Tjah men wil je in het onderwijs "kennis" laten maken met literatuur, omdat men ervan uitgaat dat kinderen alleen maar strips lezen en 'mindere' boeken. Dat op zich is geen ramp, maar het dan verplichten, terwijl het je niets zegt, wel. Een volwassen lezer legt een boek dat hij niets vindt ook weg en gaat dat ook niet 'verplicht' doorkauwen, boeken genoeg zeg maar! Lies

Lies32: Maar het kan ook uitlopen op het idee dat, als de leerling zelf een boek mag uitkiezen, het een zeer gewelddadig of en seksueel getint boek pakt en tja, dat wil de school uiteraard niet. Dat kom je vroeg of laat echt tegen. En trouwens, als je het toestaat dat kinderen een boek wegleggen omdat ze het saai vinden, krijg je geheit de smoes ''ja ik kon geen leuk boek vinden''. Een goede oplossing ervoor zoeken is dus best pittig :)

Gewoon een uitgebreide boekenlijst waaruit de leerlingen mogen kiezen. Je zorgt voor een ruim assortiment zonder vreemde boeken. Ook makkelijk voor niet-lezers om bij de bibliotheekjuffrouw (moet iets met -esse achteraan zijn, maar dat zou lastig worden om correct te spellen :P) het kortste boek te vragen.

Lies32: Maar het kan ook uitlopen op het idee dat, als de leerling zelf een boek mag uitkiezen, het een zeer gewelddadig of en seksueel getint boek pakt en tja, dat wil de school uiteraard niet. Dat kom je vroeg of laat echt tegen. En trouwens, als je het toestaat dat kinderen een boek wegleggen omdat ze het saai vinden, krijg je geheit de smoes ''ja ik kon geen leuk boek vinden''. Een goede oplossing ervoor zoeken is dus best pittig :)

Klopt, ik ken het probleem, werk zelf in het onderwijs. Lies

Lies32: Maar het kan ook uitlopen op het idee dat, als de leerling zelf een boek mag uitkiezen, het een zeer gewelddadig of en seksueel getint boek pakt en tja, dat wil de school uiteraard niet. Dat kom je vroeg of laat echt tegen. En trouwens, als je het toestaat dat kinderen een boek wegleggen omdat ze het saai vinden, krijg je geheit de smoes ''ja ik kon geen leuk boek vinden''. Een goede oplossing ervoor zoeken is dus best pittig :)

Klopt, ik ken het probleem, werk zelf in het onderwijs. Lies

(dubbele post, gelieve te verwijderen)

Vlaams is Frans spreken met Nederlandse woorden. Heb ik ooit eens gehoord. misschien beetje recht door zee, maar er zit waarheid in. Zeker grammaticaal, want ik als Vlaming vind een Frans/Vlaamse zinsbouw mooier dan een Nederlands/Germaanse. Ironisch genoeg denken Vlamingen dan weer veel Germaanser wat het woordbeeld betreft, want als je ons opnieuw een eigen spelling zou laten bedenken, zou productief opnieuw als produktief geschreven worden en zouden we onze fiscus opnieuw als fiskus aanschrijven. Merk verder ook op dat er hier stemmen opgaan om de 'beruchte' dt-regel te vervangen door een Duits geïnspireerde regel, waarbij er enkel een t zou worden bijgevoegd, als er nog geen t-klank in de stam staat Hij wordt zou in Vlaanderen dan hij word worden... Maar dat is louter wat het technische van taal betreft. En schrijver is véél meer dan wat zijn kennis of mening over taal is en ik denk dat creativiteit een veel belangrijker iets is. Verhulst teert op een wel erg bekrompen Vlaams idee over het gezin en het boeiendste waar brusselmans ooit over schreef, waren de benen van de koffiedame. en de jeugdboeken? Dirck Brakke schrijft liefst over puberende meisjes die worden gebruikt door jonge en minder jonge mannen. alsof we dat nog niet genoeg op tv elke dag zien? Pas op, we hebben in Vlaanderen ook Bertin en Deseyne en hadden Vermeulen. Vlamingen die wél fantasie hebben of hadden en die best wel wat interessants uit de mouw hebben geschud. Maar in zijn totaliteit bekijken? Vlaamse literatuur is in mijn ogen vooral één groot genrecliché. Verhuls en Brusselmans genieten bovendien een populariteit die je in elk ander land aan een genreschrijver zou toeschrijven. En laat ons eerlijk zijn: hoort literatuur niet een zekere 'waarde' te bevatten? De Vlaamse canon leert ons dat wij de Kongo zien als iets dat ons meer heeft gekost dan het heeft opgebracht, De Vlaming doorgaans zijn jeugd in de marginaliteit heeft doorgebracht en dat men op ministeries vooral aan de koffiedame denkt. Geene vetten he. ; ) Niet dat ik denk dat het in Nederland zoveel beter is. Ik heb nog steeds nachtmerries van Turks fruit. ;)

