Te veel dialoog?

Ik zou er enkel iets over kunnen zeggen als ik t gezien heb. 

Maarvin z n algemeenheid: pratende menden doen altijd wel wat ( aan je neus kriebelen of op je stoel wiebelen) en ze reageren toch  op elkaar ( gevoel). En het gesprek vind toch ergens plaats? Allemaal ingrediënten waar je in je verhaal iets mee kunt/ iets over kunt zeggen / laten zien.

Marianne Schenderling

Bedankt.

Dat is waar. En het niet alsof het verhaal tijdens de gesprekken stil staat. Het vordert wel degelijk. 

Hoi FictieChick, je zou een fragment op Proeflezen kunnen plaatsen. Dan wordt je vraag wat concreter en de forummers kunnen meedenken over je vraag.

En het niet alsof het verhaal tijdens de gesprekken stil staat. Het vordert wel degelijk.

Ik vind het een interessante vraag. Het valt mij in mijn schrijven ook bij tijd en wijle op, dat dialoog dialoog opvolgt. Het geeft toch een gebrek aan afwisseling, merk ik dan. Misschien is het zelfs luiheid van mijn kant; dialoog is een fijne vorm van schrijven, die bijna als vanzelf in me opkomt. Je personages kunnen ruziën, het weer goedmaken, elkaar bijpraten, hun onzekerheden delen, liegen en bedriegen...

Het zal niet snel gaan storen, denk ik, maar het kan niet anders dat er iets gaat ontbreken als je personages alleen maar aan het praten zijn. De sfeer van omschrijvingen, het voortgaan van de tijd in een narrative summary, de gedachtenstromen van een personage dat eenzaam over het water uitkijkt. Mijn angst is dat het verhaal kaal, eentonig wordt, wanneer deze dingen ontbreken.

Ik ben benieuwd naar wat anderen hierover denken.

Stiltes tussendoor zeggen soms meer dan woorden

Als het hoofdstuk niet al te lang is, kan het geen kwaad. Ik heb in mijn korte verhalen ook hier en daar hoofdzakelijk dialoog staan, maar ik wissel dat bewust af met een gedachte of een onbenullige handeling, zoals thee zetten. In de langere verhalen staat verhoudingsgewijs minder dialoog.

De omgeving speelt eveneens een rol. Twee vriendinnen die in een huiskamer zitten te praten, zullen niet gauw afgeleid worden. Maar je kunt wel iemand langs laten komen, binnen of buiten. Of een kind schopt een bal tegen het raam.

Ik vind dat je met onderbrekingen je tekst rijker kunt maken. Ook maak je het breder. Een bal tegen het raam kan een welkome onderbreking zijn. Een lange tekst met alleen maar dialoog kan vervelend worden, van kneuterig tot saai. Bovendien kan een onderbreking je creativiteit aanzwengelen. Een bal tegen het raam geeft je de kans om het gesprek een andere wending te geven.

En vergeet niet, in het algemeen praten vrouwen meer en sneller dan mannen. Het is logischer dat er dan een flinke lap dialoog ontstaat. Hoe sneller je praat, des te meer tekst. Zet je twee mannen bij elkaar, dan mag je blij zijn als er überhaupt een dialoog uit voortkomt :-)

Rowy,

Bedankt voor het advies. Dat is inderdaad wat ik tegenwoordig ook doe, kleine gedachte onderbrekingen of handelingen. En je hebt gelijk wanneer je zegt dat een gesprek tussen twee vrouwen vaak langer is dan tussen twee mannen. Tussen een vrouw en een man is dan weer verschillend.

- FictieChick

Twee van mijn favoriete schrijvers - Harlan Coben en Stephen King - gebruiken ook veel dialogen, of beter gezegd: laten hun personages het verhaal vertellen. 

Bijkomend voordeel van de dialoog: de lezer leert tegelijkertijd de personages kennen, door hóé ze praten. Dialogen zijn een perfecte manier om je personages te kenschetsen.

Het enige wat storend zou kunnen zijn, is als je je personages ook dingen laat vertellen die de lezer al weet, of die voor zich spreken, of die gewoon niet zo interessant zijn. Voor die informatie zou je de 'indirecte rede' kunnen gebruiken, dus zonder aanhalingstekens, bijv: Ze vertelde hem wat ze eerder die dag had gekocht (ervan uitgaande dat de lezer dit al weet). Of: Ik geef hem een korte samenvatting van [...] 

Dialogen worden door veel schrijvers gemeden. Zo jammer! Dialoog is interactief en laat een hoop zien over karakters van de personages. Ik ben nu bezig met een kort verhaal dat ALLEEN uit dialoog bestaat - geen lichaamstaaldingetjes, geen dialooglabels. Een uitdaging :)

--+

Dialoog is natuurlijk gewoon interactie tussen karakters. Ik zou me er als lezer niet aan storen als het plot er door vordert. Wanneer ik me er wel aan stoor is als de schrijver overduidelijk de karakters als een soort uitleg-bot gebruikt om de wereld of de werking van de wereld te verklaren. Het komt (in mijn mening) soms wat houterig en onrealistisch over. 
Ik ben m'n kinderen bijvoorbeeld ook niet aan het vertellen hoe fotosynthese werkt om de kleur van groene bladeren te verklaren. Mooier zou in dat geval zijn als de wereld meer op een natuurlijke manier ontdekt wordt door de hoofdpersonen en overbodige informatie in te laten vullen door de lezer. 

Ik combineer het soms door de setting van de omgeving erbij te betrekken.

"Wat denk jij er dan van? Is dat je ook nooit opgevallen?" vroeg hij terwijl hij naar het kopje koffie greep dat net door de serveerster was neergezet. 

Ze wilde meteen antwoorden, maar moest toch even kort nadenken over de vraag. Onder haar hoorde ze de rotanstoel kraken toen ze zich achterover liet ploffen. "Ja, dat heb ik ook wel, Het stoort mij alleen wat minder denk ik."

Nu ben ik een beginnende schrijver en ongetwijfeld zitten er een aantal beginnersfouten in deze opzet, maar op deze manier probeer ik de dialoog wat meer te verbinden met de omgeving, wat iemand doet, enz.

Een dialoog is in mijn ogen nooit alleen een dialoog. Je staat niet 20 minuten tegenover elkaar alleen maar te praten. Je loopt rond, je denkt tussendoor ergens aan, je ziet buiten een vliegtuig voorbij komen, je hoort een telefoon trillen en je kijkt wat voor berichtje er is binnengekomen. 

Als een ervaren lezer mijn manier hierboven leest en tips heeft, dan ben ik ook wel benieuwd :)

Over dialogen schrijven kun je een heel boek schrijven :)

Ik ben zelf ook bezig met een boek, en ook ik ben bang dat ik misschien teveel dialogen schrijf en te weinig wat er in de omgeving gebeurt. Maar, zolang het boek niet voor 100% uit dialogen bestaat, zal het toch niet heel storend zijn?

En misschien is het wel je schrijfstijl, dat je veel in dialogen schrijft. Doordat ik ben gaan denken: 'misschien is dat wel mijn schrijfstijl' ben ik een stuk positiever over mijn verhaal. En vind ik het zelf in ieder geval minder storend.