Meerdere vertellers

Nee, dat hoeft niet verwarrend te zijn. Maar het verhaal van Van der Velde moet wel een doel hebben. Het moet dus bijdragen aan het totale verhaal en informatie verstrekken die niet gemist kan worden. Anders is het niet meer dan opvulling.

Vriendin van me heeft een reeks van 3 boeken geschreven. Het eerste boek verteld het verhaal vanuit 1 personage. Nadien in het tweede en derde boek zijn er nog 2 personages die belangrijk zijn voor het hele verhaal en dan wisselt ze elk hoofdstuk van verteller. En dat leest heel prettig eigenlijk.

Is het niet te verwarrend voor de lezer wanneer ik af en toe van der Velde een hoofdstuk laat vertellen?

Deze truc, van verteller wisselen, is zo oud als de literatuur. Homeros doet het al. Faulkner gebruikte in As I lay dying 15 verschillende vertellers. Voor ervaren lezers is dit dus gesneden koek; die verwachten niet anders. (Die zullen een rechtlijnig boek vermoedelijk niet eens willen lezen.) Maar ik weet natuurlijk niet wat uw doelgroep is. Jonge kinderen zullen het (misschien) lastig vinden. Kinderboekenschrijfster Thea Beckmann doet het trouwens ook. Toen ik op mijn 14e een dergelijk boek van haar las, vond ik het totaal geen probleem. (Maar ik las graag en veel.) vriendelijke groeten, A.Kroeze

Het lijkt mij dat het hier om duidelijkheid gaat. Kijk naar 'de sharlaken stad' van Hella Haasse en 'het lied van ijs en vuur' van Georg Martin. In beide verhalen wordt er constant gewisseld tussen verschillen personen die het hoofdstuk beleven, dit wordt duidelijk gemaakt doordat het naam van het hoofdstuk degeen is die het meemaakt. Als je dus steeds duidelijk maakt wiens persfectief is en er niet al te abrupt wordt gewisseld moet dat kunnen

Zo deed die vriendin van me dat ook. Elk hoofdstuk was de naam van het personage. Er werd midden in een hoofdstuk niet gewisseld.

Dankjulliewel, dit helpt me zeker verder :).

In mijn serie heb ik twee vertellers. Dat gaat per hoofdstuk, om en om. Ze zijn uit elkaar te houden doordat de ene in 3e persoon is en de ander in 1e persoon. Zo weet de lezer dus meteen dat het andere hoofdpersoon weer aan het woord is, zodra de ik-vorm verschijnt. Maria

In mijn serie heb ik twee vertellers. Dat gaat per hoofdstuk, om en om. Ze zijn uit elkaar te houden doordat de ene in 3e persoon is en de ander in 1e persoon. Zo weet de lezer dus meteen dat het andere hoofdpersoon weer aan het woord is, zodra de ik-vorm verschijnt. Maria

Een goed idee. Bovendien is van der Velde een naar karakter. Door deze in de hij-vorm te schrijven zal ik meer afstand scheppen. Dan wordt zijn karakter nog koeler... Je hebt me op een idee gebracht, dankjewel ;).

Hoi Anne, Toevalling lees ik net een boek van Esther Verhoef (de kraamhulp). Deze doet dit steeds. Het is een beproefd recept, maar ik vind het persoonlijk niet altijd fijn lezen. Zit je net weer in een verhaallijn ga je weer naar een ander personage. Voor mijn gevoel haalt het de snelheid uit het verhaal en wordt je boek minder snel een pageturner. Je hebt namelijk bij ieder hoofdstuk een kop en een staart en je moet weer een hoofdstuk doorworstelen om terug te komen bij je favoriete hoofdpersoon. Maar nogmaals dat is een persoonlijke voorkeur en misschien ook een reden waarom ik Esther Verhoef niet zo leuk vind. (en vele anderen vinden haar welk leuk, dus wat is mijn mening waard vraag ik me dan af...) succes Pim

Dankjewel voor je reactie, Pim. Ik vrees dat je altijd voor- en tegenstanders zal hebben. Iedereen heeft natuurlijk een andere smaak ;). Ik merk dat velen ook voornamelijk het wisselen van personages per hoofdstuk noemen. Kan het ook om binnen een hoofdstuk te wisselen? Of wordt dat teveel van het goede?