en de jeugdboeken? Dirck Brakke schrijft liefst over puberende meisjes die worden gebruikt door jonge en minder jonge mannen. alsof we dat nog niet genoeg op tv elke dag zien? Pas op, we hebben in Vlaanderen ook Bertin en Deseyne en hadden Vermeulen. Vlamingen die wél fantasie hebben of hadden en die best wel wat interessants uit de mouw hebben geschud.

Ben je nu niet overdreven hard voor Bracke? Over de literaire waarde van zijn jeugdboeken (of die van zijn Nederlandse tegenhanger Carry Slee) moeten we niet flauw doen, maar het zijn wel dit soort boeken die kinderen en pubers graag lezen. Het gaat over hen en voor hen herkenbare situaties, al dan niet met een melodramatisch sausje overgoten, en dat is wat hen boeit. Ik heb liever dat ze deze jeugdboeken lezen en later overstappen op literatuur dan dat ze zich stukbijten op iets van Reve of Couperus en het helemaal voor gezien houden. En Vlaanderen heeft toch ook literaire jeugdauteurs? Bart Moeyaert, Toon Tellegen en Anne Provoost zijn klinkende namen. En recente boeken als 'Allemaal willen we de hemel' van Els Beerten en 'Het geheim van de keel van de nachtegaal' van Peter Verhelst zijn indrukwekkend.

En laat ons eerlijk zijn: hoort literatuur niet een zekere 'waarde' te bevatten? De Vlaamse canon leert ons dat wij de Kongo zien als iets dat ons meer heeft gekost dan het heeft opgebracht, De Vlaming doorgaans zijn jeugd in de marginaliteit heeft doorgebracht en dat men op ministeries vooral aan de koffiedame denkt. Geene vetten he. ; )

Los van het al dan niet bestaan van een Vlaamse canon (dat is een heel andere discussie) vraag ik me af wat je bedoelt met 'een zekere waarde'?

Volgens mij is Vlaamse literatuur pas volwassen als een boek succesvol wordt met een verhaal dat zich niet afspeelt in België of in Congo, de personages geen Vlamingen zijn en je als lezer niet de indruk krijgt dat de deprimerende katholieke levensbeschouwelijke visie : 'eerst lijden en dan pas genieten' aanwezig is. Dan pas. De levenslustige Vlaming = een paradox, ook in de literatuur. De levenslustige Nederlander is geen paradox, en dat vertaalt zich ook in de literatuur, waardoor ze veel toegankelijker en aantrekkelijker wordt. In Vlaanderen is één van de meest interessante programma's 'De slimste mens ter wereld', in die fase zitten we dus nog, op zoek naar de slimste Belg. In Nederland maken ze een soap uitsluitend met acteurs en actrices met het Down-syndroom. Dat noem ik volwassen. Iemand in Vlaanderen die dan in het schrijven die ontvoogding naast zich neerlegt en geen kookboek schrijft, staat dus voor voldongen feiten. Wie niet Vlaams genoeg schrijft en zich geen 'gek' profiel kan aanmeten en geen kookboek schrijft of BV is, kan het wel vergeten.

