Beeldspraak om emoties te uiten.

Geef mij maar je eerste zin 'Haar gezicht liep rood [...]'. Al dat schoonschrijverij is m.i. nutteloos.

Geef mij maar je eerste zin 'Haar gezicht liep rood [...]'. Al dat schoonschrijverij is m.i. nutteloos.

Ik heb altijd gedacht dat schoonschrijverij iets is waarbij de schrijver écht over nadenkt, als ik schrijf komt beeldspraak bij mij uit het niets, het vormt zich al schrijvend. Wat ik doe zou ik geen "mooischrijverij" noemen, mooischrijverij zie ik als iets geforceerd dat niet echt is. Iets waarop je echt je best doet om het mooi te laten klinken, en dat doe ik niet. Gedurende het schrijven is het enkel: ik, laptop, kopje koffie/choco en muziek en de rest vormt zich uit niets.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het eens ben met Thomach; ik houd niet van schoonschrijverij. Maar beeldspraak vind ik mooi, mits met mate gebruikt. Wordt het teveel gebruikt, dan wordt een tekst voor mij al heel snel te ingewikkeld (en kost het me moeite om te begrijpen wat er staat). Anderen vinden zulke teksten heerlijk om te lezen, dus leef je vooral uit. In het stukje dat je hierboven geeft, vind ik het echt teveel. De daadwerkelijke gebeurtenis wordt voor mij uit zijn verband getrokken door de beeldspraak, waardoor wat je wilt bereiken (emotie) juist teniet gedaan wordt door de woorden waarmee je mij, als lezer, uit die emotie trekt. De laatste: "Ik ademde diep in en zuurstof was mijn enige vriend; nooit meer laat ik haar los, ze zou eeuwig in mijn longen leven. Ik ademde uit en liet haar los." Die vind ik mooi. (Hoewel nog niet perfect, denk ik, maar dat staat hier los van.) De rest is, vind ik, overbodig. Ik zou daar meer gebruik maken van zintuigen en minder van beeldspraak.

Wat ik doe zou ik geen "mooischrijverij" noemen, mooischrijverij zie ik als iets geforceerd dat niet echt is. Iets waarop je echt je best doet om het mooi te laten klinken, en dat doe ik niet.

Je doet dat juist wel in je beginpost.

@ zevenray7 Ik denk dat beeldspraak 'slechts' gereedschap is, het moet functioneel zijn. Naar mijn idee moet het de lezer tot de kern brengen. Beeldspraak heeft alleen dan functie, dacht ik.

Af en toe is prima, maar hierboven is het too much.

Af en toe is prima

Hoe bedoel je? Om de bladzijde? Om de twee? Beeldspraak omdat het moet?

Als het gepast is.

Af en toe is prima, maar hierboven is het too much.

Ik begrijp het, bedankt :D

Als het gepast is.

Tja.

:D

Ik moest lachen om je voorbeeld, vooral die aardbeving. :P Sorry, niet stom bedoeld, maar dat zou echt zo'n beschrijving in een chicklit over een chagrijnige schoonmoeder kunnen zijn. Het is de truc om te doseren. Lukt je vanzelf wel.

Tja. Dus. Inderdaad. Ik gebruik dat soort dingen wel. Maar dan eerder als parodie. En het liefst ook nog met een dubbele bodem of een extra functie.

@zevenray7 Het is in eerste instantie een kwestie van stijl. Jij bent jij en je moet vooral schrijven op de manier waarbij jij je prettig voelt. Dit gezegd hebbende, kan te overdreven beeldspraak soms wat gezwollen overkomen (en heeft ook de valkuil cliché te zijn) en je wilt natuurlijk wel gelezen worden. Vergelijkende beldspraak is wat minder gezwollen en vaak grappig, bijvoorbeeld in zinnen als: "Ze keek alsof ik had voorgesteld te gaan schaatsen in juli." Ook hier geldt dat "te" nooit goed is (behalve in tevreden, zei mijn moeder altijd). Zo af en toe wat uit de losse pols werkt echter wel, denk ik. gewoon mijn mening. Hoef je het niet mee eens te zijn.

