meerdere personages met dezelfde naam

Ik zou gewoon zeggen: geef de hoofdpersoon een unieke naam. Ik vrees dat je je erg in bochten moet wringen anders om het helder te houden. Ik zou zeker de ware personen geen fake-naam geven.

En velen hebben een toepasselijke bijnaam. Zeker vroeger, toch? Jacques de Neus is heel iemand anders dan Jacques de Tobbe. (Bijvoorbeeld). Op het laatst wordt niemand meer Jacques genoemd, alleen nog De Neus of De Tobbe. Zo hielden de mensen zelf toch ook al die Jacques'en uit elkaar? Ik denk dat ik het zo zou doen.

In de dialoog waar ik nu mee bezig ben, gaat het om de hoofdpersoon en (wanna-be edele) Jacques, die in gesprek is met een andere Jacques, die wel van adel is. Voor zover ik weet heeft die laatste (bestaand personage) geen andere voornamen. Omdat edelman Jacques ook een broer heeft (Hugues), die bij het gesprek aanwezig is en meepraat, kan ik ook broer Jacques zeggen als onderscheid. Pff, wat is dit lastig uitleggen zo. Achternamen kunnen een optie zijn, maar dat klinkt zo gek in een dialoog, of vinden jullie van niet? Bijnamen kan je wel gebruiken, maar in een dialoog wordt het al gauw karikaturaal: Ga toch zitten,' zei Jacques met de houten poot, die zijn stijve been op een krukje legde. Nadat een bediende zijn mantel had aangenomen, liet ook Jacques de Neus zich zakken in een van de fauteuils in de bibliotheek. 'Hoezo hadden jullie mij niet meer verwacht?' zei Jacques. 'Nou ja, het weer, het heeft hier verschrikkelijk gespookt. In het dorp verderop staat bijna geen huis meer overeind en de brug heeft ook veel schade opgelopen.' 'Wanneer heb je onze uitnodiging gekregen? vroeg Jacques met de houten poot weer. Nee, bijnamen werken volgens mij alleen om iemand aan te duiden, niet als aanspreektitel of een dialoog.

Zjaan, als je bijnamen gebruikt, gebruik je de originele naam niet meer. En je hoeft natuurlij ik niet bij elke zin die gesproken wordt te zetten wie het zegt, als er maar twee sprekers zijn, snappen de lezers wel dat ze om de beurt praten. Dan wordt het bijvoorbeeld: 'Ga toch zitten,' zei De Houten Poot, die zijn stijve been op een krukje legde. Nadat een bediende zijn mantel had aangenomen, liet ook De Neus zich zakken in een van de fauteuils in de bibliotheek. 'Hoezo hadden jullie mij niet meer verwacht?' 'Nou ja, het weer, het heeft hier verschrikkelijk gespookt. In het dorp verderop staat bijna geen huis meer overeind en de brug heeft ook veel schade opgelopen. Maar wanneer heb je onze uitnodiging gekregen?' Hm, ik merk dat ik in je voorbeeld niet snap wie wat zegt. Ik zou verwachten dat de Jacques die is gaan zitten vraagt waarom ze hem niet meer verwacht hadden. Dan zou De Houten Poot dus moeten uitleggen waarom, maar het volgende dat gezegd wordt staat op een volgende regel, maar dat wordt in ieder geval gezegd door De Houten Poot...

@Trenke. Je hebt gelijk over die bijnamen. Ik had het citaat ook even vluchtig omgebouwd en daardoor klopt hij niet helemaal. Ik denk dat het wel gaat lukken om de dialoog duidelijk(er) te krijgen. Ik laat gewoon een paar vragen door Hugues stellen (ipv zijn broer Jacques). De bijnamentruc houd ik nog even achter de hand. Bedankt voor het meedenken.

Zjaan, Als ik jou was, zou ik kijken hoe andere schrijvers van historische romans hiermee omgaan. Voor voorbeelden van historische romans verwijs ik naar: http://www.kb.nl/uitgelicht/boekenweek2005/histor… Misschien heb je wat aan de namen die voorkomen in andere historische romans.