Chrislaevers, ik begrijp totaal niet waarover je het hebt. Waarom zou een Belgisch verhaal niet mogen plaatsvinden in België? Ik ken weinig auteurs die hun beste werk hebben geschreven toen ze een ander land dan hun thuisland in hun verhaal opnamen. En dat is over de grens niet anders: denk aan de Haagse romans van Couperus, of recenter nog het succesdebuut van Gerbrand Bakker. En wat heeft een televisieprogramma te maken met literatuur? Nederland heeft inderdaad enkele programma's om jaloers op te zijn (bv. DWDD of Zomergasten), maar produceert evenzeer rommel zoals Oh Oh Cherso of de shows van John de Mol. En Belgische shows als Flikken, Man Bijt Hond of De Mol worden ook gewoon overgenomen door onze noorderburen. Is het zo storend of onbegrijpelijk dat een non-fictie werk meer verkoopt dan een literair werk? Dat is altijd zo geweest en, opnieuw, geen exclusief Belgisch fenomeen. Voor elke Piet Huysentruyt hier heb je in Nederland een Heleen van Royen. En op literair vlak doet België het meer dan behoorlijk. En wat bedoel je met 'kan het wel vergeten'? Voor goede literatuur is altijd een plaats.

Terpstra, als je dit schrijft: 'Ik ken weinig auteurs die hun beste werk hebben geschreven toen ze een ander land dan hun thuisland in hun verhaal opnamen. En dat is over de grens niet anders: denk aan de Haagse romans van Couperus, of recenter nog het succesdebuut van Gerbrand Bakker.' Dan bevestig je toch wat ik opmerk? Volgens mij is het bijna een voorwaarde dat je een aspect van de Vlaamse cultuur in je verhaal opneemt, om een kans te maken bij een Vlaamse uitgeverij, zeker als het literair is. Wie dat niet doet, universeel probeert te schrijven, kan het eigenlijk vergeten. Misschien bestaat de redenering bij Vlaamse uitgeverijen wel dat als je 'universeel' schrijft, je best meteen in het Engels schrijft. En dan redeneren ze misschien wel verder dat er op dat vlak voldoende aanbod van buitenlandse schrijvers is. Waarom zou je als Vlaamse schrijver dan nog de moeite doen om te schrijven, als het toch maar een Vlaamse toestand moet worden, die zich het liefst afspeelt in Antwerpen, Gent of Brussel. Een boerengat mag ook. Over het buitenland schrijven mag wel hoor... dat zijn dan reisverhalen... Televisieprogramma's weerspiegelen hoe creatieve mensen kijken naar hun eigen cultuur. En bij cultuur horen literatuur, kunst, ... Ik neem 'rommel' tv-programma's hier niet op want die zijn er altijd en overal. Ik richtte me meer op tv-programma's die inhoud bieden en grenzen verleggen. Ik ben waarschijnlijk geen echte Vlaminge want uit pure noodzaak kijk ik voor het nieuws naar BBC, CNN, Eén Vandaag, DDWDD, Nova... af en toe Canvas reportages waar ik de meeste al maanden voordien heb gezien op BBC. VRT- en VTM-nieuws is jeugdnieuws. Die nieuwsberichten kan je voor 70% al maken voor 2012. Herdenkingen van dit, dag van de, stakingen, en er zit maar geen evolutie in de berichtgeving en de kijk erop. Neem het me dan niet kwalijk dat ik die lijn doortrek naar Vlaamse literatuur. Er is trouwens geen infrastructuur voor Vlaamse schrijvers. Toen ik vijftien of zestien jaar oud was (°1958), en in een afgelegen dorpje woonde in het hartje van België, heb ik meegedaan aan een schrijfwedstrijd. Ik won natuurlijk niet en terecht, maar mijn ouders waren zo goed om mee te gaan naar de prijsuitreiking want daar hadden we een uitnodiging voor ontvangen. Waar was die prijsuitreiking , denk je? In Nederland natuurlijk! Ik weet niet meer waar en ik weet ook niet meer over welke schrijfwedstrijd het ging. Maar hoe komt het dat ik sindsdien voor het eerst terug hoorde van een wedstrijd toen ik op SOL kwam? Dat zegt toch voldoende. In Vlaanderen heeft men liever niet dat je schrijft. Dat is het signaal dat ik al die jaren heb gekregen. Ik heb vandaag even een steekproef gedaan en de winnaars opgezocht van de Gouden Uil 2010. Literatuurprijs : Cees Nooteboom (NL), uitgegeven bij Bezige Bij (NL) Jonge lezer: Marita de Sterck (NL), uitgeverij Querido (NL) Lezersprijs: Lanoye (B), uitgeverij Prometheus (NL) Jeugdliteratuur: Ditte Merle (NL), uitgeverij House of Books (internationale, commerciële uitgeverij). Daar mag je toch wel conclusies uit trekken. Natuurlijk is er voor goede literatuur altijd plaats. In Vlaanderen liggen er kartonnen vol op zolder. Op zolder is er inderdaad altijd plaats. Ik heb een ms van een Vlaming proefgelezen tot tweemaal toe. Ikzelf heb gevraagd of ik het mocht proeflezen. Het verhaal ispeelt zich af in een grote, Vlaamse stad. Als ik uitgeverij was, dan had ik die kerel al lang gecontacteerd en een contract aangeboden. Het enige dat ik kan doen, is hem aanmoedigen. Wat hij schrijft geniet niet eens mijn voorkeur. Ik heb hem zelfs nooit ontmoet. Mijn oogkleppen zijn wel afgevallen, hoor. Vele goede schrijvers in Vlaanderen worden levend begraven, tenzij ze uitwijken. Het potentieel is er, maar ze komen niet aan de bak want er is geen infrastructuur om deze mensen te laten openbloeien. Ik heb niets tegen goedverkopende non-fictie boeken. Maar als dat alleen je in het oog springt en je als Vlaamse schrijver zelfs interesse verliest voor iets zoals de Gouden Uil, dan is er toch wel iets dat niet klopt. Ik spreek dus niet voor eigen winkel.

