verhaal in dagboekvorm / zijplots

Hallo Ik ben bezig met een verhaal dat min of meer in dagboekvorm zit, in de tegenwoordige tijd geschreven en in de ik-vorm. Het begin heb ik op proeflezen geplaatst onder 'De Goede Moordenaar'. Nu vraag ik me af of ik in deze vorm nog zijplots kan inbouwen en andere hoofdpersonen introduceren. Het lijkt mij zo saai om het hele verhaal in de ik-persoon te schrijven, en geen dingen vanuit een ander perspectief te laten zien. De bedoeling is om een verhaal van ca 80.000 worden te maken.

Een 'ik' vorm zorgt voor grote beperkingen als het gaat om zij-plots. De ik-figuur moet er namelijk altijd ofwel bij zijn, ofwel het verhaal uit tweede hand horen. Dit levert vaak gekunstelde scenes op waarbij bijfiguren opeens heel literair en gedetailleerd dingen omschrijven die een normaal mens nooit zo zou vertellen. Zie de Sherlock Holmes verhalen bijvoorbeeld (zeer strikt vanuit Watson als ik-figuur geschreven), waarin de cliënt regelmatig als een soort professionele verhalenverteller de voorafgaande gebeurtenissen aan Sherlock en Watson uitlegt. In de Harry Potter verhalen (verteld vanuit een zeer strikte derde persoon, waarbij we alleen Harry volgen) zie je dat Rowling magische trucs gebruikt om flashbacks te introduceren. Het is, kort gezegd, heel lastig om gebeurtenissen buiten het blikveld van de 'ik' op een natuurlijke manier te laten zien aan de lezer. Dat wil niet zeggen dat een ik-verhaal saai hoeft te zijn, maar andere verhaallijnen buiten de ik om zijn zeer lastig.

Dat vreesde ik al Harryhol. Ik kan dan enkel maar hopen dat ik het boeiend kan houden.

Zo lang je maar weet wat je hoofdpersoon wil, en als hij/zij maar actief blijft handelen om dat doel te bereiken, kom je een heel eind. Voorkom dat je 'ik' gaat binnenvetten zonder te handelen. Dat is dodelijk. Hou drie woorden in gedachten bij het schrijven: conflict, conflict, conflict.

Is mogelijk. Bijvoorbeeld als je het verhaal in drieën knipt en de boel vanuit twee andere perspectieven gaat vertellen. Bijvoorbeeld: - eenzelfde verhaal vanuit drie verschillende perspectieven - drie verschillende verhalen die bij elkaar komen - een raamvertelling etc. Alles is mogelijk, zolang het maar geloofwaardig blijft voor de lezer.

Misschien kan je de HP oude stukken dagboeken laten lezen. Je blijft in de TT.. of brieven of iets dergelijks.

Is mogelijk. Bijvoorbeeld als je het verhaal in drieën knipt en de boel vanuit twee andere perspectieven gaat vertellen. Bijvoorbeeld: - eenzelfde verhaal vanuit drie verschillende perspectieven - drie verschillende verhalen die bij elkaar komen - een raamvertelling etc. Alles is mogelijk, zolang het maar geloofwaardig blijft voor de lezer.

Ja natuurlijk kun je doen wat je zegt, maar dan wissel je van perspectief. Als je van perspectief wisselt heb je geen last van de beperking van de ik-vorm. De vraag ging echter over een verhaal in dagboekvorm, en dan leg je jezelf vast in die vorm.

Is mogelijk. Bijvoorbeeld als je het verhaal in drieën knipt en de boel vanuit twee andere perspectieven gaat vertellen. Bijvoorbeeld: - eenzelfde verhaal vanuit drie verschillende perspectieven - drie verschillende verhalen die bij elkaar komen - een raamvertelling etc. Alles is mogelijk, zolang het maar geloofwaardig blijft voor de lezer.

Ja natuurlijk kun je doen wat je zegt, maar dan wissel je van perspectief. Als je van perspectief wisselt heb je geen last van de beperking van de ik-vorm. De vraag ging echter over een verhaal in dagboekvorm, en dan leg je jezelf vast in die vorm.

Nergens staat in de openingspost dat het perspectief niet mag wisselen. Dus in een raamvertelling is dit prima mogelijk (bijvoorbeeld: iemand vindt het dagboek).

Dank voor jullie reacties. Misschien moet ik even bekijken of ik van de dagboekvorm kan afstappen en gewoon de ik-persoon aan het woord laat over de dingen die hij meemaakt, zonder dat het een relaas wordt van dag tot dag. Is het dan logischer dat ik bvb een detective laat opdraven die het moordonderzoek leidt en uiteindelijk bij hem terecht komt, zodat ik twee perspectieven heb?

Je kunt wel twee perspectieven gebruiken, bijvoorbeeld afwisselend in verschillende hoofdstukken. Je kunt daar bruggetjes bij zoeken, misschien sleuteltjes die het verhaal ontraadselen. waardoor de lezer gaat meedenken en van de ene persoon naar de andere overschakelt en het gehele spectrum van het verhaal te zien krijgt. Dat houdt wel de vaart erin. Ik denk overigens dat je eerst een tijdsperspectief moet hebben: op welk moment wordt dit verhaal verteld? Zit het hoofdpersonage nog midden in het verhaal, of beschouwt hij het achteraf?