‘Bellatrix, ik…’ ik zei niks meer. Ik was dood, verzwolgen door vlammen, verandert in as en ontsnapt met de wind. ‘W… wat…’ Haar stem brak in drie letters, was een scherf en sneed in mijn hart; die huilde rode wanhoop en bevlekte mijn ziel, vulde mijn leegte. ‘Het spijt me, écht… ik wist niet wat ik… Het spijt me.’ Onze zon ging onder en “zij” zou nooit meer lachen. Ik ademde diep in en zuurstof was mijn enige vriend; nooit meer laat ik haar los, ze zou eeuwig in mijn longen leven. Ik ademde uit en liet haar los. Een valse leugenaar, zonder woord. Ik

Het schrijven met uh ... puntjes in je... teksten is een vorm van ... ver..slaving aan puntjes. Staccaota ook! Rat. Wat mot je? Mijn punten! Ja! Afblijven! Ja... maar... Jij... jij, hebt altijd..., altijd wat te miauwen... dus, stop met die punten... ja! ‘Het spijt me, écht… ik wist niet wat ik… Het spijt me.’

Yrret verwijt iemand van te staccataota te schrijven... Waar gaat dat toch naartoe met de wereld... ;) ... Verder ben ik het wel eens met de voorgaande commentaren. Te veel is te veel, en voor mij is het nogal snel teveel, maar da's persoonlijke smaak, natuurlijk. Langs de andere kant: seven zou ray niet zijn zonder. Het moeilijke zal zijn je een klein beetje aan te passen en toch je eigenheid niet te verliezen. Maar wanneer het lukt, zal het erg bijzonder zijn :nod:

