Denken aan een dialoog

Nee, het is (in ieder geval voor mij) op deze manier niet duidelijk genoeg. Ik zie wel de aanhalingstekens, waarmee je de gesproken dialoog aanduidt, maar ik begrijp niet wie er nu iets denkt. Onno? Maar wie is dan degene die een grote meid wordt? En wie is Fred? En wie zijn Joris en Jeffrey? Een 'dacht Onno', of in gedachten hoorde hij de grote meid (naam) vragen of zij later -'een of twee witregels, zijn hier echt geen overbodige luxe. Ik heb dit drie keer gelezen, nog wel met je vraag in het achterhoofd. Het bleef een puzzel. Wel vrij makkelijk te herschrijven denk ik. Groetjes :)

Papa, beginnen met aanh,.tekens en er ook mee eindigen. Ik neem aan dat dit gezegd wordt door zijn zoon. Ik zou trouwens voor enkele aanh,.tekens kiezen en citaten tussen dubbele aanh.tekens plaatsen. Zonder aanh.tekens is het niet logisch, ook al is het duidelijk wie er aan het woord is. Dus: waar gesproken wordt tussen aanh.tekens plaatsen.

Ik zou ook enkele aanhalingstekens gebruiken, maar dat is een kwestie van smaak. Of je gebruikt bij dialogen of niet. Dit laatste zou ik trouwens niet aanraden, maar nu gebruik je de twee vormen door elkaar. Ik zou gewoon consequent aanhalingstekens gebruiken.

Nee, het is (in ieder geval voor mij) op deze manier niet duidelijk genoeg. Ik zie wel de aanhalingstekens, waarmee je de gesproken dialoog aanduidt, maar ik begrijp niet wie er nu iets denkt. Onno? Maar wie is dan degene die een grote meid wordt? En wie is Fred? En wie zijn Joris en Jeffrey?

Onno is degene die terugdenkt aan iets wat zijn dochter tegen hem zei als klein meisje. Dat lijkt mij in ieder geval duidelijk genoeg aangezien er "papa" wordt gezegd. Wie Fred, Jeffrey en Joris zijn is niet van belang want mijn vraag was niet: Is het duidelijk wie wie is? Het is enkel een voorbeeldje van een dialoog met daartussenin een gedachten van iemand.

Een 'dacht Onno', of in gedachten hoorde hij de grote meid (naam) vragen of zij later -'een of twee witregels, zijn hier echt geen overbodige luxe.

Ik heb hier inderdaad ook aan gedacht. :) Dan zou het zo moeten worden: “Ja, waarom niet. Je hebt je hele leven hard gewerkt. Je bent met pensioen. Je hebt spaargeld. Je kunt de huur opzeggen en vertrekken, samen op een comfortabele manier genieten. Wat houdt jullie hier?” Onno staarde bedenkelijk voor zich uit, denkend aan vroeger: Papa? Als ik later groot ben, mag ik dan nog steeds bij jullie wonen? Als jij later een grote meid bent, heb je een eigen huis. Waar dan? Dat weet ik niet. Maar toch niet zo heel ver weg, hè? Vast niet. En Joris en Jeffrey? Hebben die dan ook een eigen huis? Ja, die ook. Dat vind ik helemaal niet leuk. Ik wil dat we allemaal in hetzelfde huis blijven wonen. “Ik wist het wel hoor,” zei Fred. Onno knipperde even snel met zijn ogen. “Hm? Ja, ik zal er eens over nadenken.” Er wordt echter niet hardop gesproken in het tussenliggende stukje of maakt dat niet uit. Dialoog is dialoog? Ook al wordt het gedacht. Ik heb ook nog gedacht aan cursief. De dubbele aanhalingstekens of enkele is volgens mij een kwestie van smaak. Er is geen regel dat het wel of niet zou mogen/moeten behalve wanneer het gaat om officiële stukken. Ik zal er eens over nadenken of ik het aanpas... ;)

Denken aan een dialoog moet altijd tussen dubbele aanhalingstekens ook het weergeven van andermans woorden. Heb dit niet zelf verzonnen maar uit een schrijfboek. :)

'Denkend aan vroeger' klinkt voor mij te gekunsteld. Het is best een ingewikkelde manoeuvre die je uit wil voeren, een flashback-dialoog, dus neem er eens de tijd voor. En daarmee bedoel ik natuurlijk: de woorden. Onno staarde voor zich uit. Voor zijn geestesoog zag hij nog zijn kleine meisje in de deuropening van de badkamer staan, tandenborstel in de hand. 'Papa? Als ik later groot ben, mag ik dan nog steeds bij jullie wonen?' Je moet me mee terug nemen naar die dialoog. Niet slechts de woorden herhalen. Als je me als lezer neerzet in de setting waarin de dialoog zich afspeelde, kun je ook makkelijke gewoon aanhalingstekens gebruiken. Want ik zit op deze manier niet in Otto's gedachten, maar in de badkamer: ik ben ter plaatse. Als je me een beetje begrijpt...