Ik bevestig jou mening net niet. Je lijkt te denken dat die situering in het lokale een typisch Vlaams fenomeen is, maar ik geef net aan dat die voorkeur universeel is. Iemand als Haruki Murakami zal het merendeel van zijn verhalen laten afspelen in de grootstad, de boeken van Zadie Smith spelen zich steevast af rond Londen en de succestrilogie van Stieg Larsson situeren zich in Zweden. Ik zou ook argumenteren dat een (landelijke) situering pas belangrijk wordt van zodra ze relevant is voor het verhaal, wat in veel recente Vlaamse boeken niet het geval is - ze (de verhalen) hadden met andere woorden ook in Frankrijk of Zwitserland kunnen plaatsvinden. Vaak wordt een precieze locatie niet eens gegeven. Ze is, met andere woorden, universeel. Dat Cees Noteboom de Gouden Uil won wil toch helemaal niets zeggen? Die man is een instituut over de grenzen heen. Interessanter is dat zowel de AKO literatuurprijs als de Libris de voorbije twee jaar door Vlamingen werden gewonnen. De Vlaamse literatuur moet de laatste jaren helemaal niet onderdoen voor de Nederlandse, integendeel. De Bezige Bij opende vorig jaar een afdeling in Antwerpen, nog een teken dat Vlaanderen meer op het literaire voorplan treed. En vergeet ook niet dat de enige winnaar in de lage landen van de nobelprijs voor de literatuur een Vlaming was, geen Nederlander. Als die man zijn manuscript werkelijk zo goed is, dan zie ik niet in waarom hij zijn schrijfsels niet zou opsturen naar uitgeverijen of literaire tijdschriften. Wie zich serieus met schrijven wil bezighouden en wil uitgeven moet de handjes laten wapperen. Want als je niets doet gebeurt er ook niets.

