Afgrondelijke eenzaamheid

"Afgrondelijke eenzaamheid", een Bijbelse uitdrukking. Lelijk! Alleen vanwege die uitdrukking al kan ik dit citaat niet serieus nemen. Vanuit persoonlijk perspectief: ik ben niet eenzaam en niet sprakeloos, maar ik schrijf!

Wie citeer je en waar is het citaat gepubliceerd?

Ik heb alles gelezen in "Een verlangen naar ontroostbaarheid" van Patricia de Martelaere. Het citaat is van Maurice Blanchot.

Goeie hemel ,'afgrondelijke eenzaamheid'. Ik denk dat hier niemand sprakeloos is. Het kan natuurlijk ook dat we geen schrijvers zijn. Wel moet ik per se een pen in de hand hebben.

Volgens dat citaat ben ik geen schrijver.

"Afgrondelijke eenzaamheid", een Bijbelse uitdrukking. Lelijk! Alleen vanwege die uitdrukking al kan ik dit citaat niet serieus nemen. Vanuit persoonlijk perspectief: ik ben niet eenzaam en niet sprakeloos, maar ik schrijf!

U heeft problemen met de Bijbel, begrijp ik?

Ik ben sowieso geen "hij", dus ik voel me niet aangesproken. :)

Ik ben sowieso geen "hij", dus ik voel me niet aangesproken. :)

Grammaticaal geslacht. Schaap :-)

Zo wordt schrijven wel heel erg gedramatiseerd. Alsof je daarmee het enige, het grootste, het ultieme aan de haak heb. Ieder woord een paukenslag, iedere zin een bliksemflits. Allemaal vanwege een groot, diepzinnig doel. Dat valt allemaal wel mee...

Wie spreekt heeft iets te zeggen

Da's maar de vraag. Vaak wauwelen we maar wat aan, om de stilte te vullen, om het ongemak te vermijden. Een heel menselijke behoefte. Niets mis mee, maar niets fenomenaals, maar gewoon de banale dagelijkse werkelijkheid. Zo is het ook met schrijven. Veel boeken zijn amusement. Ik kan me niet zoveel voorstellen bij die afgrondelijke eenzaamheid. Wie wel?

Het citaat gaat over verschillende dingen. Om de hele context duidelijk te krijgen, zal ook de tekst erom heen bestudeerd moeten worden. Wie spreekt heeft iets te zeggen. Wat is spreken, en wat is zeggen? Er zijn genoeg mensen die de hele dag door ratelen zonder dat er een zinnig woord uit komt. Dit deel van het citaat komt wat bombastisch over. Het hoeft dan nog niet van levensbelang of van enig gewicht te zijn, wat iemand te zeggen heeft. Het belangrijkste is misschien of het iets is dat een ander wil horen. Is het een mening of een zelfexpressie die er toe doet? Is de wereld slechter af als het werd verzwegen? De schrijver zegt niet alleen iets hij schrijft het ook op. Dat is nog maar de vraag. Zijn de schrijvers inderdaad zo spraakzaam? Als je een schrijver spreekt, hoor je dan wat hij schrijft? Hij wil dus dat het blijft. De vraag is of dat de drijfveer van de schrijver is om te schrijven. Het kan ook een memo zijn, of als manier om gedachten te ordenen, etc. En hij laat het ook uitgeven, hij wil dus dat het gelezen wordt, door meerdere mensen, bij voorkeur door iedereen. Dit zijn aannamen die niet kloppen. Niet alles wat opgeschreven wordt, wordt uitgegeven of aan een uitgever aangeboden. Ja, als je iets uitgeeft wil je dat het gelezen wordt, en liever door meer dan een paar vrienden. Maar iedereen? Nee, dat lijkt me sterk. Je wilt dat het door een bepaalde doelgroep wordt gelezen, die de boodschap naar waarde zal weten te schatten. Dat anderen het ook lezen is een commercieel voordeel. De schrijver, dat is diegene die, vanuit de meest afgrondelijke eenzaamheid en sprakeloosheid, per se nog een pen in de hand moet nemen. De vraag is hier meer hoe dit gezien kan worden als een conclusie van het vorige. Ik denk dat het er over gaat dat de schrijver, ook al is hij alleen en spreekt hij niet rechtstreeks tot personen, altijd nog de pen kan (en moet) gebruiken om door iedereen gehoord te worden. Zijn er overigens schrijvers die tijdens het schrijven spreken? Ik heb wel de indruk dat "het schrijven" (en "het lezen") is verschoven van een introvert en intellectueel ambacht (alleen en stil) naar een extraverte vorm van zelf-expressie. Ik denk ook dat dat een van de primaire redenen van de ontlezing is en daardoor ook van de harde tijd in de boekenbranche.