Denken aan een dialoog moet altijd tussen dubbele aanhalingstekens ook het weergeven van andermans woorden. Heb dit niet zelf verzonnen maar uit een schrijfboek. :)

Schrijfboeken bevatten bij mijn weten ook niet de absolute waarheid. Het lijkt me meer een kwestie van consequentie. Een dialoog in gedachten is nog steeds een dialoog. Dus moet je daarvoor dezelfde aanhalingstekens gebruiken als voor andere dialogen in je tekst. Of dat dubbele of enkele zijn maakt niet uit, als je dus maar consequent bent.

Eens met Diana #6. Als je lezer moet gaan puzzelen, of de hp iets denkt, zegt, leest, hoort, droomt, schrijft of mimet, legt hij het boek weg. Het is geen film. Gebruik woorden om te laten zien waar we zijn en bij wie we zijn in het verhaal.

Ik denk ook dat het duidelijker is als je het cursief zet. Ik zou er ook aanhalingstekens bij zetten.

Zou kunnen. Maar witregels, afwijkende leestekens en opmaak zoals cursief zou ik allemaal pas als allerlaatste redmiddel inzetten. Probeer het eerst zonder. Als schrijver moet je een tekst in elkaar kunnen zetten waarvan de woorden zelf genoeg zijn. Je moet het met de woorden duidelijk kunnen maken en met woorden alleen.

'Denken aan een dialoog moet altijd tussen dubbele aanhalingstekens ook het weergeven van andermans woorden. Heb dit niet zelf verzonnen maar uit een schrijfboek', zei Macarthur met een glimlach. Aanhalingstekens bij dialoog, enkel of dubbel, gelden altijd bij dialoog mits in een hele scène in flashback, dacht Mirandala. 'Dat zou gelden als de dialoog in flashback vooraf aangegeven werd', zei ze, en glimlachte terug naar Macarthur. 'Dus als er zou staan: 'Onno dacht aan het gesprek dat hij gisteren met zijn dochter had gehad.' Zoiets.' Maar dan zonder aanhalingstekens, hier duiden ze een voorbeeld aan in dialoog.' ;)

Ik zou het helemaal anders schrijven, met indirecte rede. Iets als Onno dacht aan een gesprek dat hij had met zijn dochter, jaren geleden. Hoe ze hem vroeg of ze later nog bij hem in huis zou wonen. Hij had geantwoord dat ze dan een eigen huis zou hebben. ... etc. En dat in één alinea. Indirecte rede heeft geen aanhalingstekens. Gedachten ook niet. Ik zou niet weten waarom je voor dat soort gedachten de directe rede wilt gebruiken.

Niet helemaal mee eens, Schli. Ik vind het wel degelijk iets toevoegen, de directe rede. Het is namelijk een heel lief gesprek zo, echt iets wat kinderjes zouden zeggen en al wat niet meer zij. Hierdoor kan ik me zijn anderzijds vrij onredelijke sentiment toch goed voorstellen. Dat effect zou grotendeels verloren gaan als je het in de indirecte reden zou zetten.

Als je geen indirecte rede wilt, lijkt me een flashback het zinnigst. Hoewel ik Diana Silvers argument niet kan plaatsen. Ik zie daarbij geen verschil in directe of indirecte rede.

