Dialogen met naamloos personage

Alles schrijven in het ik perspectief? Normaal gezien zou het beter zijn om dergelijke verwarring te voorkomen als je echt niet met een naam werkt?

Je kunt ook een omschrijving gebruiken ipv een naam. De blondine (terwijl de lezer weet dat Sophie donker haar heeft), de mysterieuze vrouw, de soldate, ... Of je personage zo'n eigen manier van spreken meegeven dat de lezer zich niet hoeft af te vragen wie "ze" is.

Ja, ik denk, net als Zieveraar, dat het ik-perspectief het eenvoudigst is. Een naam is een label (afgezien van de klank, de diepere betekenis, e.d.) en zonder dit hulpmiddel wordt het er niet eenvoudiger op. Als je toch de derde-persoon wilt vasthouden kun je attributen geven om de persoon te duiden. Bijv. "blahblah," zei het meisje met de neuspiercing / antwoordde het meisje dat haar donkere haar in een streng over haar linkerschouder droeg / zei de vrouw met de randloze bril). Als het een kort verhaal is kun je ook een 'afwijking/bijzonder kenmerk' nemen als duiding. Bijv: "blahblah," zei de stotterende jonge vrouw / de jonge vrouw met het littekentje in haar mondhoek / het lispelende meisje / het meisje met de sproeten op haar neus / het meisje met de afgekloven nagels. Zomaar een greep uit talloze mogelijkheden. Helpt dat?

Alles in het ik-perspectief zetten kan natuurlijk wel een hoop werk met zich meebrengen. Het hangt er, vind ik toch, ook van af hoe lang het verhaal is. Als je een lang verhaal hebt, wordt het gebruik van attributen een beetje onoverzichtelijk.

Waarom heeft je personage geen naam? Als je een langer verhaal schrijft zonder de hoofdpersoon een naam te geven, kan dat vanuit verschillende perspectieven erg geforceerd over komen. Dan moet je dus een heel goede reden hebben om de naam te verzwijgen, en het zeker een onderdeel van de plot maken. Het boek Thor van Hohlbein opent met "Een man zonder naam". Al vrij snel vindt deze man een groepje mensen, die vinden dat hij op Thor lijkt. Daarna wordt hij Thor genoemd, hoewel hij niet weet of dat zijn echte naam is. Dat is dus ook een oplossing als de "echte naam" van de hoofdpersoon per se verborgen moet worden gehouden.

Een naam is niets anders dan een aaneenschakeling van klanken om iets of iemand te kunnen duiden. In mijn optiek is het de natuurlijke gang dat iemand die geen naam heeft vanzelf een naam krijgt, vaak is één naam niet eens voldoende en volgen er één of meerdere bijnamen. De enige twee manieren waarop ik kan bedenken dat het voorgaande niet opgaat is wanneer er niemand is om die persoon een naam te geven. Of wanneer de betreffende zich continue verplaatst en anderen de kans niet geeft om met een naam te komen, maar ook in dit geval zullen er waarschijnlijk namen komen om de afwezige persoon te duiden ;-)

... moet ik me gewoon aan de regels houden? Ik zou heel graag weten wat jullie mening hierover is, en, als jullie denken dat het niet mag, of jullie alternatieven kunnen bedenken.

Mogen of niet mogen - dat is het niet. Wat kan; wat jij kunt - daar gaat het om. Als jij een personage geen naam wilt geven, zul je daar een goede reden voor hebben.

Het probleem is dat mijn hp geen naam heeft (...) om de eenvoudige reden dat er geen naam is.

Dat is geen reden. Waarom is er geen naam? Als je dat weet c.q. duidelijk maakt in het verhaal, kun je een inhoudelijke aanduiding aan het personage geven. Vergelijk Adam en Eva. Adam: roodbruine aarde. Eva: mannin. Namen komen na aanduidingen (in principe). Alleen tegenwoordig bedenken we eerst een naam voor onze kinderen en gaan daarna uitzoeken wat hij betekent, maar oorspronkelijk was dat andersom.

