Tips om een meer 'volwassen' verhaal te schrijven.

Het kan wel. Toen ik begon met mijn boek over een 20 jarige jongen, was ik 16. Nu heb ik het boek af en ben ik 21. (Ja het duurde super lang, maar had andere dingen te doen) Het enige probleem is dat je je nog niet zo goed kan inbeelden hoe iemand is als hij 4/5 jaar ouder is dan jij. Waarom? Nou tussen je 12e en je 18e (ongeveer) ben je zelf nog enorm aan het groeien, en dan heb ik het niet alleen over uiterlijke kenmerken. Je leert in deze periode "met jezelf te leven" en sociale omgangsnormen beter te begrijpen. Je leert hoe het is om niet constant oordelen te vellen (zoals pubers vaak doen), maar elkaar te respecteren zoals de persoon is. Dit is een cruciaal onderdeel van volwassen worden en ook gigantisch veel invloed heeft om de manier waarop iemand zich gedraagt. Zo gedraagt een 20jarige zich vaak erg anders dan iemand van 16/17. Tevens betekend het ouder worden ook dat je meer hebt geleerd over hoe om te gaan met bepaalde situaties, en dat kan inderdaad alleen geleerd worden met ervaring. Ik heb het zelf ook gedaan, zo'n boek geschreven, maar ik heb er achteraf spijt van. Waarom? Nou ik moest het gedeelte dat ik had geschreven tussen mijn 16e en mijn 19e levensjaar helemaal overnieuw schrijven en verbeteren, omdat de HP een klein kind leek, in vergelijking met het einde van het boek, waarin hij een meer volwassen uitstraling had gekregen.

Het is natuurlijk het makkelijkst om te schrijven vanuit eigen ervaring. Dat je misschien weinig levenservaring hebt kun je compenseren met je fantasie. Je kunt ook mensen (uit je omgeving) interviewen als je wilt weten hoe het is om in jou geval een twintig jarige vrouw te zijn. Zelf schrijf ik soms vanuit het perspectief van een vrouw, een bejaarde, jong, oud en zelfs een keer vanuit het perspectief van een vogelverschrikker. Ervaring is mi zeker gewenst maar met fantasie, inleving en creativiteit kom je een heel eind.

Alles kan, maar ik denk dat je er wel rekening mee moet houden dat het véél moeilijker is om iets te schrijven vanuit het oogpunt van iemand met meer levenservaring dan jij. Ik heb zelf een manuscript waarin ik iemands leven beschrijf van de geboorte tot aan haar dood als bejaarde, in de ijskast gestoken. Niet alleen om die reden, maar het speelt ook wel mee. Het hangt van de maatschappij waarin je verhaal speelt af natuurlijk, maar een 20-jarige zal waarschijnlijk veel meer verantwoordelijkheden hebben dan iemand van jouw leeftijd, meer ervaring hebben met liefdesrelaties, misschien al meer heftige dingen hebben meegemaakt, wie weet zelfs al kinderen hebben, in hoeverre kun je je daarin inleven? Natuurlijk kun je ook schrijven over een 20-jarige student die nog bij zijn ouders thuis woont en te verlegen is om relaties aan te gaan, maar kun je je ook in zijn gevoelens inleven? En wat biedt het voor meerwaarde om over een volwassene en niet over een 15-jarige te schrijven?

ik gebruik in mijn verhaal ook iemand in de 20. Hoe doe ik dat dan? Ik heb een nicht en die is 20. Ik let gewoon hoe zij zich gedraagt en zo. Dus als je iemand kent die zelf 20 is, moet je eens letten hoe die zich gedraagt en hoe ze regeert op bepaalde dingen, ook al verschilt dat van persoon tot persoon. Maar dan heb je al iets.