Ik zou het of vermijden, of er inderdaad een bijnaam aangeven. Of je moet ze echt een geheel eigen stem geven, zodat het daar ook nog aan af te leiden is.

Zjaan, Als ik jou was, zou ik kijken hoe andere schrijvers van historische romans hiermee omgaan. Voor voorbeelden van historische romans verwijs ik naar: http://www.kb.nl/uitgelicht/boekenweek2005/histor… Misschien heb je wat aan de namen die voorkomen in andere historische romans.

Bedankt voor de tip, FS! Ik ga nu eindelijk Woud der verwachting van Hella Haasse maar eens aanschaffen, denk ik.

Bedankt voor de tip, FS! Ik ga nu eindelijk Woud der verwachting van Hella Haasse maar eens aanschaffen, denk ik.

:nod: graag gedaan hoor! :music: Als je het boek bij bol.com besteld; heb je ook opstartproblemen met deze site? PS Het is tot en met 11 oktober kinderboekenweek.

Zo bedoelde ik het eigenlijk, zoals Trenke aangeeft in haar voorbeeld. Daarbij neem ik aan dat zowel de ene als de andere Jacques al in het verhaal geïntroduceerd is, mét bijnaam. Dan moet het voor de lezer toch te volgen zijn. Succes, in elk geval ermee! Waarschijnlijk kom je al denkend en proberend op de juiste vorm uit.

Ooit las ik een Alexanderroman, waarin twee personages voorkwamen die Alexander heetten. Was eigenlijk niet zo moeilijk uit elkaar te houden, maar in dat boek hoorde Alexander de Grote alleen over de andere Alexander en kwam hij hem in het echt niet tegen (als ik het goed heb onthouden tenminste, was al aardig wat jaren geleden). Nu was het wel zo dat de andere Alexander een verzinsel was, in het echt waren er twee andere Alexanders die dus samengevoegd zijn in één. Het kan dus wel denk ik, maar als twee Jacquessen met elkaar praten wordt het wel lastig. Succes ermee.

Ik heb het voorlopig opgelost door HP Jacques bij zijn achternaam te noemen en de andere Jacques gewoon Jacques of broer Jacques (omdat broer Hugues ook aan het gesprek deelneemt). Waar ik er niet uitkwam heb ik de vraag door Hugues laten stellen. Volgens mij is het nu wel duidelijk, zal later wel merken hoe de proeflezers erover denken. Ik ben er niet zeker van dat die bijnamen passen bij mijn verhaal. Maar bedankt voor het meedenken.

Hoe verzin je het ook om je HP Jacques te noemen, als er al een andere, echt bestaande, Jacques was dan?

Die echt bestaande kwam ik pas later tegen in mijn research en ik ben al zo gehecht aan die andere Jacques, dus tja... (en die ander is wel een bijrol hoor).

Ik las een tijd geleden een artikel over 4 of 5 Jannen in één klas. En al die Jannen werden geciteerd in het stuk. Nou, daar was geen touw meer aan vast te knopen...

:D :D :D Zou ook heel goed in de 16e eeuw hebben kunnen zijn, hoeveel Jean's ik al heb zien passeren (lijken wel konijnen).

