Perspectiefvraag, als volwassene kindertijd beschrijven

In volwassenentaal denk ik. Die gene die het beschrijft is nu toch volwassen. Of het moet een soort flashback zijn dat eerst het kind iets schrijft en het dus zijn/haar beleving is en later de volwassen persoon. Dan maak je het wel makkelijk leesbaar om het in volwassentaal en kindertaal te vertellen, zodat duidelijk is welke leeftijd de persoon op dat moment heeft.

Ben het met eef eens. Als het een flashback is van een volwassene, dan nu in volwassenentaal beschrijven (als je zelf nu terugdenkt aan je jeugd, dan beschrijf je die ook in je huidige vocabulaire).

Als een volwassene terugblikt op een periode uit de kindertijd, dan heeft hij daar een overzicht over - een zeker perspectief, hij ziet dingen waarin gebeurtenissen ingebed waren. Die ziet het kind niet wanneer het volop in de beleving zit. Het gaat daarom niet alleen om het taalgebruik, maar ook om de positionering van de gebeurtenis.

Ik zou ook het volwassenentaalgebruik kiezen.

Nou Trenke, je ziet het, volwassenentaal. Echt kindertaal wordt voor volwassenen te kinderachtig om te willen lezen. Maar het is wel belangrijk om de woordkeuze bewust te doen en wat MarieJeanne zegt is helemaal waar. Van hoe lang geleden is de herinnering veertig jaar of drie jaar. Is het kind nu tien en kijkt hij terug op een belevenis van toen ie zes was, hij zal zich anders formuleren als hij 46 is.

Bij dialoog moet je dan wel kindertaal gebruiken, denk ik. Hoewel, ik kan me echt geen dialogen uit mijn kindertijd herinneren... ;)

Ik denk dat je als volwassene een herinnering uit de kindertijd beschrijft, je min of meer een alwetende verteller wordt. Misschien kun je dialoog vermijden.

Ik vind kindertaal juist vaak ook vervelend om te lezen, in een boek voor volwassenen dan.

Ik wil zeggen zoals de volwassene spreekt, maar onder voorbehoud. Ik kan me namelijk een aantal situaties mogelijkheden voorstellen waarbij het mooier is om de sfeer van het kind vast te houden. Misschien moeten we eerst ook vaststellen wat kindertaal precies is.

Ik vind dat je geen kindertaal moet schrijven maar wel eenvoudige zinnen maken. Geen ingewikkelde lange zinnen, en geen moeilijke woorden. Ik denk dat je er dan al bent.

Bij dialoog moet je dan wel kindertaal gebruiken, denk ik. Hoewel, ik kan me echt geen dialogen uit mijn kindertijd herinneren... ;)

Is dat zo? Ik kan me ook geen dagelijkse dialogen uit mijn kindertijd herinneren, maar ik kan me wel voorstellen dat ik regelmatig een rolletje speelde bij de bakker en de slager enz. Zo van: medewerkster van de bakker (tegen mijn moeder, maar doelend op mij): "Wil de kleine meid een koekje?" mijn moeder tegen mij: "Dat is lief van de mevrouw van de bakker, je mag een koekje, wil je dat?" medewerkster: "Kijk eens, een lekker soesje." mijn moeder: "En wat zeg je dan?" ikke: "Dank u wel." Je herinnert je deze dialogen niet rechtstreeks, maar legt ze later opnieuw in je geheugen vast op het moment dat de betreffende situatie (tijdens het verjaardagsfeestje van je oma) ter sprake komt en je moeder in jouw bijzijn haar versie van het verhaal verteld. Later denk je dat je je deze dialoog herinnert omdat: 1. je was erbij en 2. je 'weet' wat er gezegd werd. Maar feitelijk is het maar de vraag of dat wat je weet klopt met de werkelijkheid, want het was de werkelijkheid van je moeder. Waar wil ik eigenlijk heen met dit verhaal :confused: Euh, nou 1. dat dialogen uit je kindertijd, bij nader inzien best in een soort kindertaal geschreven kunnen worden (als het verhaal dat nodig heeft) en 2. dat het geheugen makkelijk om de tuin te leiden is.

Dan is het dilemma dus, wordt het een transcriptie van de waarheid, of een parafrase. Maar zelfs op de manier zoals jij het vertelt, kan ik me erg weinig herinneren.

Ik denk inderdaad dat je het als volwassene beter in volwassen taal kunt beschrijven, al heb ik zelf ook gemerkt dat het niet meevalt omdat je toch snel tijdens het schrijven teruggaat naar het kind-zijn en dus ook snel als kind gaat denken/schrijven.