Gedachten weergeven bij een personale verteller

Stel je hebt een personale verteller, op welke manier mag je de gedachten dan weergeven? Natuurlijk kun je zeggen: Ik wil geen vlinder meer zijn, denkt hij. Of: Hij denkt dat hij geen vlinder meer wil zijn. Maar is het ook mogelijk om, als de protagonist in zijn hersenpaleis verdwaalt, een heel stukje als bij een ik-perspectief te schrijven? Op die manier kun je benadrukken dat de lezer zich op het moment verkeert in zijn of haar gedachtewereld en kun je de lezer zich makkelijker laten identificeren met de protagonist. Ik merk dat als ik niet duidelijk aangeef dat het gedachten zijn, het heel fout aanvoelt. Aan de andere kant vind ik het wel kunnen, heeft het wel iets amusants. Dit is wat ik bedoel: Als mijn vleugels nu eens in brand stonden, dacht hij, zo, dat ik een vuurbal zou gelijken van beneden, dan zou ik naar beneden storten en een snelle dood sterven. Hij verlangde ernaar, maar neen, zijn vleugels brandden van binnenuit. Zijn gedachten dwaalden af naar zijn moeder. Eens had zij hem gezegd dat hij altijd trouw moest blijven aan degene die hem liefhad. 'Ook mensen?' ik had haar vragend aangekeken. 'Juist zij, zij die voor jou zorgen alsof je hun eigen kind bent.' En ik had geknikt, geknikt dat ik het had begrepen. Maar nu vond hij het lastiger dan ooit zich daaraan te houden, hij dacht dat hij de overkant niet zou kunnen halen. Het wezentje op zijn rug moedigde hem aan zijn vleugels steeds weer te bewegen. Ik bemerk dat je dit stukje tekst veel beter geheel in een hij-perspectief kunt zetten. Ik vraag mij af of dit ook mag, of dat het echt heel fout is. Nu, wat vinden jullie?