Roald Dahl stijl?!

Hallo Ik geniet nog steed erg van de kortere verhalen van Roald Dahl, en probeer ook een beetje in die stijl te schrijven. En ja, ik weet dat het waarschijnlijk nooit zo goed word, misschien wel helemaal niet goed. Maar toch,ik probeer ook maar wat nieuws... Ik heb al een klein stukje, en nou was mijn vraag of ik al een beetje in de sfeer ben, en wat ik kan verbeteren. Here it comes: Ik sloop zachtjes de hotelkamer uit en liet mijn vrouw, die niet mee ging, achter. "Ik vind het toch al zulke onaardige mensen, waarom moeten we dan samen dineren.", had ze die avond gezucht. "Het is gewoon voor zaken, zulke dingen moeten nou eenmaal.", en ik was gaan zitten in de zachte, rode stoel die bij de open haard stond. Ik heb nooit problemen gehad om me te gedragen, zelfs bij de saaiste mensen. Ik word altijd gefascineerd door de stijfheid, en de manieren van dit soort mensen. Ik krijg vaak opgetrokken wenkbrauwen op me gericht, die me duidelijk maken dat hun eigenaars op het punt staan me weg te sturen, wanneer ik wat voor me uit gniffel. Ik ben ondernemer, en word vaak op dit soort 'stijve' feestjes uitgenodigd. Maar omdat mijn vrouw niet zo lang stil kan zitten, en ik toch moeilijk van haar kan verwachten om elke zaterdag voor mijn eigen zaken relaties op te offeren, gebruik ik vaak het excuus dat ze een zwak gestel heeft zodat zij thuis kan blijven. Het was winter, en ik was uitgenodigd om naar Parijs te komen om daar het diner te delen met de familie Gortell. Ik had mijn vrouw overgehaald de rest van de week samen met haar in Parijs door te brengen, maar moest haar die eerste avond al alleen laten om naar het diner te gaan. Ik liep over de vochtige straten, terwijl de december-wind met mijn haar speelde. Het was een eind lopen van het hotel naar het grote huis, dat midden in de binnenstad stond, dus ik was op tijd weg gegaan. Ik sloeg een hoek om, terwijl ik in de etalage van een drankwinkel keek, toen ik zachtjes gehuil hoorde. Naast de winkel zat een meisje van rond de 20, en naast haar zat een jongen van ongeveer de zelfde leeftijd, met een paar lucifers in zijn hand. "Wil je nou of niet?" vroeg de jongen boos. Met een diepe frons bleef ik staan. "Je hebt het al een keer gedaan, en het deed pijn!". Het meisje keek boos terug. "Ja, maar de eerste keer doet het altijd het meest pijn". Het meisje stond huilend op, en opende de deur van de winkel, en de deur sloeg voor de neus van de jongen dicht.