Leuk topic. Je eerste zin is lekker makkelijk. Comercieel geschreven. Wat ik daar mee bedoel is dat (helaas) dit steeds meer trent wordt in de "snelle" boeken van tegenwoordig. Bestsellerauteurs die, commercieel gedreven, gaan voor kwantiteit. De markt dicteert. Je tweede zin is ludiek. Ogen die in vlam staan en voeten die een aardbeving veroorzaken. Als ik het mijzelf inbeeld wordt het alleen maar lachwekkend en neem ik. als lezer, de schrijver echt niet meer serieus, en dat is dan wederzijds. "Ik was dood, verzwolgen door vlammen, verandert in as en ontsnapt met de wind." Ik weet niet wat er zojuist door Bellatrix is gezegd, maar ik neem aan dat ze hem zojuist heeft verteld dat het einde van de wereld dan toch daar is. "‘W… wat…’ Haar stem brak in drie letters, was een scherf en sneed in mijn hart; die huilde rode wanhoop en bevlekte mijn ziel, vulde mijn leegte." Even los van wat taalkundige onjuistheid begint dit iets te lijken. Dit zou kunnen, mits het in een juiste context staat en dit niet de vierde keer op de pagina is dat de schrijver zich verliest in poëzie van het probeergilde. "Het spijt me, écht… ik wist niet wat ik… Het spijt me.’ Onze zon ging onder en “zij” zou nooit meer lachen. Ik ademde diep in en zuurstof was mijn enige vriend; nooit meer laat ik haar los, ze zou eeuwig in mijn longen leven. Ik ademde uit en liet haar los. Een valse leugenaar, zonder woord. Ik " Wie is ZIJ, en waarom staat het tussen aanhalingstekens? Ik ga er gemakshalve even vanuit dat het Bellatrix is. Laatste probeersel en het beste, echter: "Zuurstof was mijn enige vriend" mwah, de conclusie "nooit meer laat ik haar los" zweeft daardoor. Ik stel mij voor dat hij haar parfum raakt, haar zeep of haar shampoo, in ieder geval iets dat hem altijd aan haar doet denken. Hier wordt een afscheid beschreven? Laatste keer dat hij haar zoete lucht ruikt? Zuurstof enige vriend? Onzin! Eerst laat hij haar nooit meer los en daarna juist wel. Eerste keer mogelijk overdrachtelijk bedoeld, tweede keer letterlijk, denk ik, hoe dan ook tegenstrijdig. "Valse leugenaar" ik mis context, maar ik vind hem niet sterk. Ik doe een poging voor deze laatste. "Het spjt me, écht...ik wist niet wat ik...het spijt me." Ik zag de schemer in haar ogen, onze zon ging onder. Ik zou haar nooit meer zien lachen. Ik ademde diep in. De wind ontvoerde de laatste geur van haar glimmende krullen en liet me beseffen dat rozen voor mij nooit mee zouden bestaan. Ik wilde haar vasthouden, nooit meer loslaten, maar ze verdween met mijn adem, die haar hals nog één keer streelde. De leugenaar werd berecht en veroordeeld, wat restte was zwijgzaamheid. Mijn eigen kwellende stilte." 'ik zou haar nooit meer zien lachen" is hier nog steeds de vreemde eend in de bijt en alleen dan functioneel als uit de context blijkt dat ze dat bijvoorbeeld zo graag en zo veel deed in zijn bijzijn, Zo niet, dan weg met die zin. Deze variant is natuurlijk niet het utieme antwoord, slechts mijn variant. Wees vrij om deze te pareren. Het is zoals Leonardo schrijft, je moet dat doen wat jij wilt doen. Alleen moet je wel ook altijd denken vanuit je publiek. Ze moeten met je mee kunnen gaan in de droom van jouw poëzie. Als dat wringt maak je een karikatuur van jezelf. En alsjeblieft altijd doseren! En als je echt een keer een lesje in toegepaste poëzie wilt, vraag dan Angus. Mijns inziens één van de weinigen hier op SOL die dit heel juist weet te formuleren en toe te passen. Succes!!

Ik gebruik dat soort dingen wel. Maar dan eerder als parodie. En het liefst ook nog met een dubbele bodem of een extra functie.

Ja, als je HP Ludwig II is dan heeft het onderstaande misschien een functie. Zonder parodie, maar wel met een mooie dubbele bodem.

‘Bellatrix, ik…’ ik zei niks meer. Ik was dood, verzwolgen door vlammen, verandert in as en ontsnapt met de wind. ‘W… wat…’ Haar stem brak in drie letters, was een scherf en sneed in mijn hart; die huilde rode wanhoop en bevlekte mijn ziel, vulde mijn leegte. ‘Het spijt me, écht… ik wist niet wat ik… Het spijt me.’ Onze zon ging onder en “zij” zou nooit meer lachen. Ik ademde diep in en zuurstof was mijn enige vriend; nooit meer laat ik haar los, ze zou eeuwig in mijn longen leven. Ik ademde uit en liet haar los. Een valse leugenaar, zonder woord.

Toch moet ik zeggen dat ik de beeldspraak wel echt beeldend vind, en ik kan invoelen hoe het is voor een personage om 'zuurstof als enige vriend te hebben', 'haar (wie - maar dat doet er even niet toe) nooit meer los te laten', 'uit te ademen en los te laten'. Ik had het idee dat de drie zinnen in het starttopic als voorbeelden golden, niet om zin na zin te gebruiken. Dat zou inderdaad te veel van het goede zijn. Maar het beeldend schrijven op zich vind ik wel aantrekkelijk.