Ik vind de discussie interessant omdat je me aanspoort (onbewust) om me te verdiepen in de literatuurprijzen, en ik wist niet eens dat een Vlaming ooit in 1911 een Nobel prijs heeft gekregen voor literatuur. Maeterlick schreef wel in het Frans. Zijn naam zegt me totaal niets, en op zich zegt dat ook wel iets over het onderwijs in Vlaanderen. Vlamingen die de AKO-literatuurprijs en de Libris Prijs winnen... wist ik ook niet. Als ik dan na ga welke uitgeverijen hun manuscripten hebben uitgegeven, dan stoot ik op de Bezige BIJ (NL) voor Congo, een geschiedens van David van Reybroeck, en voor 'Godenslaap' van Erwin Mortier. Uitgeverij Contact (NL) heeft Verhulst uitgegeven. Voordien heeft hij ook gepubliceerd bij Brakke Hond (in Antwerpen, denk ik) en Pandora (NL). Waar zijn de Vlaamse uitgeverijen? Waar is het Vlaams equivalent van SOL? Mag ik dan als volledig onbetekenende schrjfster die de uitgeverswereld in kaart probeert te brengen, voorzichtig concluderen dat je best meteen uitsluitend Nederlandse uitgeverijen contacteert? Ik vraag me af of een Haruki Murakami of een Stieg Larsson ook over de grenzen van hun land hun ms hebben ingediend bij een buitenlandse uitgeverij. Als Vlaamse schrijver zit je met een dilemma: het verschil tussen de Vlaamse schrijftaal en de Nederlandse. De dichtsbijzijnde infrastructuur voor een Vlaamse schrijver is Nederland. Maak je ms dus niet te Vlaams qua woordgebruik. 'wanneer' wordt 'als' 'klissen' wordt 'vangen 'aan boord leggen ' wordt 'aanleggen' ... Begrijp je wat ik bedoel? Vlaamse proeflezers vind je niet. Nog zoiets. Als Vlaamse schrijfster worstel ik dus met zinsconstructies en woordgebruik en uitdrukkingen omdat 99% van mijn proeflezers Nederlander zijn. En ik ben zeer dankbaar! Maar ik ben niet blind. De amputaties die je moet verrichten om de Nederlandse lezer terwille te zijn. Ik begrijp het wel, maar ik blijf ook kijken achter de coulissen van dit gebeuren. Ik wijzig mijn Vlaamse schrijven uitsluitend omdat er in eigen land niks is dat constructieve signalen uitzendt. Je kijkt een gegeven paard trouwens niet in de bek. Waar is de Vlaamse literaire infrastructuur voor schrijvers? Waar? Misschien moet ik me erin berusten dat de Vlaamse taal nooit voeten in de aarde zal hebben. Wat een geluk dat er Nederlandse uitgeverijen bestaan. Wat zouden al die Vlaamse auteurs die prijzen winnen, zonder hen gedaan hebben? Hoe komt het dat die Vlaamse auteurs niet in een Vlaamse uitgeverij uit 'den hoop' gehaald werden? Waren zij blind? Of hebben die auteurs de Vlaamse uitgeverijen gewoon naast zich neergelegd en de bedenking gemaakt: 'ik schrijf geen kookboek en geen reisverslag? Ik weet het niet en ik hoop dat ik me vergis. Die Maeterlick moet toch ook wel slim geweest zijn, dat hij in het Frans schreef OM de Nobel prijs in de wacht te kunnen slepen. Ik ben ervan overtuigd dat menige schrijver in Vlaanderen veel te bieden heeft, maar dat hij/zij naast het schrijven, ook een zeer uitgekiende manager moet zijn en meteen over de landsgrenzen heen moet gaan. In eigen land krijg je eerder een schop dan een duwtje in de rug. Er is geen schrijversinfrastructuur in Vlaanderen. Die is er nooit geweest. Waar moet je de klappen van de zweep leren? In Nederland. In Vlaanderen is alles nog 'overheid', steriel, paternalistisch en stiefmoederlijk terzelfdertijd. Of amateuristisch en meer voor de gezelligheid. Kunnen we concluderen dat Vlaamse schrijvers geadopteerd worden door de Nederlandse literaire infrastructuur en in de kou blijven staan door de Vlaamse literaire wereld?

