Er is volgens mij maar één situatie waarin een meervoudig ik-perspectief onwenselijk is en dat is al beide personages elkaar in het verhaal ontmoeten. In dat geval moet je kiezen, want twee 'ikken' in dezelfde tekst zou ik de lezer niet willen aandoen.

Dat hoeft per definitie toch helemaal geen probleem te zijn? Je moet dan wel zorgen dat er twee verschillende personages zijn die elk hun verhaal vertellen en dat je duidelijk maakt wie er op een bepaald moment aan het woord is (namen boven hoofdstukken, ander lettertype). Als ze elkaar ontmoeten kan dat gewoon uit óf het ene, óf het andere personage worden gezien. Mijn tweede thriller Tweestrijd is geschreven vanuit twee ik-perspectieven en ik heb over die keus tot nu toe nog geen opmerkingen van lezers gekregen. De verhaallijn loopt ook gewoon vloeiend in elkaar over.

Ik weet dat het gedaan wordt en ik zeg ook niet dat het onmogelijk is (jij bewijst dat ook), maar vind je het geen stijlbreuk om al die tijd vanuit twee ik-perspectieven te schrijven en op dat moment dat die twee elkaar tegen komen over te schakelen naar één ik en de andere ik dus alleen van buitenaf te bekijken? Je kunt immers niet in twee hoofden tegelijk zitten? Ik ben benieuwd hoe je dat overbrugt hebt.

Beide perspectieven zijn bij mij tot het einde toe gebleven. Dus het is niet zo dat één van hen halverwege het boek als ik-persoon "verdwijnt". Het verhaal wordt verteld door beide personen, vanuit hun perspectief gezien. Omdat ze allebei in een andere situatie verkeren, krijg je dus twee verhaallijnen die zich met elkaar vermengen. In zo'n geval moet je er alleen voor zorgen dat beide personages een eigen gezicht krijgen, met eigen gewoontes, manier van spreken en denken, e.d.