De HP vertelt in reality time (sorry voor het engels) hoe en waarom hij een moord pleegt. Het onderzoek door de politie zou ik dan ook laten beginnen onmiddellijk na deze moord. De lezer is dus volledig op de hoogte van het hoe en waarom. Eigenlijk moet er dus niets ontraadseld worden door de lezer (een nadeel?), maar hij kan wel volgen hoe de politie hem uiteindelijk opspoort.

Dank voor jullie reacties. Misschien moet ik even bekijken of ik van de dagboekvorm kan afstappen en gewoon de ik-persoon aan het woord laat over de dingen die hij meemaakt, zonder dat het een relaas wordt van dag tot dag. Is het dan logischer dat ik bvb een detective laat opdraven die het moordonderzoek leidt en uiteindelijk bij hem terecht komt, zodat ik twee perspectieven heb?

Je hoeft niet van de dagboekvorm af te stappen, áls het dagboek door iemand anders wordt gelezen, bijvoorbeeld door de rechercheur. Nu, als dat niet het geval is, dan hoef je in principe ook niet van de dagboekvorm af te stappen. Je kunt in aparte hoofdstukken de rechercheur laten opdraven. En dan gaat het, zoals de vorige poster zegt om het tijdsperspectief. zitten de rechercheur en de hoofdrolspeler op dezelfde tijdlijn? Of draaft de rechercheur voor/na de dagboeken/dagboekvorm op. Een tweede punt is welke vertelvorm je het aan wilt pakken wat betreft de rechercheur. Het meest logische zou zijn ook in de ik-vorm. Maar je kán het ook in de hij-vorm doen (maar dat zou ik afraden). Dan is er sprake van een onzichtbare alwetende verteller, op de achtergrond dus, en twee verhalen, waarvan de één in ik-vorm is en de ander in hij-vorm. Maar het meest logische zou zijn dat de rechercheur ook in ik-vorm is geschreven. Het probleem met verschillende perspectieven is dat het voor de lezer niet verwarrend mag zijn. Dus in principe is alles mogelijk, maar het moet voor de lezer begrijpelijk en geloofwaardig blijven.

De HP vertelt in reality time (sorry voor het engels) hoe en waarom hij een moord pleegt. Het onderzoek door de politie zou ik dan ook laten beginnen onmiddellijk na deze moord. De lezer is dus volledig op de hoogte van het hoe en waarom. Eigenlijk moet er dus niets ontraadseld worden door de lezer (een nadeel?), maar hij kan wel volgen hoe de politie hem uiteindelijk opspoort.

Oké, ik had dit nog niet gelezen bij mijn vorige post. Als de spanning in het tweede gedeelte in de opsporing zit, dan is het geen probleem dat er niets wat betreft de moord ontraadseld hoeft te worden. Ik zou het persoonlijk iets anders aanpakken, ook op basis van de tekst die ik van je heb gelezen. Ik zou de ik-persoon als gedeeltelijk onbetrouwbare verteller neerzetten, waardoor de lezer op het verkeerde been wordt gezet. Dat de lezer dus dénkt dat de boel zus en zo is gebeurd op basis van wat de hoofdpersoon zegt, maar dat dat niet helemaal matcht met het perspectief van de rechercheurs. Er zit dan een twist in het tweede gedeelte, iets waar ik persoonlijk veel van hou. Maar goed, ik sla een zijweggetje in. (Ik vind trouwens de hoofdpersoon van de tekst die je in proeflezen hebt geplaatst erg interessant neergezet. Ik hou van dat soort figuren, omdat je er enorm veel mee kan doen als schrijver)

Het lijkt me wel interessant om beide personen in de ik-vorm te zetten, hoewel ik vrees dat het dan een beetje verwarrend overkomt. Als ik beiden volledig verschillend kan neerzetten (dader = nuchter, sarcastisch, onverschillig; detective = gedreven, gejaagd), zodat vanaf de eerste zin van elk hoofdstuk duidelijk is wie wie is, zou het misscihen kunnen lukken. Dank voor de suggesties.

Dat de lezer dus dénkt dat de boel zus en zo is gebeurd op basis van wat de hoofdpersoon zegt, maar dat dat niet helemaal matcht met het perspectief van de rechercheurs. Er zit dan een twist in het tweede gedeelte

Eigenlijk in beide gedeeltes, want wie zegt dat de bevindingen van de rechercheur juist zijn? Dat is inderdaad een intrigerend uitgangspunt. Je dwingt de lezer mee te denken - en aan het eind trekt hij zijn eigen, zelfverworven, conclusie(s).

Als ik beiden volledig verschillend kan neerzetten (dader = nuchter, sarcastisch, onverschillig; detective = gedreven, gejaagd), zodat vanaf de eerste zin van elk hoofdstuk duidelijk is wie wie is, zou het misscihen kunnen lukken.