Hoi allen, Wat ik in ieder geval niet wil is schrijven met indirecte rede en wel om dezelfde reden als Diana aangeeft. Ik wil er ook geen heel verhaal van maken. Het is een vrij simpele gedachten. Hij hoort gewoon het gesprek wat hij destijds had met zijn dochter, inderdaad dat lieve kleine. Hij denkt daarbij niet aan wanneer, hoe en tijdens welke handeling, maar enkel aan haar woorden en zijn antwoord. Ik zou het dus eigenlijk zo willen houden. Ik moet alleen even nadenken hoe ik dat schrijf-technisch ga/hoor te doen. Hieronder is ook zo'n voorbeeldje waarin hij heel even het kinderstemmetje van zijn zoon hoort (eraan denkt). Als ik het tussen aanhalingstekens ga zetten, lijkt het mij juist verwarrend worden. Jullie niet? Moeilijk moeilijk moeilijk :) “Wat gebeurt hier allemaal!” Joris verscheen met zijn handen in zijn zij in de deuropening, zijn gezicht op onweer. “Ik kon verdomme niks meer verstaan!” Onno keek hem onderzoekend aan. Hij zocht naar het jongetje met de rode neus. Papa! Papa! Pak me dan! Hij voelde een hand in de zijne, Marietje. “Ik denk dat het beter is als jullie gaan,” hoorde hij zichzelf zeggen. Iemand liep tegen hem aan. Het was Jeffrey. Hij rook dat het Jeffrey was. Hij hoorde de voordeur dichtknallen. Er klonk gejammer. Hij knipperde met zijn ogen en keek om zich heen. Weg, ze waren weg. Hij trok Marie dicht tegen zich aan. “Niet huilen, Marietje."

Eh... ik kan bovenstaand stukje niet plaatsen. Het is een heel ander fragment dan je in de openingspost aangeeft...?

Hij denkt daarbij niet aan wanneer, hoe en tijdens welke handeling, maar enkel aan haar woorden en zijn antwoord

Daar komt de geloofwaardigheid mijns inziens in het geding. Misschien is dat persoonlijk, maar wanneer ik terugdenk aan een gesprek, om het even welk gesprek, komt altijd automatisch de setting ervan eveneens in mijn gedachten bovendrijven.

Eh... ik kan bovenstaand stukje niet plaatsen. Het is een heel ander fragment dan je in de openingspost aangeeft...?

Hij denkt daarbij niet aan wanneer, hoe en tijdens welke handeling, maar enkel aan haar woorden en zijn antwoord

Daar komt de geloofwaardigheid mijns inziens in het geding. Misschien is dat persoonlijk, maar wanneer ik terugdenk aan een gesprek, om het even welk gesprek, komt altijd automatisch de setting ervan eveneens in mijn gedachten bovendrijven.

Dat klopt, dat had ik ook vermeld:

Hieronder is ook zo'n voorbeeldje waarin hij heel even het kinderstemmetje van zijn zoon hoort (eraan denkt). Als ik het tussen aanhalingstekens ga zetten, lijkt het mij juist verwarrend worden. Jullie niet? Moeilijk moeilijk moeilijk

Dat deed ik om aan te geven dat het iets is wat Onno zo nu en dan doet dus dat het zo af en toe in het verhaal terugkomt. Ik weet niet of dat persoonlijk is, misschien wel, maar als ik aan een gesprek terugdenk, denk ik echt niet altijd terug aan de setting. Dat gebeurt net zomin als ik bijvoorbeeld tegen mijn man zeg: "Papa zei dat hij morgen geen tijd heeft." Dan denk ik ook niet aan het feit dat mijn vader languit op de bank lag op het moment dat hij dat tegen mij zei. Het ligt er misschien ook aan hoe belangrijk iets is, dus wat dat betreft zou je in het geval van het voorbeeld wel gelijk kunnen hebben. Hij denkt er immers niet voor niets aan dus het heeft wel een waarde.

Tja. De reacties zijn duidelijk: je stukje leest verwarrend. En dat is dan bij proeflezen, waar wij specifiek met jouw vraag in het achterhoofd proeflezen. Dus, als een lezer dit in een boek tegenkomt, is het nog veel verwarrender. Hou het in ieder geval hier bij je eerste proefstuk. Herschrijf dat, tot het duidelijk is en je lezer begrijpt wie wat denkt of zegt. Succes :)

Tja. De reacties zijn duidelijk: je stukje leest verwarrend. En dat is dan bij proeflezen, waar wij specifiek met jouw vraag in het achterhoofd proeflezen. Dus, als een lezer dit in een boek tegenkomt, is het nog veel verwarrender. Hou het in ieder geval hier bij je eerste proefstuk. Herschrijf dat, tot het duidelijk is en je lezer begrijpt wie wat denkt of zegt. Succes :)