De schrijver, dat is diegene die, vanuit de meest afgrondelijke eenzaamheid en sprakeloosheid, per se nog een pen in de hand moet nemen.

Het lijkt me wel een uitdaging dit te overtreffen. Totaal onverschillig over het nut van zo'n opmerking, en welke opmerking om het even, pende ik hier maar wat neer, waarvan de zinloosheid verbleekt bij de nietszeggendheid van mijn compleet overbodige bestaan.

Nee. Ik herken me er niet in. Ik zie ook niet een absolute keten in het schrijven-uitgeven-een groot publiek bereiken. Op dit thema zijn ontelbare variaties waar de stelling te makkelijk en met grote snelheid aan voorbijgaat.

Wie spreekt heeft iets te zeggen. Het hoeft dan nog niet van levensbelang of van enig gewicht te zijn, wat iemand te zeggen heeft. De schrijver zegt niet alleen iets hij schrijft het ook op. Hij wil dus dat het blijft. En hij laat het ook uitgeven, hij wil dus dat het gelezen wordt, door meerdere mensen, bij voorkeur door iedereen. De schrijver, dat is diegene die, vanuit de meest afgrondelijke eenzaamheid en sprakeloosheid, per se nog een pen in de hand moet nemen. Dat heb ik dus gelezen vandaag. Herkennen jullie dit of is dit te heavy?

ja natuurlijk herkenbaar. Ik vind dat schrijvers een fout karakter hebben. Bijna allemaal, inclusief mezelf (als ik mezelf als schrijver zie). Ik plaats ze in het rijtje advocaten, psychopaten, beurshandelaren, politici en noem maar op wat voor foute beroepen er zijn. De echte schrijvers zoals grunberg, zwagerman, mulisch, kluun etc. hebben allemaal een naar, vervelend, pretentieus karakter. Om te willen dat mensen je schrijfsels gaan lezen, daar moet je sowieso al pretentieus voor zijn. (p.s: wat ik hier zeg moet je natuurlijk wel met een korreltje zout nemen)

Ik heb Jan Wolkers wel eens ontmoet en hij was heel aardig hoor! Maar hij wordt zeker door de meesten hier niet tot de echte schrijvers gerekend. En Kluun? Nee toch?

Ik heb Jan Wolkers wel eens ontmoet en hij was heel aardig hoor! Maar hij wordt zeker door de meesten hier niet tot de echte schrijvers gerekend. En Kluun? Nee toch?

Hoe kom je daarbij? Waarom zouden Wolkers en Kluun geen echte schrijvers zijn?

Ik heb Jan Wolkers wel eens ontmoet en hij was heel aardig hoor! Maar hij wordt zeker door de meesten hier niet tot de echte schrijvers gerekend. En Kluun? Nee toch?

Hoe kom je daarbij? Waarom zouden Wolkers en Kluun geen echte schrijvers zijn?

Dat snap ik ook niet. Leg uit.

Ik heb Jan Wolkers wel eens ontmoet en hij was heel aardig hoor! Maar hij wordt zeker door de meesten hier niet tot de echte schrijvers gerekend. En Kluun? Nee toch?

Jan wolkers was een zeer aangename, gevoelige man ja. Zo kwam ie iig over.

Kluun verkoopt anders aardig boeken voor 'geen echte schrijver'

Ik persoonlijk vindt Wolkers een goede schrijver. Toch zijn er recessenten die vinden dat zijn literaire kwaliteiten zwaar overschat zijn. Kluun is een hoop geëxalteerd geleuter. Maar dit is ook persoonlijk, dus vat het niet verkeerd op. Hij lijkt me een schrijver die vanuit de meest afgrondelijke sprakeloosheid, per se nog een pen in de hand moet nemen. En contact met zijn overleden vrouw, die hem alles vergeven heeft......Kom nou!