Ik ben een meisje van 17 en ik heb heel veel geschreven over 15/16 jarige. Ik vind het nog steeds heel erg leuk, maar het word bij mij al zo snel cliché. Ik merk ook dat ik zelf ook verander en ik zou juist graag een verhaal schrijven dat wat meer 'volwassen' is. Ik vroeg me daarom af of jullie misschien tips hebben. Waar moet ik rekening mee houden als ik de stap zet om over bijvoorbeeld een 20 jarige vrouw te schrijven? Wat is er anders aan een 15/16 jarige? Iemand anders zei tegen me dat ik niet kán schrijven over iemand die ouder is, omdat ik geen levenservaringen heb. Ik vraag me ook af hoe jullie daar over denken. Ik hoop dat jullie het begrijpen, want het klinkt allemaal heel logisch in mijn hoofd, maar misschien niet hoe ik het verwoord. :)

Misschien kun je beter eerst oefenen in het schrijven zelf (technieken), en die kennis vervolgens toepassen in je verhalen. De tip van Fantasia vind ik een goede: observeer de mensen uit je omgeving die de kenmerken hebben van je personages (niet alleen qua leeftijd, maar ook bijvoorbeeld qua levensstandaard, gewoontes, cultuur). Met het observeren en beschrijven weet je echter nog niet waarom mensen zich zus-of-zo gedragen. Dat kun / moet je als schrijver zelf invullen, maar daarvoor heb je weer andere kennis nodig. Schrijven is dus niet alleen maar tekst produceren. Het is ook en vooral: observeren en onderzoeken. Daarna komt pas schrijven, en dan ook nog op een manier die ABC is: aantrekkelijk, begrijpelijk en correct. Mijn advies zou dus zijn: eerst fundamenten leggen, dan pas bouwen (verhalen schrijven).

Ik heb al jullie reacties gelezen. Ik kan me in alle antwoorden wel vinden. Ik ben denk ik sowieso wel meer volwassen dan de meeste van mijn leeftijd, maar misschien nog niet genoeg om me 100% in een 20 jarige in te leven. Ik laat het voor nu gewoon bij waar ik al over schrijf en over een paar jaar ga ik het wel proberen. Misschien dat ik af en toe een kort verhaal oefen en als dat goed gaat, dat ik het wel doe. Eerst maar even kijken hoe het loopt. Iedereen bedankt voor de adviezen!

Experimenteren met korte verhalen is altijd goed, zou ik sowieso zo veel mogelijk doen om te zien wat je ligt op schrijfvlak en wat niet, ook qua genre, schrijfstijl enzovoort. Ik heb ook wel eens een verhaal gepubliceerd dat was geschreven vanuit het standpunt van een demente bejaarde vrouw, anderen vanuit mannelijk standpunt, of vanuit een buitenaards wezen dat op aarde belandt. Dat zijn dan de gelukte experimenten, maar er zijn er natuurlijk minstens evenveel die niét lukken.

Je kunt ook nog wat trucjes uithalen met perspectief. Wanneer je vanuit een ik-perspectief over de belevenissen in het studentenleven van een 20-jarige student schrijft, val je eerder door de mand dan wanneer je als verteller een 15-jarige neemt, die bevriend raakt met een groep studenten. Het verhaal hoeft dan vaak niet eens enorm te veranderen, maar je hoeft geen gebrek aan levenservaring te verdoezelen. Je kunt immers volstaan met beschrijven wat mensen doen en hoeft niet tot in de details te weten waarom ze het doen. @Thérèse. Bedoel je met fundamenten leggen dat je eerst lange tijd de wereld om je heen bestudeert en dus pas aan je eerste verhaal begint als je een jaar of 30 bent, of dat je schrijft over wat bij je leeftijd past?

Ik heb altijd al verhalen geschreven over mensen die ouder waren. Het observeren van oudere mensen is niet voldoende. Je zit echter zó dicht op een geweldige bron die hun gedachten weergeeft, dat het jammer is dat die hierboven niet is genoemd: literatuur. Lees veel van mensen uit de leeftijdsgroep, om hun denken beter te begrijpen. Dat kan door literatuur te lezen, maar bijvoorbeeld ook weblogs. Zeker wanneer het een jonge schrijver is, kun je er veel van leren. Ook van oudere schrijvers die over bijvoorbeeld hun studententijd "vroeger" schrijven, kun je veel leren. Mits het natuurlijk een goed boek is, en niet een onhandig relaas van iemand die niet weet waar die het over heeft. Dat geldt trouwens voor alle "afwijkende" personages: lees je in, zorg dat je je hun wereld eigen maakt. Ik denk dat je ook het een en ander kunt halen uit tijdschriften die op die doelgroep zijn gericht en regelmatig interviews hebben met personen uit de doelgroep.