Dat kun je doen door ze o.a. een eigen jargon mee te geven.

De HP vertelt in reality time (sorry voor het engels) hoe en waarom hij een moord pleegt. Het onderzoek door de politie zou ik dan ook laten beginnen onmiddellijk na deze moord. De lezer is dus volledig op de hoogte van het hoe en waarom. Eigenlijk moet er dus niets ontraadseld worden door de lezer (een nadeel?), maar hij kan wel volgen hoe de politie hem uiteindelijk opspoort.

Leuk uitgangspunt, en het heeft volgens mij helemaal geen tweede point of view nodig. Denk eens aan Columbo: dat zijn ook verhalen vanuit het oogpunt van de moordenaar, en zijn beleving tijdens het onderzoek. Het kan dus prima en lijkt me een heel leuk gegeven voor een verhaal. Je hebt ook meteen een duidelijke antagonist (de politie inspecteur) en het conflict ontstaat vanuit de hoofdpersoon die lastig gevallen wordt door politie en zich in steeds meer bochten moet wringen om bewijs weg te werken, vragen te ontwijken, alibi's te verzinnen, etcetera.

Dat de lezer dus dénkt dat de boel zus en zo is gebeurd op basis van wat de hoofdpersoon zegt, maar dat dat niet helemaal matcht met het perspectief van de rechercheurs. Er zit dan een twist in het tweede gedeelte

Eigenlijk in beide gedeeltes, want wie zegt dat de bevindingen van de rechercheur juist zijn? Dat is inderdaad een intrigerend uitgangspunt. Je dwingt de lezer mee te denken - en aan het eind trekt hij zijn eigen, zelfverworven, conclusie(s).

Dat is natuurlijk nóg mooier. Als de lezer constant wisselt tussen wat is echt en wat niet, en dat de indrukken die ze eerst hadden van de ''objectieve'' rechercheur een misvatting blijken te zijn. omdat ie, bijvoorbeeld, mentaal wordt gesloopt door het onderzoek en gedeeltelijk de kluts kwijtraakt (terwijl de cynische, onverschillige hoofdpersoon overal koel onder blijft). Persoonlijk hou ik enorm van dit soort twists in persoonlijkheden en het a-morele karakter van de hoofdpersoon. Ik trek het meestal door totdat het licht-absurdistisch wordt. Als je logica loodrecht op onlogica plaatst, krijg je een absurdistisch effect, iets wat weinig wordt gebruikt in boeken. In dit geval de naar logica en oorzaken zoekende rechercheur, die de hoofdpersoon wil straffen voor zijn misdaden. Versus de ''licht-verknipte'' hoofdpersoon die onverschillig staat tegenover zijn misdaden. De boel zou dan nog absurdistischer worden gemaakt als de rechercheur uiteindelijk in irrationele gedachtenpatronen vervalt. Het zorgt er inderdaad voor dat de lezer gaat denken (maar op de goede manier van het woord).

Harryhol, als ik je goed begrijp, bedoel je dat er geen tweede hoofdpersoon nodig is, of interpreteer ik dat verkeerd?

Harryhol, als ik je goed begrijp, bedoel je dat er geen tweede hoofdpersoon nodig is, of interpreteer ik dat verkeerd?

Ik bedoel dat het volgens mij niet noodzakelijk is voor een verhaal om meerdere 'points of view' te hebben. Maar er is niets op tegen om meerdere hoofdpersonen te hebben. Het is zelfs niet nodig dat de 'ik' de hoofdpersoon is. Zie opnieuw Sherlock Holmes, waarin Watson de 'ik-figuur' is en aan ons beschrijft hoe Holmes (de hoofdpersoon) de zaak oplost. Of Wij Bidden voor Owen Meany, geheel verteld vanuit de ik-vorm maar er komen heel wat personages voorbij (met Meany als hoofdpersoon). In jouw verhaal zal het leven van de moordenaar waarschijnlijk niet alleen om zijn daad draaien. Er zijn toch ook andere mensen in zijn leven, en hun belevenissen en problemen komen dan toch ook voorbij. Hoe hebben deze mensen invloed op de ik en zijn poging om uit de handen van de wet te blijven? Zijn er conflicterende belangen? Houdt hij van iemand en wil hij niet dat ze ziet tot wat hij in staat was? Probeert hij de weduwe van zijn slachtoffer te helpen omdat hij zich nu schuldig voelt? Etc etc. Allemaal personages en verhaallijnen die je vanuit de ik prima aan kan pakken. Zie ook Dexter ;) Het is dus niet zo dat je met een 'ik' vast zit aan maar een persoon, maar je legt jezelf wel beperkingen op wat betreft sprongen in tijd en ruimte.

Legio mogelijkheden dus :)

Legio mogelijkheden dus :)

Talloze mogelijkheden! Zo lang de 'ik' maar een logische reden heeft om ergens bij te zijn. En de beste reden daarvoor is als de gebeurtenis direct invloed heeft op de 'ik'.