Ik lees vaak na 3 hoofdstukken (ik heb niet van die hele lange hoofdstukken) alles terug en corrigeer ik het. Vaak herschrijf ik ook nog wel eens een heel hoofdstuk op een later tijdstip. Alleen zijn er wel eens momenten dat je nog veel inspiratie over hebt na het schrijven van het derde hoofdstuk. Dan schrijf ik liever even door. Schrijven is namelijk geen systematische bezigheid.

Als het schrijven zelf even niet zo wil vlotten of ik loop vast ga ik meestal eerdere stukken herlezen en herschrijven waardoor er vaak weer nieuwe ideeen opkomen waar ik mee verder kan. Als het schrijven zelf lekker gaat schrijf ik door.

Ik ben van nature vrij chaotisch en val geregeld van de hak op de tak. Ik ben vrij nieuw met het scrijven van lange teksten -in feite ben ik één maand geleden begonnen met mijn eerste grote projekt-, en in het begin ging ik automatisch herlezen en veranderingen aanbrengen. Dit doe ik nu steeds minder want anders komt het niet vooruit. Zoals eerder al gezegd is, meen ik ook dat er 2 verschillende processen zijn die ofschoon gerelateerd zijn en noodzakelijk voor het eindprodukt, echter onafhankelijk van elkaar kunnen worden uitgevoerd: 1/ eerst de creatieve fase waarin men min of meer 'bruto' schrijf wat in jezelf opkomt 2/ daarna de revisie fase waarin men als het ware een andere pet opzet en kritisch de tekst (her)bekijkt op spelling-, gramatica-, stijlfouten enz.

Ik was van plan om stug door te schrijven en pas te gaan herschrijven als ik de eerste versie afhad, maar dat is niet gelukt. Het schrijven ging steeds lastiger en in sommige stukken geforceerd, en het verhaal verzandde na zo'n 65.000 woorden in traag geleuter. Toen heb ik een overzicht gemaakt van het soort scènes dat in mijn verhaal voorkomt, en de dialoogscène bleek de overhand te hebben. Nu is dat logisch omdat ik dialoog erg leuk vind om te schrijven... maar het komt de vaart van het verhaal niet echt ten goede. Nu heb ik een nieuw overzicht gemaakt met daarin een korte beschrijving van elke scène, de personages die erin voorkomen en wat voor belang het heeft voor het verhaal. Door dit overzicht kan ik beter over het verhaal nadenken en aanwijzen waar het 'fout' gaat. De scènes waar ik meteen erg enthousiast van werd heb ik al herschreven en het geheel is er heel wat logischer en interessanter op geworden. Nu wil ik mijn scèneoverzicht afhebben voor november, en dan ga ik met Nanowrimo verder met het schrijven van de scènes zelf. Hopelijk krijg ik dan versie één (anderhalf :) ) snel af.

Ik schrijf eerst heel het boek af en ga dan pas aan de slag met het corrigeren, herschrijven en schrappen. Het is nu wel zo dat ik eerst wel even overlees wat ik de dag ervoor op papier heb gezet en daar de fouten al uit haal. Maar voor de rest, schrijven en pas als het af is, corrigeren. Zo werkt het voor mij het beste.

Ik probeerde om door te schrijven, maar tijdens het inlezen, veranderde ik alweer van allles aan de laatst herschreven versie. Tussendoor verwerkte en dacht ik na over feedback van mijn proeflezers, dat op weer andere delen van mijn verhaal betrekking had. Chaotischer had mijn schrijfproces eigenlijk niet kunnen zijn, maar voor mij werkte het wel. xas

Van Nanowrimo heb ik geleerd dat doorschrijven tot het einde voor mij geweldig werkt. Hoe minder ik nadacht over dat het 'goed' moest zijn, hoe leuker het schrijven werd. Bij het herschrijven merkte ik dat de stukken waarbij ik het minst heb nagedacht de minste aanpassingen nodig hadden. Uiteindelijk heb ik wel heel wat moeten schaven aan het manuscript, en er vooral veel aan toe moeten voegen voor het publicabel was. Volgende maand verschijnt het :-) Maar het is volgens mij ook gewoon heel persoonlijk. Een collega van me begint iedere dag met het herschrijven van zijn productie van de dag ervoor, en voor hem is dat zijn gouden formule.