Ik moet toegeven dat ik zelf sneller neig naar het rood aanlopen en het stampen met de voeten, maar ik vind de zinnen wel heel beeldend. Ik denk dat je dit soort zinnen prima kunt gebruiken, al moet het natuurlijk wel bij de stijl van het verhaal (en het personage wat ze zegt/denkt) passen. Ik denk dat je dit soort technieken het beste gedoseerd kunt gebruiken. Een paar heel beeldende zinnen vallen meer op dan heel veel beeldende zinnen. In dat laatste geval ziet de lezer door de bomen het bos niet meer, ben ik bang. De ik-personage in het stukje stel ik me als volgt voor: Een jongen. Jeugdig, een tiener of rond de twintig. Zoekt niet zozeer naar de zin van het leven, maar wel naar de mooie dingen in het leven. Je zou hem een poëet kunnen noemen. Of een drama queen. Alles is prachtig, totdat zijn vriendin hun verkering uitmaakt.

De ik-personage in het stukje stel ik me als volgt voor: Een jongen. Jeugdig, een tiener of rond de twintig. Zoekt niet zozeer naar de zin van het leven, maar wel naar de mooie dingen in het leven. Je zou hem een poëet kunnen noemen. Of een drama queen. Alles is prachtig, totdat zijn vriendin hun verkering uitmaakt.

Ye :D Dan heb ik dat goed gedaan, hij IS rond de twintig, eigenlijk 19 jaar oud. En ja, hij was een tijdje depressief en vond alles (in zijn woorden) "klote" maar niks is prachtig tot hij HET meisje ontmoet, het niet echt zijn vriendin... ze hebben een "complexe" relatie. Ze willen elkaar maar hij kan haar niet vast houden zonder haar psychisch pijn te doen.

Ik kan nu echt niet uitgebreid reageren op elke reactie (argh school :angry: ) maar dat wil ik echt doen. Er zaten interessante reacties tussen en sommige dingen werden anders geherinterpreteerd dan dat ik bedoelde. Oké, wacht op mij :crybaby: :D

Ik kan nu echt niet uitgebreid reageren op elke reactie (argh school :angry: ) maar dat wil ik echt doen. Er zaten interessante reacties tussen en sommige dingen werden anders geherinterpreteerd dan dat ik bedoelde. Oké, wacht op mij :crybaby: :D

Zeven Ray 7, stop toch met die school, ga lekker schrijver zijn. Dan ga ik voor jou naar school, en opzoeken wat '' geherinterpreteerd '' betekent. Dat soort woorden leer ik pas nu. Daar had ik 44 jaar geleden geen tijd voor. Nog een Quote?

Zeven Ray 7, stop toch met die school, ga lekker schrijver zijn. Dan ga ik voor jou naar school, en opzoeken wat '' geherinterpreteerd '' betekent. Dat soort woorden leer ik pas nu. Daar had ik 44 jaar geleden geen tijd voor. Nog een Quote?

Oeps, :D ik bedoel geïnterpreteerd. Die spellingschecker ook :angry: argh

Je tweede zin is ludiek. Ogen die in vlam staan en voeten die een aardbeving veroorzaken. Als ik het mijzelf inbeeld wordt het alleen maar lachwekkend en neem ik. als lezer, de schrijver echt niet meer serieus, en dat is dan wederzijds.

Dit was enkel een voorbeeld, in die ene seconde uit mijn duim gezogen.

"Ik was dood, verzwolgen door vlammen, verandert in as en ontsnapt met de wind." Ik weet niet wat er zojuist door Bellatrix is gezegd, maar ik neem aan dat ze hem zojuist heeft verteld dat het einde van de wereld dan toch daar is.

Ja, dat klopt :D Nee, serieus ze hebben enkel elkaar, het is een fantasy verhaal en de jongen moet een opdracht uitvoeren van iemand, één die misschien zijn dood wordt.

"‘W… wat…’ Haar stem brak in drie letters, was een scherf en sneed in mijn hart; die huilde rode wanhoop en bevlekte mijn ziel, vulde mijn leegte." Even los van wat taalkundige onjuistheid begint dit iets te lijken. Dit zou kunnen, mits het in een juiste context staat en dit niet de vierde keer op de pagina is dat de schrijver zich verliest in poëzie van het probeergilde.

