Vragen over de hij/zij vorm

Dat ligt eraan welke vertelwijze je kiest. Je hebt de personale vertelsituatie, waarin je alleen weet wat je hp weet. En je hebt de alwetende verteller. Als schrijver weet je alles. Je kunt de twee situaties afwisselen, maar vooral als je een kinderboek schrijft moet je zorgen dat het niet verwarrend wordt. Dit kan bijvoorbeeld door een witregel wanneer je naar de andere situatie overschakeld. De alwetende verteller heeft het net zo goed over hij/zij, dus die voorbeelden kunnen prima.

Oke bedankt! Maar wat maakt dan juist het verschil tussen de personale vertelsituatie en de alwetende verteller? Stel dat ik een boek geheel in hij/zij vorm schrijf, en ik zet er één alwetende zin in, kan ik mezelf dan gelijk de alwetende verteller noemen? Of wordt dat dan als "fout" gezien. Hoeveel of hoe weinig moet je "alwetend vertellen" om de alwetende verteller te zijn? Wordt er verwacht dat je inelkgeval de gevoelens van anderen gaat beschrijven of is dat niet verplicht, kan je het ook houden bij dingen als die tak op de auto? Moet je dus als alwetende verteller in een vloeiende lijn door het verhaal gaan of kan je zo af en toe ertussen springen? Wat lastig om uit te leggen maar het is zo wel duidelijk denk ik ;)

In prencipe is het zo dat zodra er één alwetende zin in staat, het hele stuk 'alwetende verteller' heet. Er zijn echter maar weinig mensen die dit door zullen hebben. Veel belangrijker is dat de zinnen logisch op elkaar volgen en je niet teveel informatie geeft. Dingen die je hoofdpersoon nog niet weet kun je het beste je lezer ook niet laten weten. Dit geldt vooral als je personage er pas verderop in het verhaal achterkomt (de vallende tak maakt niet veel uit, een seconde na de val heeft je personage het immers al door. Zo stoort het niet.) Er wordt niets van je verwacht, maar ik zou aanraden een lijn aan te houden. Gevoelens zul je vaak vanzelf wel opschrijven, al dan niet verhult. Misschien omschrijf je ze meer dan dat je ze letterlijk opschrijft, maar ze zullen altijd in je verhaal staan. Van de hak op de tak springen kan best. Zeker als dit jouw stijl is, zeker doen! Al met al is het het belangrijkst dat je op de manier schrijft waar jij je het prettigst bij voelt. Zeker als je ook redelijk wat leest zal het je opvallen hoe logisch vertelvormen eigenlijk zijn.

Dankje, ik snap het. Dus opzich hoef je daar niet heel erg op te letten, als het dus maar logisch is en "vloeiend" loopt in het verhaal, als ik het goed begrijp ;)

Je kunt ook een alwetende verteller zijn (of eigenlijk gewoon een verteller, want die weet per definitie alles) en niet alles vertellen, natuurlijk. Maar ik denk wel dat als je vanuit de kant van de hoofdpersoon schrijft, dat je consequent blijft. Bedenk ook dat mensen vaak voor waar aannemen wat ze lezen. Dus de interpretatie van de hoofdpersoon, hoewel die niet altijd waar hoeft te zijn, is dan "echt" en dat kan nog wel eens tot verwarring leiden, zeker bij kinderen.

Als ik jouw voorbeeldje lees Charlene, dan geloof ik dat ik in dit geval niet zou zeggen dat het een tak is die op de auto valt. En dat heeft dan te maken met inleven, maar ik geef meteen toe dat daar mijn smaak meespeelt. Als Vienne wakker schrikt van een knal (en ze weet niet waarvan) dan is dat voor de lezer spannender. Die voelt dan meer wat zij voelt.

Ik denk dat het ook spannender is als je schrijft: "Vienne schoot omhoog, haar hart klopte in haar keel. Ze realiseerde zich dat ze ingedommeld was. Een harde klap op het dak van de auto had haar wakker gemaakt. Door het raampje zag ze een grote tak die half op het dak van de auto lag."

