De spanningsboog in twee verhaallijnen

Ik heb ook zo'n verhaal, een verliefdheid en een hoofdverhaal. Beiden komen tot ontwikkeling en wanneer het even rustig is bij het hoofdverhaal, ga ik verder met de verliefdheid. Maar dat linkt heel makkelijk aan het hoofdverhaal. Ik schreef dat op gevoel. Misschien is het wel wat je zelf al zegt: het verschil tussen jouw belangen en dat van je hp. Als je nou eens met je hp mee zou gaan?

Ik vind het moeilijk uitleggen hoe ik het doe, maar ik doe een poging. Sowieso heb ik altijd twee verhaallijnen, waarbij bij mij de historische achtergrond voor het grootste deel de hoofverhaallijn bepaalt. De verhaallijnen pieken inderdaad op verschillende momenten; ze golven tegen elkaar in (één hoog, ander laag), komen af en toe samen of werken elkaar tegen. Soms zorgt de tweede verhaallijn voor problemen in de eerste, bijvoorbeeld: de HP heeft ruzie met de 'grote geliefde' waardoor hij het raadsel langzamer op kan lossen. In de eerste lijn onstaat dan meer spanning, een piek. Als het met de tweede lijn langzamer gaat, de spanning zakt omdat alles goed gaat, wordt er iets in de eerste lijn opgelost, zodat de lijnen ook even samen lopen. Aangezien dat wat flauw wordt komt er dan een vijand (weer) in het spel die alles weer overhoop gooit. De HP moet op dat moment scheiden van de geliefde, de tweede verhaallijn ligt als het ware stil, en de spanningsboog van de eerste lijn blijft stijgen, alles wordt versterkt in de eerste lijn tot bijna het einde van het boek. Uiteindelijk moet de HP in de tweede lijn ook nog alles opgelost krijgen. Of dat lukt of niet, en hoe, bewaar ik tot de laatste bladzijden, net als de oplossing van de eerste lijn. Zoiets dus :D . Dat doe ik trouwens wel allemaal op gevoel, ik heb het nu geprobeerd te analyseren. Als het af is heb ik het gevoel dat ik het niet anders had kunnen schrijven. Vijanden bijvoorbeeld melden zich vanzelf omdat ze jaloers zijn of iets anders willen wat de HP heeft.

Voor mijn hp is de verliefdheid het belangrijkste, voor mij het hoofdverhaal.

Het gaat om het hoofdverhaal - jij bent de baas (toch).

Ik vind het heel moeilijk om die twee spanningsbogen op de juiste manier te verwerken. Ze moeten pieken op verschillende momenten, maar hoe houd je daar nu gevoel voor en overzicht bij?

Bij het woord pieken: is het een idee om je verhaal als de berg te zien die je moet beklimmen / veroveren / bedwingen, en daarbij onderweg - in stappen - van alles tegenkomt, zoals ook nog :-) een verliefdheid? Ikzelf ben niet heel erg van de schema's (tot ieders grote spijt), maar je zou er toch een kunnen maken; een slingerwegje omhoog. Bij dit bochtje komt de verliefdheid om de hoek, bij dat boompje een tegenslag in de liefde, en bij het hekje met het mooie uitzicht: hoop. En ondertussen het grote verhaal, dat eindigt aan de top. Yes! Met zo'n stappenplan sluit je alles uit en in. Ik weet niet of zo'n visualisatie in delen werkt voor jou?

Cerdiwen, In mijn verhaal is er ook sprake van een hoofdverhaal en een ontluikende liefde. Het is voor mijn verhaal niet zo moeilijk om beide aan elkaar te linken omdat de verliefdheid van mijn hoofdpersonage hem motiveert om iets te doen met het hoofdverhaal. Zonder de verliefdheid zou het hem allemaal minder interesseren. Hij zoekt manieren om in de gratie (en ook in de buurt) te komen van zijn onderwerp der verliefdheid en dus kan hij niet anders dan creatief denken. In mijn eerste hoofdstuk (maar dat zal ik misschien nog opdelen in twee hoofdstukken, ik zie wel) zaten in het midden spanningsbogen die te maken hadden met het hoofdverhaal en op het einde van het hoofdstuk een spanningsboog die te maken had met de verliefdheid. In het volledige tweede hoofdstuk zitten enkel spanningsbogen (in het midden en op het einde) die te maken hebben met het hoofdverhaal. In dat hoofdstuk verwijs ik enkel naar de verliefdheid en gebruik ik het om hem nog wat extra te motiveren om zijn taak verder te zetten. Het derde hoofdstuk begint onmiddellijk met een onthulling (die direct ook wat vragen oproept) die belangrijk is voor het hoofdverhaal en gaat dan verder met de ontwikkeling van het liefdesverhaal, het hoofdstuk eindigt met een spanningsboog die betrekking heeft op de verliefdheid. Het vierde hoofdstuk gaat voor het grootste gedeelte over de verliefdheid, maar eindigt met een spanningsboog die te maken heeft met het hoofdverhaal. De volgende hoofdstukken moet ik nog schrijven maar de grootste spanning zal nu verder zitten in het ontwikkelen van het hoofdverhaal. Pas in hoofdstuk acht en in het allerlaatste komen er opnieuw spanningsbogen die te maken hebben met de verliefdheid. Dat is hoe ik het doe. Maar ja, dat is geen referentie :)