@Thérèse. Bedoel je met fundamenten leggen dat je eerst lange tijd de wereld om je heen bestudeert en dus pas aan je eerste verhaal begint als je een jaar of 30 bent, of dat je schrijft over wat bij je leeftijd past?

Ik verbind dat niet aan leeftijd, Hadassah. Sommigen observeren al zodra ze uit de moederschoot kruipen en anderen doen het gewoon niet. Als je wilt schrijven, moet je naar mijn idee altijd observeren / studeren; je zult moeten weten waarover je schrijft. Hoe wil je dat doen zonder bestudering van je ob- of subject? Stel dat iemand van achttien het wil hebben over het gedrag van de boomkruiper van juni tot september, en dat wil vervatten in een aardig verhaal. Dan zal hij zich moeten verdiepen in zijn onderwerp (het gedrag), en zich verplaatsen in zijn personage (de boomkruiper). En dat zal iemand van tachtig ook moeten in dit geval. Er zijn onderwerpen die echter zonder (levens)ervaring niet of nauwelijks vanuit het hart te beschrijven zijn. Dat zijn meestal essentiële onderwerpen, persoonlijke geschiedenissen die gaan over lijf- of zielsbehoud. Je kunt je daarover inlezen, je verplaatsen, verdiepen, maar het beschikken over informatie en het weergeven ervan leidt mogelijk tot journalistiek verantwoorde, maar niet per definitie authentieke tekst, waarbij ook - juist - voor het schrijven van authentieke tekst beheersing van technieken nodig is.

ik gebruik in mijn verhaal ook iemand in de 20. Hoe doe ik dat dan? Ik heb een nicht en die is 20. Ik let gewoon hoe zij zich gedraagt en zo. Dus als je iemand kent die zelf 20 is, moet je eens letten hoe die zich gedraagt en hoe ze regeert op bepaalde dingen, ook al verschilt dat van persoon tot persoon. Maar dan heb je al iets.

Heel goed advies, Fantasia, zoals Thérèse ook al zegt. Zelf heb ik dit toegepast bij mijn novelle over een hoogbejaarde vrouw.

Het heeft natuurlijk niet alleen maar met leeftijd te maken. Ik heb wel eens een verhaal over iemand geschreven met een alcoholverslaving (en die heb ik zelf ook niet ;) ) . Het is deels inbeelden in de persoon waarover je schrijft, en ook erg veel observeren zoals al is aangegeven. Laat je verhaal aan andere mensen lezen en stel de vraag hoe het over komt. Kan bijvoorbeeld op proeflezen.

Er zijn onderwerpen die echter zonder (levens)ervaring niet of nauwelijks vanuit het hart te beschrijven zijn. Dat zijn meestal essentiële onderwerpen, persoonlijke geschiedenissen die gaan over lijf- of zielsbehoud. Je kunt je daarover inlezen, je verplaatsen, verdiepen, maar het beschikken over informatie en het weergeven ervan leidt mogelijk tot journalistiek verantwoorde, maar niet per definitie authentieke tekst, waarbij ook - juist - voor het schrijven van authentieke tekst beheersing van technieken nodig is.

Dat is ook maar beperkt. Een van de meest heftige onderwerpen in fictie is "het sterven van het zelf", maar ik ken niet een schrijver die dat vanuit persoonlijke ervaring beschrijft. Bij het beschrijven van de geboorte van het zelf geldt bijna hetzelfde: niemand zal zich werkelijk kunnen herinneren wat het gevoel daarbij is. Empathie en inbeeldingsvermogen zijn hier het sleutelwoord: observeren en bestuderen is juist de manier om droge kost te schrijven. Het gaat er in fictie immers niet om, om een waarheidsgetrouw beeld van de wereld te geven, maar een persoonlijk beeld dat de lezer moet overhalen het aannemelijk te vinden of het te geloven. Als de lezer de feiten gaat opzoeken, heb je het verkeerd gedaan. Weet je nog van vroeger, dat je "deed alsof"? Waarom kun je dat als schrijver niet doen? Bleed je in hoe een bepaalde situatie is, voor een bepaalde persoon: hoe zou je reageren, wat zou je denken? Bepaalde meditatietechnieken kunnen daarbij helpen.