Ja, ik doe dit echt niet zomaar. Het staat wel degelijk in de juiste context. In mijn science fiction verhaal gebruiken geen beeldspraak op deze manier, niet in het begin althans. Halverwege na een aantal tegenslagen en een het steeds groter wordende conflict. Hp wordt geconfronteerd met haar verleden, begint ze steeds meer zich zelf te verliezen en vandaar die beeldspraak in mijn sci-fi verhaal.

"Het spijt me, écht… ik wist niet wat ik… Het spijt me.’ Onze zon ging onder en “zij” zou nooit meer lachen. Ik ademde diep in en zuurstof was mijn enige vriend; nooit meer laat ik haar los, ze zou eeuwig in mijn longen leven. Ik ademde uit en liet haar los. Een valse leugenaar, zonder woord. Ik " Wie is ZIJ, en waarom staat het tussen aanhalingstekens? Ik ga er gemakshalve even vanuit dat het Bellatrix is. Laatste probeersel en het beste, echter: "Zuurstof was mijn enige vriend" mwah, de conclusie "nooit meer laat ik haar los" zweeft daardoor. Ik stel mij voor dat hij haar parfum raakt, haar zeep of haar shampoo, in ieder geval iets dat hem altijd aan haar doet denken. Hier wordt een afscheid beschreven? Laatste keer dat hij haar zoete lucht ruikt? Zuurstof enige vriend? Onzin! Eerst laat hij haar nooit meer los en daarna juist wel. Eerste keer mogelijk overdrachtelijk bedoeld, tweede keer letterlijk, denk ik, hoe dan ook tegenstrijdig. "Valse leugenaar" ik mis context, maar ik vind hem niet sterk.

Ja ZIJ is Bellatrix. En dat zuurstof gedeelte is echt verkeerd geïnterpreteerd. Het probleem is dat de omliggende context heel belangrijk is, ik durf zelf te beweren dat als het hele verhaal gelezen wordt enkele dingen niet zo verkeerd begrepen worden. Uitleg dus: De jongen ademde in en ging met zijn hand door zijn haar, hij was gefrustreerd en zat vol twijfeling bang om het meisje te verliezen. De ZUURSTOF is een metafoor voor EEN BELOFTE, hij ademde in, en hij zei dat hij niet meer gaat uitademen, hij liet zien dat hij zich aan een BELOFTE kan houden. Maar ademde toch uit een metafoor voor zijn gebroken belofte. Het meisje is ook boos omdat hij een valse leugenaar is die geen woord heeft. HET HEEFT NIKS TE MAKEN MET GEUR.

'ik zou haar nooit meer zien lachen" is hier nog steeds de vreemde eend in de bijt en alleen dan functioneel als uit de context blijkt dat ze dat bijvoorbeeld zo graag en zo veel deed in zijn bijzijn, Zo niet, dan weg met die zin.

Ja het meisje, lachte eerst nooit, totdat ze hem ontmoete. Ze begon wat vrolijker te worden (hij is haar redder, terwijl hij zelf niet zo goed in zij vel zit) en het meisje is een soort schoonheid, haar lach is erg mooi en kostbaar. Ze schenkt hem niet aan iedereen.

Ik hoop dat dit meer duidelijkheid biedt.

Yrret verwijt iemand van te staccataota te schrijven... Waar gaat dat toch naartoe met de wereld... ;) ... Verder ben ik het wel eens met de voorgaande commentaren. Te veel is te veel, en voor mij is het nogal snel teveel, maar da's persoonlijke smaak, natuurlijk. Langs de andere kant: seven zou ray niet zijn zonder. Het moeilijke zal zijn je een klein beetje aan te passen en toch je eigenheid niet te verliezen. Maar wanneer het lukt, zal het erg bijzonder zijn :nod:

Margrietje, je hebt echt gelijk maar nogmaals ik doe dit niet zomaar maar het komt in bijna al mijn geschreven tekst voor. Doordat mijn personages zo gedailtalieerd en ingewikkeld zijn, en geen oppervlakige emoties meemaken, hun leven is een innerlijke strijd. Even quote: “Making such detailed and complex characters that you’re not sure you can write them” Beeldspraak is dan toch de beste manier, en de staccato zinnen.

