Wat voel ik eigenlijk

Door contemplatief te observeren en je open te stellen voor wat dan binnenkomt. Dan schrijf je nog geen letter; contemplatie gaat eraan vooraf. Je moet ook niet als doel hebben: dit-of-dat wil ik zus-of-zo schrijven. Nee, dat wat geschreven wil worden, komt naar je toe (in dit geval richt je je op schaamte), en vervolgens schrijf jij het op. Of niet. Laat maar eens horen / lezen. Ik ben benieuwd.

Plaats jezelf in je schaamte, voel wat je toen voelde en haal zo naar boven wat je schrijven wilt. (Ik kijk ook altijd graag in mijn woordenboek of in mijn synoniemenboek...) Succes en ook ik ben benieuwd...

Door contemplatief te observeren..

Eeuhm, hier ben je me kwijt :o Tijdens een schrijfcursus kregen we wel eens een opdracht om binnen een bepaalde tijd (5 minuten of zo) alles op te schrijven wat in je opkwam, echt in een ruk door. Het maakte niet uit hoe idioot of krom de gedachte ook was; gewoon pennen, pennen, pennen. Pas achteraf bekijk je wat je geschreven hebt en pik je hier uit wat je wil gebruiken. Of dat wat je geschreven hebt, brengt je op een idee waar je wat mee kan. Lijkt dat wat je bedoeld met 'contemplatief schrijven'? Vast niet helemaal, want je zegt "je schrijft nog geen letter", maar is het idee erachter wel hetzelfde?

Misschien is het boek "Je gevoel de baas" wat voor je. Hierin werk je met schema's waarbij je steeds moet vertellen wat er gebeurt is en wat je erbij voelt. De opdrachten in het boek zijn best pittig, maar daar leer je dan ook wel wat van.

nou, tips... wat ik niet altijd prettig vind is wanneer er te intensief van 'metaforen' gebruik gemaakt wordt. Dat is niet altijd een opwaardering van je tekst. Soms maakt het me aan het zuchten... *zucht*

@ Yip: Je moet eerst de stilte in, daar zit het. :) En als je van daaruit iets aangereikt krijgt - dat wil zeggen: het komt op een freuqentie die bij jou vibreert (hahaha, zweverig, hè!) - dan kun je het 'pakken'. En dan begint het schrijven pas. Heel geconcentreerd. Niet van pennen, pennen, pennen. Het lijkt wat zweverig, dat zie ik zelf ook, maar toch werkt het wel. Wat jij beschrijft, is ook een goede mogelijkheid. Misschien leidt dat tot hetzelfde resultaat; dat weet ik niet. Dat zou mooi in een cursus eens geoefend kunnen worden. Ik denk dat de verschillende methodes bij verschillende mensen passen - zowel gever (leraar) als ontvanger (leerling). Daar moet je dan voor jezelf achter zien te komen. Om metaforen te vinden lijkt me mijn methode echter beter. Ehum.

Door contemplatief te observeren..

Eeuhm, hier ben je me kwijt :o Tijdens een schrijfcursus kregen we wel eens een opdracht om binnen een bepaalde tijd (5 minuten of zo) alles op te schrijven wat in je opkwam, echt in een ruk door. Het maakte niet uit hoe idioot of krom de gedachte ook was; gewoon pennen, pennen, pennen. Pas achteraf bekijk je wat je geschreven hebt en pik je hier uit wat je wil gebruiken. Of dat wat je geschreven hebt, brengt je op een idee waar je wat mee kan. Lijkt dat wat je bedoeld met 'contemplatief schrijven'? Vast niet helemaal, want je zegt "je schrijft nog geen letter", maar is het idee erachter wel hetzelfde?

Ik heb ook een cursus gevolgd waarin ze met die tip kwamen. Het leuke was dat in al die stortvloed van woorden er toch hele nuttige zinnen tussen zaten waar ik iets mee kon. Dat trucje werkt vaak goed. Anders beschrijf je eens wat gevoelens en dan kunnen we er op reageren...