Klinkt aannemelijk, maar is aanvechtbaar. Zelfs sappige kost komt niet tot stand zonder observatie en bestudering (dat kan ook naar binnen gericht zijn), en mag verifieerbaar zijn. Dan is er nog niets fouts gedaan. 'Doen alsof' is een leuk experiment, maar hoe doe jij alsof je sterft (schrijvend)? Iets van existentialisme dient zich dan toch onvermijdelijk aan (*). Zou Sartre er niet al geweest zijn, zou je zoiets zelf kunnen ontwikkelen. Maar dat vraagt nogal wat inventiviteit; ook Sartre was een 'student'. (*) of iets als religie of een geesteswetenschap, filosofie. Een mens sterft niet buiten zijn plaats en tijd, zijn geest of zijn gedachten. Tegelijkertijd geloof ik dat het topic nu wel ruimer wordt dan Samchia bedoelde.

Iets van existentialisme dient zich dan toch onvermijdelijk aan (*).

Ja, precies! Daarom juist! Je schrijft immers een verhaal en als je je aan de observaties en de opvattingen van anderen houdt, dan is het jouw verhaal niet meer. Jouw ideeën moeten in dat verhaal zijn terug te vinden. Maar daar hoort misschien ook wel bij "de perceptie van een vijftienjarige van de wereld der jonge twintigers". Dat geeft de tekst vermoedelijk meer literair gewicht dan een zo nauwkeurig mogelijke afbeelding van de werkelijkheid.

Gefeliciteerd! Met #14 en #15 hebben jullie aangetoond dat er op dit vlak niet één waarheid is.

@Thérèse. Bedoel je met fundamenten leggen dat je eerst lange tijd de wereld om je heen bestudeert en dus pas aan je eerste verhaal begint als je een jaar of 30 bent, of dat je schrijft over wat bij je leeftijd past?

Ik verbind dat niet aan leeftijd, Hadassah. Sommigen observeren al zodra ze uit de moederschoot kruipen en anderen doen het gewoon niet. Als je wilt schrijven, moet je naar mijn idee altijd observeren / studeren; je zult moeten weten waarover je schrijft. Hoe wil je dat doen zonder bestudering van je ob- of subject? Stel dat iemand van achttien het wil hebben over het gedrag van de boomkruiper van juni tot september, en dat wil vervatten in een aardig verhaal. Dan zal hij zich moeten verdiepen in zijn onderwerp (het gedrag), en zich verplaatsen in zijn personage (de boomkruiper). En dat zal iemand van tachtig ook moeten in dit geval. Er zijn onderwerpen die echter zonder (levens)ervaring niet of nauwelijks vanuit het hart te beschrijven zijn. Dat zijn meestal essentiële onderwerpen, persoonlijke geschiedenissen die gaan over lijf- of zielsbehoud. Je kunt je daarover inlezen, je verplaatsen, verdiepen, maar het beschikken over informatie en het weergeven ervan leidt mogelijk tot journalistiek verantwoorde, maar niet per definitie authentieke tekst, waarbij ook - juist - voor het schrijven van authentieke tekst beheersing van technieken nodig is.

Het was misschien niet duidelijk in mijn vorige post, maar ik doelde niet zo zeer op leeftijd als op de interactie tussen beide. Moet volgens jou het proces van observatie afgerond zijn voor je kunt schrijven, of interfereren deze processen en kan het schrijven dus ook je observatie beter maken.

Maar daar hoort misschien ook wel bij "de perceptie van een vijftienjarige van de wereld der jonge twintigers".

Dat lijkt me leuk worden!

Moet volgens jou het proces van observatie afgerond zijn voor je kunt schrijven,

Je kunt wel beginnen met schrijven, maar in mijn ervaring doe je het verhaal niet voldoende recht wanneer het proces van observatie dat erbij hoort / eraan vooraf moet gaan niet afgerond is. Toch kun je dan wel een goed verhaal maken. Dat klinkt tegenstrijdig. Ik bedoel: zonder de terzake doende info heb je het verhaal van A tot K (of beter gezegd: een grotelijnenverhaal), mét de informatie van A tot Z, mét de verdieping, gelaagdheid, nuances, kleur, kraak en smaak die erbij horen.

of interfereren deze processen en kan het schrijven dus ook je observatie beter maken.