Yrret verwijt iemand van te staccataota te schrijven... Waar gaat dat toch naartoe met de wereld... ;) ... Verder ben ik het wel eens met de voorgaande commentaren. Te veel is te veel, en voor mij is het nogal snel teveel, maar da's persoonlijke smaak, natuurlijk. Langs de andere kant: seven zou ray niet zijn zonder. Het moeilijke zal zijn je een klein beetje aan te passen en toch je eigenheid niet te verliezen. Maar wanneer het lukt, zal het erg bijzonder zijn :nod:

Margrietje, je hebt echt gelijk maar nogmaals ik doe dit niet zomaar maar het komt in bijna al mijn geschreven tekst voor. Doordat mijn personages zo gedailtalieerd en ingewikkeld zijn, en geen oppervlakige emoties meemaken, hun leven is een innerlijke strijd. Even quote: “Making such detailed and complex characters that you’re not sure you can write them” Beeldspraak is dan toch de beste manier, en de staccato zinnen.

Niet mee eens. De sterkste, meest meeslepende boeken die ik tot nu toe heb gelezen, waarbij de personages het "echtst" aanvoelden - daar zat weinig beeldspraak in. Mooie, diepgaande karakters die zo complex zijn dat een lezer tussen de regels door de emoties aanvoelt, daar heb je geen beeldspraak voor nodig. Of weinig beeldspraak. Maar geen overdaad.

Eens met Ginny. Een "echt" personage dat dicht bij de lezer staat, zal niet denken aan vlammen en aardbevingen terwijl hij/zij boos is - in dat geval komt de schrijver in feite tussen de lezer en het personage in staan. Het beste is om beeldspraak met mate te gebruiken. Niet in elke zin, niet in elke paragraaf. Zoals Schli al schreef, teveel beeldspraak zorgt ervoor dat je verhaal leest als een parodie.

Hey zevenray7, Even iets wat een beetje los staat van je vraag. In fantasy moet je wel oppassen met beeldspraak. Het is namelijk goed mogelijk dat mensen, aangezien ze zich in een fantasiewereld bevinden, denken dat je jouw beeldspraak letterlijk bedoeld. Als jij zegt: 'Haar gezicht vatte vlam, haar ogen een zee van vlammen en haar voeten veroorzaakten een aardbeving, ze liep weg.' dan zou ik als lezer kunnen denken hé dat meisje is een Elemental (sorry weet het nederlandse equivalent niet) en schiet vlammen uit haar ogen en veroorzaakt aardbevingen als ze loopt. Het grote voordeel van fantasy is dat je van alles kan verzinnen, het nadeel is dat de lezer je tekst veel letterlijker opvat. In een roman zou jouw beeldspraak nooit aangezien worden voor 'echt' maar in fantasy dus wel. Daarnaast moet je overwegen of een boek gevuld met beeldspraak wel lekker leest. Als ik een hele tekst zou vullen met zinnen als: Haar haren waren een ode aan de morgenstond. Sprankelend in goud, rood, roze en oranje. Een aureool van hemels licht dat mijn menselijke hart deed slaan met engelen vleugels. Gevangen in een moment van pure extase. Allemaal door de aanblik van een aardse godin. Enzovoort, enzovoort. Dan kan ik me voorstellen dat mijn lezers na twee bladzijden afhaken door het lyrische taalgebruik. Ik denk dat je het dus goed moet doseren en erover na moet denken of je beeldspraak niet letterlijk opgevat kan worden.