Ik begrijp dat jullie deze dialoogvorm niet zouden gebruiken. Goed, dan moet ik op zoek gaan naar alternatieven. Ik ben blij met jullie suggesties, hoewel het nog moeite gaat kosten om ze ook werkelijk toe te passen... Ik zal toch maar even kort uit proberen te leggen wat het probleem is met die naam, want anders wordt het allemaal wel heel abstract. De hp heeft officieel wel een naam, maar ze heeft zelf het gevoel dat die niet bij haar hoort. Ze is voor de helft menselijk en voor de helft een soort engel, waardoor ze het gevoel heeft dat ze eigenlijk 'niemand' is. Haar vader noemt haar bovendien nooit bij haar officiële naam en heeft geen vast koosnaampje, haar moeder kent ze niet. Het gevolg is dat ze in een soort identiteitsvacuüm terecht komt (bestaat dat woord?), en juist om dat te gevoel enigszins over te brengen probeer ik haar naam niet te gebruiken. Ook schrijf ik daarom liever niet in de ik-persoon; voor mijn gevoel geeft de 3e persoon meer dat gevoel van afstand. Omdat die zoektocht naar een identiteit sterk door de rode draad van het verhaal geweven zit, kan ik daar niet echt vanaf stappen... Attributen zijn waarschijnlijk wel te gebruiken, aangezien het dialogenprobleem maar zelden voorkomt. Het grootste deel van de tijd lukt het wel om er omheen te praten. Wanneer ik het hoogstens één keer per hoofdstuk gebruik, met zo veel mogelijk verschillende kenmerken, zou het moeten lukken. Na een paar hoofdstukken begint ze overigens wel namen te krijgen; ze blijft niet het hele verhaal naamloos.

Het probleem is dat mijn hp geen naam heeft (...) om de eenvoudige reden dat er geen naam is.

Dat is geen reden. Waarom is er geen naam? Als je dat weet c.q. duidelijk maakt in het verhaal, kun je een inhoudelijke aanduiding aan het personage geven.

De twee zinnen krijgen hier een andere betekenis doordat je het stukje ertussen hebt weggelaten... Het probleem is dat de hp geen naam heeft. Dat is niet de verklaring voor het gebrek aan een naam, maar voor mijn geklooi met de dialogen. (Als mijn redenering zoals ik jouw quote zou zijn, zou het inderdaad een bijzonder zwakke reden zijn :) ) Bedankt voor jullie reacties! Ik probeer nog even rustig verder...

Ik vind het wel spannend, een hp zonder naam. Ik zou er daarom niet voetstoots vanuit gaan dat 'wij' een dergelijke vorm nooit zouden gebruiken, maar gewoon als een vorm die af en toe praktische probleempjes oplevert, zoals je zelf ook gemerkt hebt. Als je niet te veel dialoog hebt, dan zijn attributen en beschrijvingen een prima manier om de hp voorlopig nog naamloos te houden. In deze scene ontstaat de verwarring in de dialoog vooral omdat het andere personage ook vrouwelijk is. Dat zou ook onderdeel van de oplossing kunnen zijn. Succes met puzzelen.

Een verhaallijn in mijn laatste boek heeft een personage zonder naam. Althans, hij heeft wel een naam, maar die komt pas in één van de laatste hoofdstukken naar voren. In mijn verhaal heb ik hem naamloos gehouden omdat de lezer in het ongewisse moet blijven over wie hij is. Het is niet zo dat het hele boek dus over een naamloos personage gaat; het is één verhaallijn, die tussen twee andere door loopt. Aan het einde komen ze samen en wordt duidelijk wie die man is. Het kan dus wel, maar vergt wat meer moeite om het goed neer te schrijven zonder dat het te geforceerd overkomt.