En contact met zijn overleden vrouw, die hem alles vergeven heeft......Kom nou!

Je vindt, dunk me, Stijn dus een lul. Ja, dat kan. Daar geeft hij alle aanleiding toe. Maar dat een hoofdpersoon een klootzak is (wat ik overigens niet vind) wil nog niet zeggen dat de schrijver slecht is.

Ik persoonlijk vindt Wolkers een goede schrijver. Toch zijn er recessenten die vinden dat zijn literaire kwaliteiten zwaar overschat zijn. Kluun is een hoop geëxalteerd geleuter. Maar dit is ook persoonlijk, dus vat het niet verkeerd op. Hij lijkt me een schrijver die vanuit de meest afgrondelijke sprakeloosheid, per se nog een pen in de hand moet nemen. En contact met zijn overleden vrouw, die hem alles vergeven heeft......Kom nou!

Het technische niveau van Kluuns bestseller KEVBDD is van een zeer hoog niveau waar geen enkele zogenaamde literaire schrijver in Nederland aan kan tippen. Als je het voor elkaar kunt krijgen om lezers te laten huilen met je boek, wat Kluun overduidelijk voor elkaar heeft gekregen, dan is dat een ongelofelijke prestatie. Dat betekent dat het boek technisch zeer goed in elkaar steekt, want je kunt als schrijver niet zomaar mensen laten huilen. De boeken van literaire schrijvers in Nederland beroeren niet. Ze raken de lezer niet in het hart. Kluun heeft dat wel voor elkaar gekregen. Niet bij iedereen, maar statistisch gezien wel. Het is geen literatuur geweest, maar technisch gewoon prima in orde. Grunberg zal dit nooit voor elkaar kunnen krijgen. Zijn boeken zijn de saaiheid zelve. Totaal niet aangepast aan de 21ste eeuw, waarin mensen emotioneel door iets geraakt willen worden en hun buik vol hebben van grachtengordelliteratuur a la zwagerman.

Bavarios, houd daar a.u.b. mee op, voor de zoveelste keer. Grunberg tot en met Zwagerman zijn zeer getalenteerde schrijvers wiens schaduw velen bij lange na zelfs niet benaderen. Heb in elk geval respect voor mensen die meer hebben gepresteerd dan jij, en bewalm niet elk topic met je persoonlijke afkeer.

Ik voel afkeer bij het citaat. Een log gevoel, zwaarmoedig. De wil om te zwijgen overvalt me. Vanuit mijn afgrondelijke eenzaamheid ben ik daarom sprakeloos. Toch ben ik een schrijver. Hier kan volgens mij niemand iets mee. Dat blijkt ook. Verkoopcijfers en 'iemand laten huilen' zijn voor mij overigens geen maatstaven voor kwaliteit.

Als je het voor elkaar kunt krijgen om lezers te laten huilen met je boek, wat Kluun overduidelijk voor elkaar heeft gekregen, dan is dat een ongelofelijke prestatie. Dat betekent dat het boek technisch zeer goed in elkaar steekt, want je kunt als schrijver niet zomaar mensen laten huilen.

Zijn niet alle kasteelromannetjes gebaseerd op het laten huilen of het gelukzalig voelen van het gemiddelde huisvrouwtje? Daar hoef je geen groot schrijver voor te zijn. Maar Kluun past wel in die categorie, mischien?

Bavarios, houd daar a.u.b. mee op, voor de zoveelste keer. Grunberg tot en met Zwagerman zijn zeer getalenteerde schrijvers wiens schaduw velen bij lange na zelfs niet benaderen. Heb in elk geval respect voor mensen die meer hebben gepresteerd dan jij, en bewalm niet elk topic met je persoonlijke afkeer.