Ehm, ik weet niet of ik iets gemist heb, maar ik heb dit niet bij proeflezen geplaatst hoor. We zitten hier gewoon in een forum topic en de vraag is geplaatst onder het kopje stijl en techniek ;) Ik kan geen vraag stellen zonder een voorbeeld te geven :)

Zou dit een optie kunnen zijn? “Ja, waarom niet. Je hebt je hele leven hard gewerkt. Je bent met pensioen. Je hebt spaargeld. Je kunt de huur opzeggen en vertrekken, samen op een comfortabele manier genieten. Wat houdt jullie hier?” Onno staarde bedenkelijk voor zich uit. ‘Papa? Als ik later groot ben, mag ik dan nog steeds bij jullie wonen?’ ‘Als jij later een grote meid bent, heb je een eigen huis.’ ‘Waar dan?’ ‘Dat weet ik niet.’ ‘Maar toch niet zo heel ver weg, hè?’ ‘Vast niet.’ ‘En Joris en Jeffrey? Hebben die dan ook een eigen huis?’ ‘Ja, die ook.’ ‘Dat vind ik helemaal niet leuk. Ik wil dat we allemaal in hetzelfde huis blijven wonen.’ “Ik zou het wel weten hoor,” zei Fred. Onno knipperde snel met zijn ogen. “Hm? Ja, ik zal er eens over nadenken.”

My bad. Ik ging uit van proeflezen, zo heb ik je fragment ook gelezen. Je fragment is dus op meer fronten verwarrend. ;) Goed. Dan zou ik je bovenstaand fragment als volgt schrijven. Hieronder een poging om de scène duidelijk te krijgen. In *cursief mijn toevoegingen, wat labels en ik heb ook wat keer tegenwoordige tijd gebruikt waar je vt had staan. Je moet ook echt met je tijden consequent zijn, als Onno tijdens de dialoog iets denkt, kun je in en om de directe rede heen niet rommelen in de tijd. (*cursief om veranderingen hier te duiden dus. Niet als suggestie tot gebruik van cursief in tekst) "Ja, waarom niet,' Je hebt je hele leven hard gewerkt, Onno. Je bent met pensioen. Je hebt spaargeld. Je kunt de huur opzeggen en vertrekken, samen met je vrouw en kinderen op een comfortabele manier genieten. Wat houdt jullie hier?”, Onno staart denkend voor zich uit. Zo gemakkelijk als Fred het nu doet voorkomen, zo zal het vast niet gaan. Want, wat zal hij straks zeggen als zijn kleine meid vraagt: Papa? Als ik later groot ben, mag ik dan nog steeds bij jullie wonen? Als jij later een grote meid bent, heb je een eigen huis. Waar dan? Dat weet ik niet. Maar toch niet zo heel ver weg, hè? Vast niet. En Joris en Jeffrey? Hebben die dan ook een eigen huis? Ja, die ook. Dat vind ik helemaal niet leuk. Ik wil dat we allemaal in hetzelfde huis blijven wonen. Nee toch? Dat gesprek zou geen enkele vader willen voeren, denkt Onno. “Ik wist het wel hoor,” onderbreekt Fred Onno's gedachten, en Onno knippert even snel met zijn ogen. “Hm? Sorry, wat zei je Fred? Ja, ik zal er eens over nadenken.”

Bedenkelijk - een bedenkelijke situatie. Bedenkelijk kijken. Hier: Onno staart en denkt na. Bedenkelijk is geen ww van denken. Je zou hem beter laten fronsen, oid. Edit: 'Ik zou het wel weten hoor,' zegt Fred. is zeker beter dan 'Ik wist het wel hoor,' zegt Fred. Want ik snap dus nu pas, dat dat slaat op Fred, die zelf wel weg zou willen. Eerst dacht ik, dat je bedoelde dat Fred merkte dat Onno niet naar hem luisterde.

My bad. Ik ging uit van proeflezen, zo heb ik je fragment ook gelezen. Je fragment is dus op meer fronten verwarrend. wink

Dat blijkt hahaha. Bedankt voor je poging, het ziet er goed uit, maar helaas heb ik er niet veel aan. Je maakt er namelijk een totaal ander verhaal van :) Onno is een oude man en hij denkt terug aan iets wat zijn dochter tegen hem gezegd heeft toen ze nog klein was. Dat is ook de reden dat het klein moet blijven. Het is dus ook geen gedachten aan hoe een gesprek zou kunnen lopen, dat is natuurlijk een hele andere situatie. Ze gaan ook niet weg met de kinderen want die zijn allemaal volwassen. Bovendien kan ik niet ineens tegenwoordig gaan schrijven als ik het hele verhaal al in de verleden tijd heb geschreven. ;) Dat gezegd weet ik nog steeds niet hoe het nu moet met die haakjes hahahaha :D

Edit: 'Ik zou het wel weten hoor,' zegt Fred.