Waar Hollanders, dus Zuid en Noord het vooral moeten hebben van de techniek, heeft België nog de beleefdheidsvorm met meer dan een woord te spreken, en met vloeiende zinnen te overtuigen. Zij zijn nog niet doordrongen van de wegwerpcultuur. Dit zie je ook terug in de literatuur. Een uitmuntend voorbeeld vind ik Dimitri Verhulst. Grof gebekt in zinnen, maar toch gebruikt hij de magie van letteren om het niet ordinair te maken. Bijvoorbeeld wat je in Nederland al snel ziet met scheldwoorden. Belgen hebben meer humor en zijn meer kritisch naar zichzelf. Hier zit ook het conflict. Wie of wat zijn Belgen. Ze horen bij iedereen! Het heeft ook te maken met de onzekerheden van Vlamingen. De achterklap in Vlaams Brabant en Limburg is groot (net als in Nederlands Brabant en Limburg overigens). Je past wel op voordat je iets slechts op papier gaat verspreidde. Wat zullen de buren er wel niet van vinden. Belgen zijn minder arrogant, durven te falen en daarvoor uit te komen. Daarbij hebben ze de cultuur-rijke Franse invalshoek, waar Nederland meer de platte popcorn-cultuur is opgegaan van Amerika. Het Nederland onderwijssysteem is monotoom vergeleken bij dat van België, en staat in het Vlaamse schoolsysteem de individuele leerling voorop. In Nederland is de groei van de groep belangrijk. En mocht daar een talent(je) groeien dan wordt het teruggeroepen en moet het al snel terug in de massa. Doe maar normaal... doe je al ...

Ik zou het wel leuk vinden als dat waar zou zijn :P Dat zijn een heleboel concurrenten minder :D Grapje he mensen ;)

Het Nederland onderwijssysteem is monotoom vergeleken bij dat van België, en staat in het Vlaamse schoolsysteem de individuele leerling voorop. In Nederland is de groei van de groep belangrijk. En mocht daar een talent(je) groeien dan wordt het teruggeroepen en moet het al snel terug in de massa. Doe maar normaal... doe je al ...

Het onderwijs in Vlaanderen is betuttelend en schrijft exact voor welke waarden en normen er moeten doorgegeven worden en er ligt hier soms sterk de nadruk op. In België leer je de algemene standpunten van je leerkracht en zijn handboek papegaaien . Als je dat een beetje in eigen woorden kan wordt dat gezien als : goed, je uit je eigen mening. In Nederland is het onderwijs vrij: kinderen mogen er veel meer meedenken dan hier en dan ook op kind-niveau. Ik hoor dat gewoon als je Nederlandse kinderen en jongeren hoort praten: die vertonen veel meer variatie. En als ik die die Nederlandse jongerendebatprogramma's bekijk zie ik dat Nederlandse jongeren echte meningen hebben , allemaal andere invalshoeken en dan samen dat bespreken: dat komt vrij geniaal over. Zo een jongeren bestaan hier niet. Nederland heeft ook een echt jeugdjournaal op maat, al jaren lang. Dat is pas vooruitgang. En Theo en Thea en al die andere dingen: dat zou hier niet gekund hebben. Kinderen worden hier als veel onnozeler behandeld: hun meningen (nog in wording) worden vaak weggelachen. Je bent hier als kind en jongere echt 'een snotbel'. Nederlandse jeugdauteurs heb ik altijd ervaren als modern, vrij, met een heel fijne sfeer in die boeken : open, progressief. Veel meer gevoel voor realisme.