Met schrijven verdiep je je in het verhaal / de gegevens, misschien wordt het dan een wisselwerking. Het kan gebeuren dat je tijdens het schrijven op vragen stuit (hoe werkt dit, hoe ziet het eruit, waar was het precies, e.d.) Die vragen horen bij de voorbereiding, maar soms kom je op verrassende aspecten die je nauwelijks van tevoren had kunnen bedenken en die zich tijdens het daadwerkelijk schrijven pas aandienen. En ook kan het gebeuren dat iemand je iets vertelt, of dat je iets leest wat een prachtige toevoeging is - een kwartje (*) dat precies tussen de andere valt zodat ze samen een gulden worden. Zo lang je in die fase maar niet denkt: 'Het is al af!' (*) Hoe we deze uitdrukking moeten vertalen naar de euro, weet ik zo niet. Is er een gezegde verloren gegaan?

Even terug min of meer on-topic. Een verhaal is voor mij volwassen als de stijl volwassen is, niet de personages. Je kan een perfect volwassen verhaal schrijven door de ogen van een kleuter. Wanneer iemand iets op proeflezen plaatst, krijg ik gewoonlijk wel meteen een idee van de leeftijd van die persoon. Als je dus een boek wilt schrijven voor volwassenen, is de boodschap: oefenen, oefenen, oefenen. Af en toe eens iets op proeflezen zetten. Dan kan je je stijl verbeteren, en weet je meteen ook of het inhoudelijk gezien geloofwaardig overkomt.

Even terug min of meer on-topic. Een verhaal is voor mij volwassen als de stijl volwassen is, niet de personages. Je kan een perfect volwassen verhaal schrijven door de ogen van een kleuter.

Dit is een heel goed punt. Lord of the Flies, bijvoorbeld, gaat over kinderen maar niemand zal dat boek onvolwassen noemen. Toch heb ik heel sterk het gevoel dat je voor het schrijven over volwassenen levenservaring nodig hebt. Daarmee bedoel ik niet dat een zestienjarige niet kan schrijven, maar ik denk dat het zo goed als onmogelijk is om je op die leeftijd voor te stellen hoe het is om volwassen te zijn met alle gedoe die daar bij hoort: langdurige relaties die zijn misgelopen, belastingen, werk, ontslagen worden, spijt van fouten in je jeugd en de realisatie dat alle romantische fantasieën die je met 16 had wellicht niet klopten. Ik denk wel dat je als zestienjarige op een unieke manier kunt schrijven over hoe het is om zestien te zijn: hoe is de cultuur van jou en je vrienden, wat is relevant voor jou, wat gebeurt er emotioneel met je. En hoe gaat een zestienjarige bijvoorbeeld om met grote of kleine persoonlijke tegenslagen. Het is volgens mij net zoiets als schrijven over een andere cultuur die je niet kent. Als jij schrijft over, bijvoorbeeld, een Joodse familie zonder echt te weten hoe dat is, zal het verhaal onecht overkomen.

Een verhaal is voor mij volwassen als de stijl volwassen is, niet de personages.

Daar had ik het laatst nog met mijn moeder over. Ik ben zelf 21 en ik liet mijn moeder een kort verhaal lezen over een volwassen man die op punt stond zijn vrouw te verliezen aan een hartziekte. Zijn vrouw kon gered worden met een donorhart, maar ze stond niet hoog genoeg op de wachtlijst. Liet hij daar eens wat aan gaan doen... Mijn moeder las het en vond het niet echt geloofwaardig. Het lag niet zozeer aan de personages, zei ze, maar het was meer mijn schrijfstijl. Deze, vond zij, was nog niet 'volwassen' genoeg voor dit verhaal. Ik was kapot van dat commentaar, want aan mijn 'onvolwassen' schrijfstijl kan ik immers (nog) niets doen. Eerlijk gezegd kwam het er op neer dat ik nog niet 'oud' genoeg was en toch wel de levenservaring miste voor een verhaal als deze, al deed ik nog zo mijn best. Toen gaf mijn moeder de tip om die volwassen man in een dochter van mijn leeftijd te veranderen, die dan op dezelfde manier probeerde om haar moeder te redden. En toen klopte het plaatje wel.

