graag jullie beoordeling

Hallo, mijn naam is Clarissa ik hou net als jullie heel erg van schrijven. Ik ben bezig aan een psychologische roman. Ik moet eerlijk zeggen dat ik op het idee kwam door Rietje, maar ik hoop dat jullie de moeite willen nemen om ook mijn dialoog te bekijken en te beoordelen. Bij voorbaat dank in ieder geval. Nou hier komt ie: Toen ik buiten stapte stond Betty onder het afdak nog een sigaretje te roken en nodigde me uit er nog een met haar mee te roken, waar ik graag mee instemde. “Hoe is het met je therapie Linda?” vroeg Betty ongedwongen, maar oprecht. Ik inhaleerde diep en blies de rook omhoog. “Ik weet het niet Betty”. Ik maakte een cynisch lachgeluid. “Ik weet het echt allemaal niet. Het is gewoon… ik kan er niks mee snap je. Ik kan er gewoon helemaal niks mee. Ik weet dat ik het nodig heb, maar dit is niet de manier. Het is te geforceerd. Ik bleef even stil terwijl Betty me zorgzaam aan bleef kijken. “Ik wil echt dat er iets veranderd, maar ik weet gewoon niet hoe”. Mijn ogen voelden dikker en weker. “Ik ben gisteren naar die familie geweest. Tjonge, wat was ik dom zeg. Ik dacht echt dat ik daar een ontvangst als een verloren kind zou krijgen en dat dan alles weer goed zo komen en alle problemen zich vanzelf zouden oplossen”. Ik snikte hardop terwijl ik de beginnende tranen vlug wegveegde. Betty wreef over mijn bovenarm. “Je problemen verdwijnen nooit zomaar Linda, dat is bij niemand zo. Maar je moet ook niet ontkennen dat je voor dit hele gedoe al problemen had. Ik weet natuurlijk niet precies hoe jou leven in elkaar zit maar…” “Ik heb helemaal geen leven meer”, brulde ik ongegeneerd. “Ik ben verdomme vierentwintig en nu al een geroyeerd advocaat.” Bibberend nam ik nog een trekje terwijl Betty de hare uitdrukte. “Die royering is maar tijdelijk dat weet je zelf ook wel, ze doen dat alleen maar om je even op je plaats te zetten”… “Luister Linda, ik zeg je dit niet omdat je dat hoort te zeggen, maar je moet eens gaan kijken waar je echte probleem zit. “Ja, dat weet ik wel, dat is de drank”. “Nee Linda, dat is geen probleem dat is het symptoom. Je probleem is de oorzaak, de echte reden van je gedrag. Ga graven in je verleden. Haal alles naar boven, alle rotte appels, alles waar je eigenlijk nooit meer aan wilde denken, dingen die je hebt verdrongen. Ik weet zeker dat je iets zult vinden. En ook ik zeg het je, probeer te stoppen, drank is een vlucht, het is cliché maar het is zo. “Je begint nu wel op die therapeut te lijken”. Ik glimlachte. “Hoeveel uur moet je nog in therapie?” “In principe tien uur, maar ik ben daar al weggelopen en ik ga ook niet meer terug". Ik klonk als een klein kind. "Waarschijnlijk valt er binnen een paar dagen een acceptgiro in de brievenbus met een boete van duizend euro of zo. Maar dat moet dan maar”. “Luister, ik moet nu gaan, maar doe wat ik je gezegd heb, echt het is het enige wat je kan helpen”. Betty wist dat ik geen knuffelmens ben dus wreef ze nog eens stevig over mijn arm en liep vervolgens richting haar zwarte BMW. “Bedankt he” zei ik haar nog op luide toon na, waarna ze lachte en instapte. Ik maakte mijn sigaret uit en stapte ook in mijn auto.