Dag Zjaan, Ik deed een aantal jaren geleden de redactie van een roman waarin een nogal vrijgevochten kunstenares voorkwam die de naam Anoek had gekregen. In dezelfde tijd kwam de serie Gooische vrouwen voor het eerst op televisie - met, zoals kijkers van die serie weten, een vrijgevochten kunstenares die Anouk heette. Het was voor mij als redacteur, maar ook voor de uitgeverij, direct duidelijk dat de Anoek in het boek (niet zomaar een bijfiguur, maar een dragend personage) een andere naam moest krijgen, ook al was het boek geschreven voor de serie op de buis was verschenen. Wij wilden niet dat de lezers bij de Anoek uit het boek steeds de Anouk uit de serie voor zich zouden zien. Want afgezien van de namen en het feit dat ze allebei lekkere kunstenaressen waren, verschilden ze verder genoeg van elkaar. Maar als de lezers steeds de televisie-Anouk voor zich zouden zien, zou dat afbreuk doen aan het boekpersonage. Voor de schrijfster in kwestie was het in eerste instantie best even slikken (en begrijpelijk). 'Ja, maar voor mij is dit personage al anderhalf jaar gewoon Anoek, het kan niet anders, echt niet.' Maar uiteindelijk kwam ze toch op een andere naam die net zo goed bij dit personage paste. Ik ben nog steeds redacteur van deze schrijfster en onlangs kwamen we weer te spreken over dit boek en deze kwestie. Wat bleek: de schrijfster kon inmiddels zelfs niet eens meer herinneren hoe dit personage eerst geheten had! Ik wist nog dat het Anoek was, maar voor haar was dit personage inmiddels helemaal X geworden. De moraal van dit verhaal: twee personages die allebei Jacques heten en allebei handelend optreden (en nog in dezelfde scene ook, als ik het goed begrijp) is echt heel verwarrend voor je lezers. Ik acht de kans enorm groot dat je uitgever en redacteur je daar straks niet mee laten wegkomen. Een van de twee personages zal dus van naam moeten veranderen (en beter nu dan later, dan krijg je tenminste de kans zelf echt al aan die andere naam te wennen en je eraan te hechten.) Aangezien de 'andere' Jacques een historische figuur is, zal het toch 'jouw' Jacques moeten zijn die een andere naam krijgt. Ik weet het, het is echt een geval van kill your darlings, maar bekijk het eens zo: uiteindelijk gaat het er toch om dat je lezers straks met plezier je boek lezen? Als je moet kiezen tussen wat voor jou vertrouwd voelt of wat voor de lezer van je boek minder verwarrend is, dan lijkt me dat de lezer boven jouw gevoel gaat. En echt, dikke kans dat je je uiteindelijk ook net zo gaat hechten aan die nieuwe naam (mits je die goed kiest natuurlijk) - het personage blijft verder immers helemaal hetzelfde. S.G.

Dank SG, voor je uitgebreide antwoord. Wellicht is hierop ook het gezegde 'zachte heelmeesters maken stinkende wonden' van toepassing. Ik bedoel, ik probeer het probleem te omzeilen door kleine aanpassingen, terwijl ik eigenlijk onder ogen moet inzien dat ingrijpender maatregelen nodig zijn. Ik knoop jouw verhaal daarom goed in mijn oren, en denk dat ik maar eens ga spitten naar een passende andere naam (zucht).

Ga toch zitten,' zei Jacques met de houten poot, die zijn stijve been op een krukje legde. Nadat een bediende zijn mantel had aangenomen, liet ook Jacques de Neus zich zakken in een van de fauteuils in de bibliotheek. 'Hoezo hadden jullie mij niet meer verwacht?' zei Jacques. 'Nou ja, het weer, het heeft hier verschrikkelijk gespookt. In het dorp verderop staat bijna geen huis meer overeind en de brug heeft ook veel schade opgelopen.' 'Wanneer heb je onze uitnodiging gekregen? vroeg Jacques met de houten poot weer.