Ik denk dat jongeren wel degelijk een volwassen schrijfstijl kunnen aanleren, net als volwassenen kunnen leren "jeugdig" te schrijven. Maar je moet het wel willen leren, en er tijd in steken om het te oefenen, en goede (volwassen) proeflezers zoeken. Het nadeel van een jeugdige schrijfstijl (en dan dus ook bewust als een soort stijlmiddel) is dan weer dat je werk niet serieus wordt genomen en dat alle stijlfiguren die je gebruikt als stijlfouten van een beginner worden beoordeeld.

Een verhaal is voor mij volwassen als de stijl volwassen is, niet de personages.

Daar had ik het laatst nog met mijn moeder over. Ik ben zelf 21 en ik liet mijn moeder een kort verhaal lezen over een volwassen man die op punt stond zijn vrouw te verliezen aan een hartziekte. Zijn vrouw kon gered worden met een donorhart, maar ze stond niet hoog genoeg op de wachtlijst. Liet hij daar eens wat aan gaan doen... Mijn moeder las het en vond het niet echt geloofwaardig. Het lag niet zozeer aan de personages, zei ze, maar het was meer mijn schrijfstijl. Deze, vond zij, was nog niet 'volwassen' genoeg voor dit verhaal. Ik was kapot van dat commentaar, want aan mijn 'onvolwassen' schrijfstijl kan ik immers (nog) niets doen. Eerlijk gezegd kwam het er op neer dat ik nog niet 'oud' genoeg was en toch wel de levenservaring miste voor een verhaal als deze, al deed ik nog zo mijn best. Toen gaf mijn moeder de tip om die volwassen man in een dochter van mijn leeftijd te veranderen, die dan op dezelfde manier probeerde om haar moeder te redden. En toen klopte het plaatje wel.

Dat is precies wat ik bedoelde met mijn eerdere reactie. Het is makkelijker om je te verplaatsen in iemand van jouw leeftijd en dus wordt het verhaal geloofwaardiger voor de lezer.

Denk ook wel dat het te doen is als je je bewust inzet om een volwassen schrijfstijl te hanteren, maar ik blijf het toch lastig vinden, vooral omdat ik het idee heb dat het (nog) niet bij me past. Ik merk wel dat mijn schrijfstijl bij mijn schoolopdrachten van mijn opleiding SPH (Sociaal Pedagogisch Hulpverlener) een stuk volwassener is dan mijn schrijfstijl bij mijn fictieve verhalen, maar dat ligt denk ik ook aan het onderwerp. Hierdoor neigt mijn schrijfstijl bij mijn fictieve verhalen dan ook soms meer naar de 'volwassen kant' en soms weer naar de 'jeugdige kant'. Ik zit letterlijk (net zoals mijn leeftijd) in die tussenfase :P

Denk ook wel dat het te doen is als je je bewust inzet om een volwassen schrijfstijl te hanteren, maar ik blijf het toch lastig vinden, vooral omdat ik het idee heb dat het (nog) niet bij me past. Ik merk wel dat mijn schrijfstijl bij mijn schoolopdrachten van mijn opleiding SPH (Sociaal Pedagogisch Hulpverlener) een stuk volwassener is dan mijn schrijfstijl bij mijn fictieve verhalen, maar dat ligt denk ik ook aan het onderwerp. Hierdoor neigt mijn schrijfstijl bij mijn fictieve verhalen dan ook soms meer naar de 'volwassen kant' en soms weer naar de 'jeugdige kant'. Ik zit letterlijk (net zoals mijn leeftijd) in die tussenfase :P

Kan je een voorbeeld geven van wat je een 'jeugdige stijl' vindt en een 'volwassen stijl'? Zit hem dat wat jou betreft in woordkeus? Zinsbouw? Wat versta je er exact onder?