Ja, ik zag het ook al, heb het aangepast :)

Mischien zoiets - zie cursivering? De naam Janneke heb ik voor de gelegenheid zelf bedacht.

“Ja, waarom niet. Je hebt je hele leven hard gewerkt. Je bent met pensioen. Je hebt spaargeld. Je kunt de huur opzeggen en vertrekken, samen op een comfortabele manier genieten. Wat houdt jullie hier?” Onno staarde bedenkelijk voor zich uit. 'Papa?' Een kleine stem, twintig jaar geleden. 'Als ik later groot ben, mag ik dan nog steeds bij jullie wonen?' Janneke. 'Als jij later een grote meid bent, heb je een eigen huis.' Haar vragende blauwe ogen. 'Waar?' 'Dat weet ik niet.' Of: Hij had het niet geweten. 'Maar toch niet zo heel ver weg, hè?' 'Vast niet.' 'En Joris en Jeffrey? Hebben die dan ook een eigen huis?' 'Ja, die ook.' 'Dat vind ik helemaal niet leuk. Ik wil dat we allemaal in hetzelfde huis blijven wonen.' > witregel < “Ik wist het wel hoor,” zei Fred. Onno knipperde even < weglaten (gemakswoord, plus: knipperen is snel) snel met zijn ogen. “Hm? Ja, ik zal er eens over nadenken.”

Mischien zoiets - zie cursivering? De naam Janneke heb ik voor de gelegenheid zelf bedacht.

“Ja, waarom niet. Je hebt je hele leven hard gewerkt. Je bent met pensioen. Je hebt spaargeld. Je kunt de huur opzeggen en vertrekken, samen op een comfortabele manier genieten. Wat houdt jullie hier?” Onno staarde bedenkelijk voor zich uit. 'Papa?' Een kleine stem, twintig jaar geleden. 'Als ik later groot ben, mag ik dan nog steeds bij jullie wonen?' Janneke. 'Als jij later een grote meid bent, heb je een eigen huis.' Haar vragende blauwe ogen. 'Waar?' 'Dat weet ik niet.' Of: Hij had het niet geweten. 'Maar toch niet zo heel ver weg, hè?' 'Vast niet.' 'En Joris en Jeffrey? Hebben die dan ook een eigen huis?' 'Ja, die ook.' 'Dat vind ik helemaal niet leuk. Ik wil dat we allemaal in hetzelfde huis blijven wonen.' > witregel < “Ik wist het wel hoor,” zei Fred. Onno knipperde even < weglaten (gemakswoord, plus: knipperen is snel) snel met zijn ogen. “Hm? Ja, ik zal er eens over nadenken.”

Dat is ook een optie :) Zeker het proberen waard. Ik ga er eens mee stoeien. Bedankt!

My bad. Ik ging uit van proeflezen, zo heb ik je fragment ook gelezen. Je fragment is dus op meer fronten verwarrend. wink

Dat blijkt hahaha. Bedankt voor je poging, het ziet er goed uit, maar helaas heb ik er niet veel aan. Je maakt er namelijk een totaal ander verhaal van :) Onno is een oude man en hij denkt terug aan iets wat zijn dochter tegen hem gezegd heeft toen ze nog klein was. Dat is ook de reden dat het klein moet blijven. Het is dus ook geen gedachten aan hoe een gesprek zou kunnen lopen, dat is natuurlijk een hele andere situatie. Ze gaan ook niet weg met de kinderen want die zijn allemaal volwassen. Bovendien kan ik niet ineens tegenwoordig gaan schrijven als ik het hele verhaal al in de verleden tijd heb geschreven. ;) Dat gezegd weet ik nog steeds niet hoe het nu moet met die haakjes hahahaha :D

Edit: 'Ik zou het wel weten hoor,' zegt Fred.

