Tijd overbruggen in de tegenwoordige tijd

Interessante vraag. Bij het lezen van de titel dacht ik misschien dat het meer zou gaan over narratieve samenvattingen, waarin je in een paar alinea's drie weken vat, en hoe je dát in de tegenwoordige tijd kunt doen.

Zo'n enkele zin als "Twee uur later gaat de bel", vind ik totaal legitiem overkomen. Geen enkel punt, in mijn leeservaring. Want tegenwoordige tijd of niet, het blijft een vertelling.

Ik kan het me zelfs voorstellen in een normaal gesprek. Hé bro, van de week had ik een date met Chantal. Dus ik sta daar exact om kwart voor acht, heel de avond gehaast om er te zijn. Twee uur later komt zij aangewandeld...

En, om het even op een roman terug te brengen: je zit op zulke overgangsmomenten als het goed is sowieso niet in een deep POV, waarbij elke ervaring direct verwoord wordt zoals het de verteller overvalt. Als het goed is, zoom je perspectivisch een beetje uit vóór een tijdsprong. Dan zitten we meer in de modus van een beschouwende verteller die over haar leven vertelt.

Het voelt gewoon vreemd aan.

Is dus misschien een jou-dingetje. Of - kan ook - het past niet lekker in de rest van je schrijfstijl. Misschien een proefleesstukje aan wijden, als je die indruk hebt.

Bedankt voor je reactie, Diana.

Je hebt gelijk. Ik zit teveel te muggenziften. Een witregel of een nieuw hoofdstuk impliceert natuurlijk al dat er tijd verstreken is.

Misschien kun je het nog het beste zien als in een film. Die speelt per definitie ook in de tegenwoordige tijd. En dan staan we er ook niet van te kijken als het opeens de volgende ochtend blijkt te zijn.

Willem