Ik denk dat je door te wisselen van personage eigenlijk al een einde van een hoofdstuk afdwingt. Ik vraag me eigelijk ook af of je wel moet wisselen als beide personages in dezelfde ruimte zijn. Ik bedoel daarmee als ze in hetzelfde onderdeel op dezelfde plek voorkomen. Dan kan ik me voorstellen dat het heel moeilijk is voor de lezer om de point of view te blijven volgen. Het is veel makkelijker om ze een apart leven te laten leiden en daar waar ze elkaar ontmoeten niet te laten wisselen. Misschien beschrijf ik het nu wat lastig maar ik denk wel dat je me snapt he?

In het verhaal waar ik momenteel mee bezig ben wordt er in een hoofdstuk regelmatig van perspectief gewisseld. Als het duidelijk is om wie het gaat, lijkt me dat geen probleem. Doe wat voor jou het prettigst werkt.

Ik merk dat velen ook voornamelijk het wisselen van personages per hoofdstuk noemen. Kan het ook om binnen een hoofdstuk te wisselen? Of wordt dat teveel van het goede?

Ik denk dat het wisselen van point of view wel kan in een hoofdstuk, maar zorg dan dat je het wel per scene doet. In dezelfde scene wisselen zou te verwarrend worden. Dat is wat mijn redacteur 'head jumping' noemt en daar is ze niet blij mee. Maria

Een verhaal vertelt vanuit meer personages gebeurd vaker en kan je verhaal meer diepgang geven. Momenteel ben ik zelf met een verhaal bezig wat oorspronkelijk vanuit twee personages werd verteld. Nu ik een stuk verder ben, laat ik een ander personage aan het word. Dit omdat ik het idee heb, dat het bij dat stuk nodig is. Er komt nog een stuk wat vanuit de slechterik vertelt wordt. Wat vooral belangrijk is, is in de gaten houden dat in de eerste alinea het al duidelijk is vanuit wie het hoofdstuk vertelt wordt. Daarnaast is het misschien fijn om in gedachten te houden dat je altijd kunt herschrijven. Schrijf de stukken vanuit het andere personages. Herlees je verhaal, laat het eventueel nog eens aan proeflezers lezen en je weet of je de goede snaar hebt. Zo niet, bekijk dan nog eens waar het aan ligt. Schrap stukken of herschrijf ze vanuit een ander personage.

Hallo allemaal, Ik ben ook bezig met een verhaal en heb meerdere vertellers. Wat ik probeer te doen is met name een "ik" persoon, een intern karaker te geven, bepaalde uitdrukkingen (interne dialogen) die treffend zijn voor de persoon. Met het verstrijken van het verhaal kunnen die trekken veranderen (wat logisch is door levenservaring) maar wellicht is de setting kort genoeg om het vrij herkenbaar te houden. Als je een nare man als tegenhanger hebt, dan zou je zijn interne dialoog een stuk grimmiger kunnen maken. Acties van de persoon zijn dan eerder te koppelen aan de dialoog. Persoonlijk vind ik het ook leuk om een verhaal te vertragen, door een ander gezichtspunt te nemen, de situatie te vertellen in een andere tijd waardoor een gebeurtenis in een voorgaand hoofdstuk een andere betekenis krijgt. Of stiekeme dingen doen waar de hoofdpersoon niets vanaf weet, maar jij als lezer wel, want de interne dialoog van de schurk heeft dat al verklapt (en dan alsnog stiekum iets anders de uitkomst laten zijn) Mijn eigen voorkeur is echter om de wisselingen in perspectief binnen een hoofdstuk te vermijden, maar nogmaals, dat is hoe ik in elkaar zit. :) Zelf ben ik namelijk vrij snel de draad kwijt als dat gebeurd.

]

In mijn serie heb ik twee vertellers. Dat gaat per hoofdstuk, om en om. Ze zijn uit elkaar te houden doordat de ene in 3e persoon is en de ander in 1e persoon. Zo weet de lezer dus meteen dat het andere hoofdpersoon weer aan het woord is, zodra de ik-vorm verschijnt.

Hee, dat is precies wat ik doe in mijn verhaal/boek! :)

Ik zie geen reden waarom het niet zou kunnen eigenlijk.George R.R. Martin doet dit in zijn boekenserie 'Game of Thrones' zelfs met tientallen personages, maar zoals hierboven aangegeven per hoofdstuk en in de hij/zij vorm. Totaal niet verwarrend en nog leuk om te lezen ook. Om toch de kans op verwarring te verkleinen zou ik dus wel gaan voor een hoofdstuk om en om, in plaats iedere van personage te wisselen in één hoofdstuk.