Het is geen persoonlijke afkeer tegen deze twee. Ik heb niets tegen hun persoon. De manier waarop ze schrijven staat loodrecht op wat ik van schrijven vindt. Het is inderdaad een diepe afkeer tegen hun manier van schrijven. Ik zou niet weten waarom deze afkeer tegen hun manier van schrijven niet mag worden geuit, en in contrast mag worden gesteld met het emotionalisme in kluuns komt een vrouw bij de dokter.

Als je het voor elkaar kunt krijgen om lezers te laten huilen met je boek, wat Kluun overduidelijk voor elkaar heeft gekregen, dan is dat een ongelofelijke prestatie. Dat betekent dat het boek technisch zeer goed in elkaar steekt, want je kunt als schrijver niet zomaar mensen laten huilen.

Zijn niet alle kasteelromannetjes gebaseerd op het laten huilen of het gelukzalig voelen van het gemiddelde huisvrouwtje? Daar hoef je geen groot schrijver voor te zijn. Maar Kluun past wel in die categorie, mischien?

Daar falen de kasteelromannetjes schromelijk in. Als ze het voor elkaar zouden krijgen zouden ze allemaal onmiddellijke bestsellers worden. Het is 1 van de moeilijkste zaken om lezers in het hart te treffen. Literatuur schrijven is niet moeilijk voor iemand met talent. Je gooit er wat moeilijke woorden in, verhoogt de zinscomplexiteit, zorgt dat je zo vaag mogelijk blijft en dat geen hond het begrijpt, zorgt voor een slap plot, een gebrek aan spanning en geeft jezelf het predikaat literatuurschrijver en er zullen altijd wel mensen zijn die hier in trappen. Iets anders wordt het wanneer een schrijver emoties van een groot aantal lezers beroert. Dat is onmogelijk als je wat vage literaire teksten neerpent waar de honden geen brood van lusten, behalve wat elitaire grachtengordel-types. Maar goed, dit wordt een wellus-nietus discussie. En daar gaat deze topic niet over neem ik aan.

Maar goed, dit wordt een wellus-nietus discussie. En daar gaat deze topic niet over neem ik aan.

Ik ben het met je eens! We zijn weer on-topic.

Bavarios, houd daar a.u.b. mee op, voor de zoveelste keer. Grunberg tot en met Zwagerman zijn zeer getalenteerde schrijvers wiens schaduw velen bij lange na zelfs niet benaderen. Heb in elk geval respect voor mensen die meer hebben gepresteerd dan jij, en bewalm niet elk topic met je persoonlijke afkeer.

Het is geen persoonlijke afkeer tegen deze twee. Ik heb niets tegen hun persoon. De manier waarop ze schrijven staat loodrecht op wat ik van schrijven vindt. Het is inderdaad een diepe afkeer tegen hun manier van schrijven. Ik zou niet weten waarom deze afkeer tegen hun manier van schrijven niet mag worden geuit, en in contrast mag worden gesteld met het emotionalisme in kluuns komt een vrouw bij de dokter.

Bavarios, je weet heel goed dat het geen kwestie is van niet mogen, maar je tikt met je hamertje telkens op dezelfde plaats - en dat is na zoveel keer nu versleten. Je begrijpt het heus wel. :ontopic:

Ik ben het met je eens! We zijn weer on-topic.

Maar ik wil toch nog wel graag antwoord op mijn vraag waarom je Kluun een slechte schrijver vindt. En waarom je Wolkers goed vindt, maar veronderstelt dan men hem hier niet goed vindt. Waar is in beide gevallen je oordeel op gebaseerd?

Mijn oordeel baseer ik op eigen waarneming. Ik lees Kluun en het is niet goed. Maar het heeft zeker iets te maken met het Amsterdamse oppervlakkige yuppensfeertje en verder het pseudo-emotionalisme, leuterkoek en huilebalkerij, de wansmaak, het niet origineel zijn, Het is namaak, imitatie en massaproductie. En ik mag de man niet. Wolkers vind ik goed want het is voor mij herkenbaar en ik hou van het onverbloemde. Of het een hoogstandje is volgens de wetten der literatuur laat ik aan anderen over. Het valt in ieder geval niet onder de zogenaamde grachtengordel literatuur. Dat zou Wolkers zelf nooit gewild hebben.