Ja, ik zag het ook al, heb het aangepast :)

Ah. Dus toch proeflezen? Je vraagt naar gedachten binnen dialogen. Daar was het fragment toch voor bedoeld? Ik ken het verhaal niet, ik weet niet wie Onno, Fred en de andere karakters zijn, maar dat maakt niet uit: we gebruiken deze scène als voorbeeld bij je vraag. Of ik er een ander verhaalstrekking mee maak (dat valt trouwens wel mee) moet niets uitmaken. Het is een voorbeeld aan de hand van het fragment. Dat kun je zelf toepassen met andere woorden van dezelfde strekking. In deze scène denkt Onno. Dat is tt. de dialoog eromheen gebeurt op hetzelfde moment. Je tijden clashen en dat draagt bij aan de onduidelijkheid. Ga je vt of ovt gebruiken, zitten we dus in een flashback van een flashback. Maar toch in de tt. met de directe dialoog. Dat bedoel ik met niet-consequent. Op je vraag over de aanhalingstekens heb je trouwens al antwoord gekregen. Gedachten schrijft men uit zonder aanhalingstekens. Komt goed: je gebruikt de tips die je van mij en de anderen hebt gekregen, en dat pas je toe(vertaal je naar) in je eigen tekst.

Ja, het zal ook zeker wel goed komen.;) Uiteindelijk... :D Maarrrr ;) Ik vind het wel degelijk een groot verschil. In jouw stukje word het betreffende stukje namelijk een voorstelling van hoe ene gesprek zou kunnen lopen. Hij denkt na wat hij kan zeggen en hoe zijn dochter hierop zou kunnen reageren. Dat moet volgens mij dan sowieso niet tussen haakjes, toch? In mijn geval heeft er daadwerkelijk een dialoog plaatsgevonden. Dat maakt het gebruik van de haakjes anders.

Ga je vt of ovt gebruiken, zitten we dus in een flashback van een flashback. Maar toch in de tt. met de directe dialoog. Dat bedoel ik met niet-consequent.

Dit is dan even off-topic want het ging toch echt om de haakjes, :p maar een dialoog is altijd in tt. Ik zie dus even niet in waar ik dan inconsequent ben in het voorbeeldje.

Op je vraag over de aanhalingstekens heb je trouwens al antwoord gekregen. Gedachten schrijft men uit zonder aanhalingstekens.

Nou niet helemaal want dan zou het stukje zoals ik hem in het begin postte begrijpelijk moeten zijn en dat was niet zo :crybaby: ;) Misschien heeft het te maken met de zin voor de gedachtendialoog en een witregel. Dan zou onderstaande verandering voldoende moeten zijn: Hij keek opzij. “Serieus?” “Ja, waarom niet? Je hebt je hele leven hard gewerkt. Je bent met pensioen én je hebt spaargeld. Je kunt zo de huur opzeggen en vertrekken, samen op een comfortabele manier genieten. Wat houdt jullie hier?” Onno staarde over het water heen, speelde met het idee in zijn hoofd. Hij hoorde een kinderstemmetje. Papa? Als ik later groot ben, mag ik dan nog steeds bij jullie wonen? Als jij later een grote meid bent, heb je een eigen huis. Waar dan? Dat weet ik niet. Maar toch niet zo heel ver weg, hè? Vast niet. En Joris en Jeffrey? Hebben die dan ook een eigen huis? Ja, die ook. Dat vind ik helemaal niet leuk. Ik wil dat we allemaal in hetzelfde huis blijven wonen. “Ik zou het wel weten hoor,” onderbrak Fred zijn gedachten. Onno knipperde snel met zijn ogen. “Hm? Ja, ik zal er eens over nadenken.”

Ja hoor. Een stuk beter. Grote meid ;)

Ja hoor. Een stuk beter. Grote meid ;)

HAHAHAHAHA OK DAN!! Nou...hebben we toch een beetje samen uitgevogeld toch? En Thérèse heeft ook een duit in het zakje gedaan. Bedankt hoor ;)

De duiten van Thérèse zijn van puur goud. Je hebt van veel mensen goede feedback gekregen hier, ik zou zeggen, doe er je voordeel mee. Wat betreft je stelling: 'dialoog is altijd in tt', kijk nog even naar #12 en verdiep je in het verschil tussen directe en indirecte rede. Hier bijvoorbeeld: http://www.schrijvenonline.org/forum/105923 Dit topic heb je gestart aan de hand van dit fragment, maar 'gedachten binnen een dialoog', dat is natuurlijk best breed. Goed topic dus :thumbsup: En, graag gelezen :)