervangen.

Hou de namen die je eerst had tot je manuscript af is en doe een massale zoek/vervang als je klaar bent.

Wat MichaM zegt. Als datgene hoe je denkt dat je personages zijn eronder lijden is het niet goed om de namen te veranderen. Mij lukt het in ieder geval niet. Dus hup. Arrius, Tirza en Marius, laat ze zo zou ik zeggen :)

Marius is een cognomen, de Romeinen hadden naar een beperkt aantal praenomens: Appius Aulus Decimus Gaius Gnaeus Kaeso Lucius Mamercus Manius Marcus Numerius Oppius Publius Quintus Servius Sextus Tiberius Titus Jaja, uit m'n blote koppie ... (maar niet heus :p ) Bron Overigens ben ik het met je eens dat er iets wezenlijks lijkt te veranderen aan je personages zodra ze een andere naam krijgen. Mijn oplossing: schrijf het verhaal, en pas als het helemaal af is, met de 'vervang'functie in Word in één keer alles veranderen. Dan hik je er tijdens het schrijven ook niet telkens tegenaan. :)

@Eufdrie Wat een geweldige site is dat zeg

Dat geldt dus ook voor de dames. Heb je daar ook een lijst van? Zeer geinteresseerd.

Appius, die naam doet mij glimlachen. Moet gelijk aan eten denken ; )

Ja, mooie site is dat, Eufdrie! Ik moet bekennen dat er nog geen praenomen bijzit waar ik hetzelfde gevoel bij heb als bij 'Marius', maar dat zal nog wel komen. @ThePhantom: De dames hadden volgens mij geen praenomen. Ze kregen de nomen van hun vader en eventueel een cognomen. Zo heb ik Tirza nu de cognomen "Tertia" gegeven. Zij is het derde kind. Overigens: dit was wel uit m'n blote koppie :) , dus als je het helemaal zeker wilt weten, zou ik de site van Eufdrie even checken.

Op de site staan alle antwoorden. Vrouwennamen waren gewoonlijk een op -a eindigende versie van de naam van hun vader, maar dan hebben we het wel over de nomima/gens. Voornamen waren voor ieder kind uniek, hoewel eerste zonen vaak Marcus genoemd werden en de tweede Quintus (wat eigenlijk de vijfde betekent, maar daar let enkel een kniesoor op :P) Ik noemde Marius in mijn bovenstaande posting cognomen, maar bedoelde daar ook gens. V.w.b. Marius; vergeet niet dat alleen intimi elkaar bij de voornaam aanspraken, broers en zussen onderling, of ouders die hun kinderen aanspraken. Alles buiten die kring werd met gens of cognomen aangesproken.

Ja, ik ben er ook wel steeds meer achter gekomen dat ik te vaak de praenomen gebruik. Jij zegt broers en zussen onderling en ouders. Hoe zit het met erg goede vrienden?