Soms zie ik het als het opzetten van een schilderij. Je begint met het verhaal in dunne lijnen potlood, gum bij de hand. Dan wat dikkere lijnen. Kleur erbij, diepte creeeren, toevoegen, ( en weer veel weghalen) binnen de lijntjes blijven, en soms eroverheen. Op deze manier kan een vlak persoon/ een vlakke gebeurtenis -terwijl ik in mijn gedachten de hele situatie duidelijk voor me zie, want IK weet waarover ik schrijf...- wat KLEUR/Couleur Locale krijgen. Zodat de onwetende lezer, - die mijn niet kent, noch mijn uitgangspunt, noch de personage/ situatie of omgeving die ik wil omschrijven- in zijn eigen hoofd een eigen beeld kan vormen over de randvoorwaarden van het verhaal. Intussen heb ik geleerd dat het schrijven van bijvoorbeeld 'Ik voel me....' not done is, zoeken in je binnenste wat je nou eigenlijk voelt, tja, zie dat maar eens zo te omschrijven dat de lezer met je meevoelt.... ZO, mooi metaforisch omschreven, of niet :D

*zucht* :D :D :D

@ Yip: Je moet eerst de stilte in, daar zit het. :) En als je van daaruit iets aangereikt krijgt - dat wil zeggen: het komt op een freuqentie die bij jou vibreert (hahaha, zweverig, hè!) - dan kun je het 'pakken'.

Aahh... ik denk dat ik begin te vatten! Dat zijn van die momenten als ik met mijn hondje wandel, het liefst hier achter in het bos waar niemand is, waar mooie woorden en precies de juiste zinnen, in mijn hoofd lijken te vormen en uitgroeien tot een log, een verhaal of iets anders... Van die momenten waarin je het echt in je onderbuik voelt kriebelen en dat je weet: dit kan wat moois worden! Dat heeft dus echt een naam! Contemplatief observeren... en ik noemde het altijd maar heel simpel: een onderbuikkriebel-moment. :D

Intussen heb ik geleerd dat het schrijven van bijvoorbeeld 'Ik voel me....' not done is, zoeken in je binnenste wat je nou eigenlijk voelt, tja, zie dat maar eens zo te omschrijven dat de lezer met je meevoelt....

Dat is precies het verschil tussen vertellend en vertonend schrijven! Ik gebruik zelf ook wel eens een site met synoniemen. Toch vind ik dat wel eens tricky. Het woord/ de woorden moeten wel helemaal bij je passen, anders loop je het risico dat het te gekunsteld overkomt. Dat wil je ook niet, toch?

Dat heeft dus echt een naam! Contemplatief observeren... en ik noemde het altijd maar heel simpel: een onderbuikkriebel-moment.

Sinds vandaag heeft het die naam! :!: :) Twee zelfs: ook nog onderbuikkriebel-moment. :!: :!: Heb je daar je frequenties zitten waar het vibreert? :) :) :) Maar dat bedoel ik dus wel, ja.

Ik kijk ook wel eens naar synoniemen, maar meestal vind ik mijn eigen woorden toch mooier :) Ik snap helemaal wat jij bedoelt, Marriejeanne, en dat ga ik zeker uitproberen. Terugdenken aan een moment waarop ik door de grond zou willen zakken en dan kijken wat er bij me opkomt. Hoe ik dat gevoel in woorden kan 'pakken'. Ik zie schaamte wel een beetje als een wezen dat boosaardig naar mij grijnst... waardoor ik dan weer weg zou willen duiken... Hmm, nog even denken wat ik daarmee kan...

Dat heeft dus echt een naam! Contemplatief observeren... en ik noemde het altijd maar heel simpel: een onderbuikkriebel-moment.

Sinds vandaag heeft het die naam! :!: :) Twee zelfs: ook nog onderbuikkriebel-moment. :!: :!: Heb je daar je frequenties zitten waar het vibreert? :) :) :) Maar dat bedoel ik dus wel, ja.

Ik denk dat dit ook periodes zijn van 'waakzaamheid' zonder de activiteit om alles te beredeneren. Aanschouw het en laat het gebeuren. Als je in deze toestand een schilderij maakt, dan ben je plotseling uren verder zonder dat je erbij nagedacht hebt. Je bent niet passief, want dan slaap je, dan 'maak je het niet mee'. Maar je bent ook niet echt actief, je 'bemoeit' je niet met het proces, je laat het gebeuren en je neemt het waar. Ik denk dat dit ook de momenten zijn dat je hersenen de alpha golven produceren, een wakkere alertheid maar zonder activiteit.

@pvdwngrd: heerlijk he, die "flow"momenten. dat de tijd even stil lijkt te staan en je alleen bezig bent in het moment. Ik had me nooit zo gerealiseerd dat dit ook erg belangrijk is als je schrijft, dat je het "laat gebeuren" en niet teveel moet nadenken.

Ik noem het helder "denken". Wanneer ik wakker word en ik lig nog even na te soezen, lijken mijn hersenen wel op z'n best. De zinnen stromen binnen, aan een niet te vertragen snelheid. Zo'n overpeinzing heb ik ook in of na een warm bad. @ pvdwngrd, kun jij mij meer over alpha golven uitleggen?