Het Nederland onderwijssysteem is monotoom vergeleken bij dat van België, en staat in het Vlaamse schoolsysteem de individuele leerling voorop. In Nederland is de groei van de groep belangrijk. En mocht daar een talent(je) groeien dan wordt het teruggeroepen en moet het al snel terug in de massa. Doe maar normaal... doe je al ...

Het onderwijs in Vlaanderen is betuttelend en schrijft exact voor welke waarden en normen er moeten doorgegeven worden en er ligt hier soms sterk de nadruk op. In België leer je de algemene standpunten van je leerkracht en zijn handboek papegaaien . Als je dat een beetje in eigen woorden kan wordt dat gezien als : goed, je uit je eigen mening. In Nederland is het onderwijs vrij: kinderen mogen er veel meer meedenken dan hier en dan ook op kind-niveau. Ik hoor dat gewoon als je Nederlandse kinderen en jongeren hoort praten: die vertonen veel meer variatie. En als ik die die Nederlandse jongerendebatprogramma's bekijk zie ik dat Nederlandse jongeren echte meningen hebben , allemaal andere invalshoeken en dan samen dat bespreken: dat komt vrij geniaal over. Zo een jongeren bestaan hier niet. Nederland heeft ook een echt jeugdjournaal op maat, al jaren lang. Dat is pas vooruitgang. En Theo en Thea en al die andere dingen: dat zou hier niet gekund hebben. Kinderen worden hier als veel onnozeler behandeld: hun meningen (nog in wording) worden vaak weggelachen. Je bent hier als kind en jongere echt 'een snotbel'. Nederlandse jeugdauteurs heb ik altijd ervaren als modern, vrij, met een heel fijne sfeer in die boeken : open, progressief. Veel meer gevoel voor realisme.

Ik vind eveneens dat het Belgische onderwijssysteem wordt overroepen. Er zijn veel, enorm veel verbeteringen die zouden moeten worden doorgevoerd. De individuele leerling die voorop staat? Vergeet het! Dat is onmogelijk om te bewerkstelligen. Je moet zoveel eindtermen halen, ergens je VOETEN nog in verwerken, het beleid van de school inwerken en dat liefst nog allemaal inpassen in het gekozen handboek/werkboek dat je geen tijd overhoudt voor de individuele leerling. Daarnaast zijn er veel Belgische leerlingen die ofwel geen eigen mening kunnen vormen, ofwel deze mening niet kunnen funderen. Naar wat ik het gemerkt bij de Nederlandse bevolking ligt dat daar allemaal wel net iets anders. Pas op, ons Belgische systeem heeft ook zeker zijn voordelen. Ik hoop dat de nieuwe plannen die klaar liggen er door komen en deze oude voordelen combineert met de nieuwe waarbij je zal kiezen op basis van een interessegebied. Dit biedt de leerlingen meer kans om zichzelf te ontplooien. Sorry voor het off-topic gaan, maar dit is eveneens een vrij belangrijke discussie :)

" Ik hoor dat gewoon als je Nederlandse kinderen en jongeren hoort PRATEN: die vertonen veel meer variatie. " Ik hoor Nederlandse kinderen vooral te luid praten, schreeuwen (en schelden) in vergelijking met Vlaamse kinderen. Beste voorbeeld was eens in Antwerpen waar een ober serveerde en een groep schoolkinderen (leeftijd 6-9 jaar) niet 2-aan-2 maar als een joelende bende terroristen naderde. "Ow, arme Hollanders", zei de ober. Het was komisch en schrijnend tegelijk.

Een Hollands spreekwoord luidt: Ieder vogeltje zingt zoals hij gebekt is. Omdat één vogeltje mooier of slechter zingt dan een andere, wil nog niet zeggen dat dát vogeltje een betere of slechtere vogeltje is. Het zelfde geldt voor schrijvers.