Ja daar zat ik inderdaad ook aan te denken, hoe jullie het beschrijven. Ik was al wat aan het proberen maar kom er niet uit, ik kom inelkgeval niet tot iets waardoor ze weet dat het een tak was. Want de auto rijd namelijk dus ze kan niet een tak half op het dak van de auto zien liggen. En als ze net nog de tak langs het raam van de auto ziet schiet oid dan vind ik het ook weer niet realistisch klinken. En ik kan eigenlijk ook niets anders bedenken waardoor je wakker schrikt in de auto, of het moeten haar ouders zijn die in de auto zitten en iets zeggen of roepen bijvoorbeeld. Of ze rijden door een kuil, ze wordt dan wakker van het schudden van de auto, maar hoe weet ze dan dat ze door een kuil reden, dan zit je weer met hetzelfde. Het is wel lastig om je lezers zo in het verhaal te trekken in het begin van je boek. En omdat het een kinderboek is zit ik ook weer met de beperking van woorden, anders was het makkelijker geweest. Dat ik er al zo over zit te twijfelen geeft dan al aan dat het geen goed begin is, ik ga er nog eens goed overna denken ;)

Kan ze niet door de achterruit kijken, of door een spiegeltje? Of haar ouders stellen haar gerust iod

Soms word je gewoon wakker. Misschien droomde ze of zo.

Er zou een verbod moeten komen op beginstukjes van boeken waar de hoofdpersoon 'wakker schrikt'. :confused: Je kunt vast iets anders verzinnen? Dit is al veel te vaak gedaan. Dan vind je mischien ook iets wat minder krampachtig klinkt voor jezelf.

Er zou een verbod moeten komen op beginstukjes van boeken waar de hoofdpersoon 'wakker schrikt'. :confused:

Het is niet de meest originele optie, nee. Evenmin als hoofdstuk-eindes waar de hoofdpersoon flauwvalt... (heb net Eragon gelezen; verkoopt overigens prima, ondanks het kennelijk extreem lage bloedsuiker van de hoofdpersoon).

Ohh, had geen idee dat dat zo vaak voor komt. Krijg je ervan als je nooit boeken leest ;) Van dat flauwvallen wist ik ook niet, vind het wel raar omdat het toch niet het meest voor de hand liggend is.. Maar het begin van het boek ga ik nog wel veranderen ja. Oja en nog een vraagje. Wanneer gebruik je "hij" en "zij" en wanneer de naam van de persoon? want dat vind ik nogal lastig om in te schatten. Zijn daar eigenlijk "regels" voor of is dat aan jezelf?

Nee, hangt helemaal af van het verhaal. Ik doe dat op gevoel eerlijk gezegd.

Oke :) Ik doe het nu ook gewoon op gevoel. Maar ik zorg wel dat het duidelijk blijft over wie het gaat natuurlijk. Want in elke zin de naam gebruiken klinkt ook niet, dus ik doe het nu eigenlijk zoals het mij het beste lijkt om lekker te lezen. Maar ik dacht dat er misschien een soort "regels" oid voor waren voor wanneer je wat gebruikt. Ik ben dan wel benieuwd hoe anderen dat doen, op gevoel of op een andere manier.

Wanneer gebruik je "hij" en "zij" en wanneer de naam van de persoon? want dat vind ik nogal lastig om in te schatten. Zijn daar eigenlijk "regels" voor of is dat aan jezelf?

De mij bekende richtlijnen zijn: - te vaak naam gebruiken haalt lezers uit het verhaal; in het echt noemen mensen elkaar ook niet continu bij de naam; - namen gebruik je vooral als het onduidelijk kan zijn wie aan het woord is / iets doet - verder ook hij/zij/naam ter variatie

Dankje. Dat had ik dus ook in gedachten. Al merk ik dat het soms niet nodig is om de naam te zeggen maar dat na een heel stuk "ze" wel saai wordt en dat ik dan toch de naam gebruik. Soms maakt het voor mijn gevoel een zin dan ook sterker. Al twijfel ik bij sommige zinnen wel, als er twee personen in één zin voorkomen, en als ik daarna 'ze' zeg weet ik niet naar wie het dan verwijsd dus gebruik ik maar voor de zekerheid de naam. Vooral omdat het een kinderboek is, dan moet het wel duidelijk blijven over wie het gaat, aangezien ze bij het lezen al snel kwijt raken waar het nu over gaat.