Denk ook wel dat het te doen is als je je bewust inzet om een volwassen schrijfstijl te hanteren, maar ik blijf het toch lastig vinden, vooral omdat ik het idee heb dat het (nog) niet bij me past. Ik merk wel dat mijn schrijfstijl bij mijn schoolopdrachten van mijn opleiding SPH (Sociaal Pedagogisch Hulpverlener) een stuk volwassener is dan mijn schrijfstijl bij mijn fictieve verhalen, maar dat ligt denk ik ook aan het onderwerp. Hierdoor neigt mijn schrijfstijl bij mijn fictieve verhalen dan ook soms meer naar de 'volwassen kant' en soms weer naar de 'jeugdige kant'. Ik zit letterlijk (net zoals mijn leeftijd) in die tussenfase :P

Kan je een voorbeeld geven van wat je een 'jeugdige stijl' vindt en een 'volwassen stijl'? Zit hem dat wat jou betreft in woordkeus? Zinsbouw? Wat versta je er exact onder?

Daar hoort inderdaad woordkeuze en zinsbouw bij. Ik denk bij een jeugdige schrijfstijl aan vrij simpele woordkeuze en zinsbouw, populair idioom en aan een wat jeugdige, naïeve toon en insteek om situaties te omschrijven. Een volwassen schrijfstijl getuigd, vind ik, van een grotere woordenschat en wat complexere zinsbouw, gekoppeld aan een serieuze, realistische toon en insteek. Ik zie dit verschil vaak in boeken die als 'Young Adult' en 'Literair' worden aangeduid. De boeken zijn dan (meestal) wel door volwassenen geschreven, maar de stijl die aangehaald wordt vind ik bij de Young Adult boeken erg jeugdig en vrij simpel en bij de 'Literaire' boeken zie je toch een wat complexere woordkeuze en zinsbouw. Daarnaast is het niet alleen woordkeuze en zinsbouw, maar ook de manier waarop je je personages laat overkomen. Hoe spreken ze? Hoe gedragen ze zich? De manier waarop ik het gedrag van die volwassen man uit mijn verhaal 'de hartdonor' invulde, had een jeugdige, naïeve insteek, waardoor het toch niet geheel geloofwaardig overkwam. Goede vraag trouwens. Ik heb er echt over moeten nadenken en ik ben er nog steeds niet helemaal uit. Ik kan ook niet op concrete voorbeelden komen op dit moment, maar ik vind het een leuke om uit te zoeken. Ik kom er nog op terug :)

Daar hoort inderdaad woordkeuze en zinsbouw bij. Ik denk bij een jeugdige schrijfstijl aan vrij simpele woordkeuze en zinsbouw, populair idioom en aan een wat jeugdige, naïeve toon en insteek om situaties te omschrijven. Een volwassen schrijfstijl getuigd, vind ik, van een grotere woordenschat en wat complexere zinsbouw, gekoppeld aan een serieuze, realistische toon en insteek. Ik zie dit verschil vaak in boeken die als 'Young Adult' en 'Literair' worden aangeduid. De boeken zijn dan (meestal) wel door volwassenen geschreven, maar de stijl die aangehaald wordt vind ik bij de Young Adult boeken erg jeugdig en vrij simpel en bij de 'Literaire' boeken zie je toch een wat complexere woordkeuze en zinsbouw. Daarnaast is het niet alleen woordkeuze en zinsbouw, maar ook de manier waarop je je personages laat overkomen. Hoe spreken ze? Hoe gedragen ze zich? De manier waarop ik het gedrag van die volwassen man uit mijn verhaal 'de hartdonor' invulde, had een jeugdige, naïeve insteek, waardoor het toch niet geheel geloofwaardig overkwam. Goede vraag trouwens. Ik heb er echt over moeten nadenken en ik ben er nog steeds niet helemaal uit. Ik kan ook niet op concrete voorbeelden komen op dit moment, maar ik vind het een leuke om uit te zoeken. Ik kom er nog op terug :)

Volgens mij moet je je niet te druk maken over 'volwassen zinsbouw'. Je loopt het risico dat je 'boven je register' gaat praten. Hiermee bedoel ik dat je je anders voordoet dan je werkelijk bent, en dan val je door de mand. Luister maar eens naar gewone mensen die op straat door een cameraploeg worden overvallen met een vraag over de economie of zoiets. Je ziet sommige mensen dan heel erg hun best doen om serieuze woorden te gebruiken die ook door politici gebruikt worden. Maar dan vaak net even verkeerd en overduidelijk niet passend bij hun persoonlijkheid. Het is denk ik beter om dicht bij je eigen stem te blijven en die te ontwikkelen. Authenticiteit is altijd mooier dan 'geconstrueerd literair'. Als je dat doet, en je schrijft over personages waar je je zelf in kunt verplaatsen, dan kun je overal over schrijven, en hoef je je niet zorgen te maken over 'jeugdig taalgebruik'. Je personages en hun geloofwaardigheid zijn veel belangrijker.