Ik herken veel in jullie omschrijvingen. De suggestie van Thérèse (is het een idee om je verhaal als de berg te zien die je moet beklimmen / veroveren / bedwingen, en daarbij onderweg - in stappen - van alles tegenkomt, zoals ook nog :-) een verliefdheid? ) gaf de grootste klik, dus zo ga ik het maar eens bekijken. Een schema maken ligt me dan weer minder, maar de basis van mijn verhaal staat al. Nu kan ik schuiven en aanvullen, dus misschien moet ik nu juist wel een schema maken om overzicht op de gehele lijnen te houden. Wat bedoel ik met de verliefdheid is voor de hp het belangrijkste: iemand die verliefd is kan alleen maar Daar aan denken. Als ik die lijn zou volgen, dan zou ze weinig moeten geven om een vriendin die ziek wordt, om een spook in de gangen en een ontploffing op het plein. Want ze is Verliefd! Maar ik, als verhalenverteller, kan het niet maken om al die andere dingen niet aan de lezer te vertellen. Tenslotte gaat het daarom, dat is het hoofdverhaal.

Interessant dilemma, Ceridwen. je kunt het ook zien als een min of meer recht touw, het hoofdverhaal dat met ups en downs van A naar B gaat en een veel dunner touw dat als een serpentine over of onder het hoofdverhaal ligt. (de verliefdheid) Wel moeilijk om concreet raad te geven, gewoon maar schrijven vrees ik en dingen uit proberen.

los van een technisch advies, gaat het bij dit soort dingen vooral om het afzetten van de angst dat het niet lukt. Ik heb één gouden regel, en die luidt dat er niets niets kan bij schrijven. Echter, om deze regel te kunnen toepassen is er een zeker niveau van schrijven nodig. Het verweven van twee verhaallijnen, vereist een bepaald schrijfniveau en kennis van de regeltjes. Waar ceridwen het over heeft, zoiets heb ik ook in mijn ms, maar dan met meer dan twee verschillende verhaallijnen door elkaar. Ik heb daar geen praktisch advies voor, daarvoor moet ik het ms hebben gelezen, behalve dan je gewoon moet accepteren dat het extra denkvermogen vergt en extra energie om dit voor elkaar te krijgen. Uiteindelijk zou het moeten lukken. Vergeet ook niet dat de lezer alles accepteert, zolang het maar geloofwaardig geschreven is. Het echte leven bestaat uit talloze verhaallijnen, en alles wat in het echte leven gebeurt kan geschreven worden (en nog ver buiten die normale grenzen trouwens).

Moeilijk. Als ik vind dat mijn verhaal saai wordt, bedenk ik iets anders. Ik heb weleens het 'verwijt' gekregen dat mensen in mijn boeken twee verhalen zagen. Dat is dan niet goed. Alles moet in elkaar overlopen. Inmiddels heb ik bijgeleerd. Om en om per hoofdstuk kan ook, hoewel ik dat minder mooi vind.

De kunst is om het makkelijk te laten lijken. Moeiteloos. Alsof het zo hoort. En de moeilijkheid is dat ik nog nooit een romance heb beschreven. Ik denk, als ik dit alles zo lees, dat daar de bottleneck zit.

Heb jij dat nog nooit gedaan? *denkt na* Nu je het zegt. Ik heb weleens iets van je gelezen over een relatie die over was en waaraan een personage dacht, maar nooit een romance. Eens moet de eerste keer zijn :P

Yep! Maar misschien was het beter geweest als ik de eerste keer de romance als de hoofdlijn had genomen, ipv meteen proberen om twee hoofdlijnen te integreren. Weer wat geleerd, alleen, het verhaal onderhanden wil ik natuurlijk wel tot een goed einde brengen (55000 woorden, iets te veel om zomaar zonder gevecht weg te gooien).

Ter overweging voor je dilemma: leg je de nadruk bij beide lijnen niet teveel op 'spannend' waardoor je een competitie gevoel krijgt als auteur?

Nou! Dat kon het best nog wel eens zijn Saba. Normaal heb ik niet zoveel moeite met dat weefwerk, maar hier ben ik ineens heel onzeker.