Als je bedoelt "en nu zal ik u, lezer, vertellen over wat er toen gebeurde", alsof het een waargebeurd verhaal is, dan is Le Fantome de l'opera een goeie. Maar die is ook al oud. Ik vind het zelf nogal irritant eigenlijk.

Nee, dat is het niet echt. Het is altijd de verteller in dit geval. Misschien is er een goede reden waarom dat soort boeken er niet zo veel zijn ;)

Omdat ik misschien niet de enige ben die het irritant vind ;) Ik zeg maar wat hoor, misschien zijn er best veel boeken die het hebben, alleen hebben wij die toevallig niet gelezen.

Multatuli is natuurlijk de schrijver van het boek, en dat de schrijver rechtstreeks het woord richt tot iemand is niet zo heel vreemd. Multatuli spreekt de koning aan; Homeros de muze, Milton de heilige geest. Wat Multatuli van die voorgangers onderscheidt is dat hij een levende persoon aanroept. Nu was die techniek ook niet onbekend (in tijden dat de adel nog een belangrijker rol speelde was het zelfs vrij gebruikelijk om ergens het woord tot je patroon te richten; zie bijvoorbeeld Ariosto's Orlando Furioso, waar elk deel begint en eindigt met wat opmerkingen van de schrijver voor zijn baas), maar wel vrij origineel is het om het zo abrupt aan het einde van wat een roman leek (maar een half-gefictionaliseerde autobiografie bleek) te doen. Of dat op diezelfde manier meer gedaan is weet ik niet.

Vroeger (voor de eerste wereldoorlog) werkten boeken vaak op een dergelijke manier. Misschien is Camera Obscura van Nicolaas Beets leuk om te lezen.

Dat mochten wij helemaal niet bij de cursus, zo de verteller laten vertellen. Was niet modern genoeg. Misschien dat het nu weer allemaal verandert?

Ja, ik vind het zelf ook leuk, die aparte dingetjes. Dat maakt een verhaal net iets levendiger. Mijn verhalen zitten vol met van die gekken invallen (het viel buiten het normale uitgeefgebied door die rare dingen. Nu snap ik waarom ik vroeger van die halfslachtige reacties kreeg. Dat moet je durven, zo'n boek uitgeven. Commercieel gezien. Dit hebben ze dus eindelijk gedaan.)

Nou, mijn debuut is ook nogal heavy spul, hoor. Ik zal niet te erg 'off topic' worden maar je kunt erover lezen bij 'boekpresentaties.'

Ik bedoel, ik krijg wat van die cursussen. Als al die cursusgevers het allemaal zo goed weten: waarom schrijven ze dan zelf geen goede boeken?

Ieder z'n vak, he? Uitgevers en redacteurs schrijven meestal ook geen boeken, maar die weten het ook goed.

Ik vond dat Tolstoj het in Oorlog en Vrede ook een beetje deed, zich als schrijver tot de lezer richten, door ineens met compleet subjectieve informatie te komen over bepaalde situaties en vooral personages. Maar ja, dat is nou niet een boek dat je 'even' tussendoor leest, natuurlijk :D

Ik vraag me af of er een boek is waarin de hoofdpersoon het overneemt van de verteller. Een soort van literaire kaping?

Ik meen me te herinneren dat er zoiets gebeurt tegen het einde van De wereld van Sophie.

Ik probeer me nu een homopulpboek voor te stellen waar dit in gebeurt. Dat moet toch interessant zijn... :D

A la fightclub bedoel je? ;) Laat even weten wat voor boeken ze je aanraden, ik begin nu wel een beetje benieuwd te worden.