Let er wel op dat een jeugdige schrijfstijl niet heztelde is als een onvolwassen schrijfstijl.

Er zijn onderwerpen die echter zonder (levens)ervaring niet of nauwelijks vanuit het hart te beschrijven zijn. Dat zijn meestal essentiële onderwerpen, persoonlijke geschiedenissen die gaan over lijf- of zielsbehoud. Je kunt je daarover inlezen, je verplaatsen, verdiepen, maar het beschikken over informatie en het weergeven ervan leidt mogelijk tot journalistiek verantwoorde, maar niet per definitie authentieke tekst, waarbij ook - juist - voor het schrijven van authentieke tekst beheersing van technieken nodig is.

Dat is ook maar beperkt. Een van de meest heftige onderwerpen in fictie is "het sterven van het zelf", maar ik ken niet een schrijver die dat vanuit persoonlijke ervaring beschrijft. Bij het beschrijven van de geboorte van het zelf geldt bijna hetzelfde: niemand zal zich werkelijk kunnen herinneren wat het gevoel daarbij is.

Voor de lezer geldt natuurlijk hetzelfde, dus voor dat soort belevingen kun je toch gemakkelijker van je fantasie uitgaan dan van iets wat de lezer mogelijk zelf heeft meegemaakt maar de schrijver niet.

Er zijn onderwerpen die echter zonder (levens)ervaring niet of nauwelijks vanuit het hart te beschrijven zijn. Dat zijn meestal essentiële onderwerpen, persoonlijke geschiedenissen die gaan over lijf- of zielsbehoud. Je kunt je daarover inlezen, je verplaatsen, verdiepen, maar het beschikken over informatie en het weergeven ervan leidt mogelijk tot journalistiek verantwoorde, maar niet per definitie authentieke tekst, waarbij ook - juist - voor het schrijven van authentieke tekst beheersing van technieken nodig is.

Dat is ook maar beperkt. Een van de meest heftige onderwerpen in fictie is "het sterven van het zelf", maar ik ken niet een schrijver die dat vanuit persoonlijke ervaring beschrijft. Bij het beschrijven van de geboorte van het zelf geldt bijna hetzelfde: niemand zal zich werkelijk kunnen herinneren wat het gevoel daarbij is.

Voor de lezer geldt natuurlijk hetzelfde, dus voor dat soort belevingen kun je toch gemakkelijker van je fantasie uitgaan dan van iets wat de lezer mogelijk zelf heeft meegemaakt maar de schrijver niet.

Hm. Kweetniet hoor. 99% van fictie gaat niet over onbeschrijfelijke abstracties maar om hoe mensen met elkaar omgaan. Conflict is de kern van ieder goed verhaal, en om conflict te begrijpen heb je mensenkennis nodig. Ook geloof ik niet dat je hoeft te weten wat dood-zijn is om doodsangst te begrijpen. Maar juist als je jong bent ontbreekt dat gevoel van sterfelijkheid meestal volkomen. Dat komt pas later. En geboortes zijn geen persoonlijke ervaring. Dat vindt plaats voor het geheugen gevormd is. Daar weet niemand dus meer iets van. Is ook niet relevant. Wat je meemaakt als feutus en de eerste twee levensjaren worden niet opgeslagen. Het heeft ook geen zin om 'in het hoofd' van een baby te gaan, die heeft namelijk nog geen taal en dus geen abstract denkvermogen. Maar ik dwaal af. Om te schrijven moet je mensen begrijpen, en daarvoor moet je wat hebben meegemaakt. Je hoeft natuurlijk zelf geen enorm leed te hebben doorstaan, maar je moet je wel kunnen voorstellen hoe dat is.