Ik heb hier in elk geval hartelijk om zitten lachen! Lekker absurd! :lol: Zjaan, Ik heb geen echte oplossing voor je. Maar ik kan je wel iets vertellen over mijn eigen geworstel met namen in een van mijn boeken. Ik ben nu een paar jaar bezig met het schrijven van een boek over een herdersjongen die uit zijn wereld wil ontsnappen door een heel ongebruikelijke carrière te kiezen: die van balletdanser. Verder hoort hij tot een 'etnische groep' die een slechte positie heeft in het land waar hij woont. Vergelijk de Koerden in Iran. De jongen heette in eerste instantie Adish. Na een half jaar schrijven kwam ik erachter dat dat een Perzische/Iraanse naam is. Hij is dus "Koerd", uit een strijdlustige familie, maar heeft een naam gekregen uit de taal van het onderdrukkende regime. Terwijl de Koerden hun identiteit proberen vast te houden via hun namen 'binnenshuis'. Officieel mogen ze geen namen dragen uit hun eigen taal. Nou... nee, toch maar niet. Mijn personage en mijn hele verhaal zouden in een klap ongeloofwaardig worden. Maar ik hield zo van Adish!!!! Toch maar eieren voor mijn geld gekozen: Adish werd omgedoopt tot Dilovan. Van die naam kwam ik erachter dat het weliswaar een Koerdische naam is, maar een met een slechte roep vanwege een of andere verrader uit de geschiedenis. Slik! Inmiddels heet hij Deriwan. Het is een goede Koerdische naam met een neutrale roep. Vooruit dan maar. Maar als ik het over mijn boek heb, praat ik nog heel vaak over 'Adish'. :)

Dat jullie dat kunnen, zo de namen van je hoofdpersonen veranderen... ik zou dat nooit kunnen, tenminste niet tijdens het schrijven. Zeker niet als het verhaal heel dicht bij me ligt.

@Ariadne: stom hè, dat dat zo moeilijk is? Trouwens een intrigerend plot, ben je al ver? @Waus: dat 'kunnen' moet nog maar blijken :) . Ik ben na het verhaal van SG maar in wat oude voornamenbestanden gedoken en hang nu voorlopig op Loys of Christoffe. Beide passen bij de achternaam, maar de namen moeten nog even 'sudderen'. Nu maar hopen dat uit de archieven niet ineens een of andere Loys of Christoffe opstaat, die een rol in mijn boek wil hebben (oproep aan alle 'lijken': liggen blijven).

:lol: Ik vind Loys wel wat hebben. Ach, Waus, ik kan soms keihard zijn: het mes erin! Maar niet heus: ik treur nog heel vaak om die jongen... Voor mij zal Deriwan altijd Adish blijven. Het is een vreemd verschijnsel, ja. Je hecht je aan zo'n personage, het is toch een soort van 'kind'. Ik neem aan dat ouders ook niet opeens hun kind een andere naam gaan geven: Elsje wordt opeens Jennifer ofzo. Of Peter Levy of Boris. Zoiets moet het zijn. Wist ik maar hoe ver ik ben, Zjaan. *zucht* Ik zit nu op ruim 100 pagina's, waarvan ik zelf het gevoel heb dat het de helft is ongeveer. Daarvan is een deel al heel vaak herschreven, terwijl ik van de rest niet zeker weet of het wel erin moet blijven. En de hele onderneming ligt nu ook alweer een poos stil. Er zijn momenten dat ik het joch haat en hem het liefst achter het behang wil plakken. Grrr....! Maar dank voor je compliment. Toch fijn om te horen, dat geeft weer moed!

Enkel en alleen als de dubbele naam nut heeft (ik denk aan het dubbelgangermotief) dan zou je ze kunnen laten staan. Personages die met elkaar verwisseld worden in het verhaal (dus niet alleen door de lezer, maar ook in het verhaal zelf), of twee jacques'en die om dezelfde reden die naam hebben gekregen. Anders: echt het mes erin!! Ik ben het helemaal eens met Secret Garden. Ook ik heb wel eens een naamwisseling voorgesteld aan een schrijver. (Of een ander beroep, andere stad) Dat hoeft niet altijd opgevolgd te worden, maar probeer het en je zult zien dat over een week je personage heel anders in de roman staat, en jezelf niet meer weet dat het eerst Jacques was.

oeps dubbel. ook dubbele berichten zien er niet uit... dubbele namen dus ook niet doen!

Een Jac zou misschien ook kunnen? Dan heet een van de hoofdpersonen nog gewoon Jacques, maar Jac voor intimi en lezers. Zelf heb ik ook twee Lola's in mijn verhaal, maar als het goed is, is het niet verwarrend omdat de ene een mens is en de ander een rat (geen verwarrende dialogen dus ;) ).