Volgens mij zijn kinderen niet geïnteresseerd in een uitgebreide verhandeling over hoe jij tot het boek bent gekomen (in ieder geval jonge kinderen niet). Misschien groep 8 een beetje. Verder zou ik gewoon voorlezen en vragen beantwoorden.

Ik begin met een voorwoordje, ik probeer grappig te beginnen. Dan blijven ze luisteren. Maar ik maak het praatje niet lang. Dat werkt niet. Als je een zinderend stukje hebt voorgelezen gaan ze vanzelf vragen stellen (ook aan elkaar) en zo breng je een kringgesprek op gang. (Zo werkte het bij mij, door het speciale karakter van mijn kinderboeken.)

Carduelis, ik denk dat je je daar in vergist. Kinderen zijn juist erg benieuwd hoe boeken, films, voorstellingen worden gemaakt. Je moet het natuurlijk wel op hun niveau brengen en zorgen voor interactie. Kinderen zijn toch nieuwsgierig? Daar kun je handig gebruik van maken. @Merel Ik denk dat je dat op je eigen manier moet doen. Willem Wilmink had genoeg aan zijn verhaaltjes die hij heel mooi kon brengen. De kinderen hingen aan zijn lippen. Hij stelde vragen en iedereen kwam wel een keer aan de beurt met antwoorden. Ik heb ook wel eens iemand gezien met een kastje vol kleine vakken waar allerlei spulletjes inzaten die met de verhalen/gedichten te maken hadden. Alles kan... maak het niet te ingewikkeld.

Merel, ik werk op een middelbare school en daar nodigen wij elk jaar in de brugklas een schrijver of schrijfster uit. Die komt dan in elke klas een uur. Veel van hen bezoeken ook basisscholen. Het programma wisselt erg. Het is vaak wel erg leuk om ook dingen te laten zien. De spanningsboog van kinderen is vaak erg kort. Je kunt natuurlijk een powerpointpresentatie maken en je verhaal en voorleesmomenten afwisselen met beelden. Het nadeel is dat je dan afhankelijk bent van apparatuur. Je kunt ook op A3 illustraties printen en plastificeren. Of je neemt voorwerpen mee die je verhaal ondersteunen. Bobje Goudsmit neemt altijd van alles mee. Nanda Roep had een filmpje dat ze liet zien. Ze plugde haar laptop in de tv. Op elke basisschool is een tv. Je presentatie hangt ook af van de leeftijd van je publiek. Je kunt misschien ook een spel inbouwen. Je laat twee kaften zien, zet er één links en één rechts en vraagt of de leerlingen bij de kaft gaan staan die ze het leukste vinden. Dan heb je even een andere lesvorm en de kinderen komen in actie. Daarna vertel je iets over de illustraties en hoe die tot stand komen. Het is denk ik wel belangrijk om een programma te hebben. Het kan best dat er geen of weinig vragen zijn! Dan ben je daarop voorbereid. Alleen voorlezen en vragen vind ik vaak zo passief. Als een school een schrijver uitnodigt, mag die best met een leuk programma komen, vind ik. Succes. Laat je nog weten hoe je het doet? Heb je binnenkort je eerste 'lezing'/ 'les' of heb je al ervaring?

Scholen vinden SSS vaak te duur, hoewel ze een budget voor kunst krijgen.

En er gaat zelf nog meer geld naar toe, komend jaar. Dus waarschijnlijk krijgt kunsteducatie een behoorlijke boost. Bij ons op school worden twee collega's in elk geval opgeleid tot kunstcoördinator. Ik zal bij hen zeker reclame maken voor sss. Het probleem zit 'm niet alleen in budget, maar ook in tijdsinvestering. Goed, dat was even off-topic. Nu weer on-topic: @ Merel: volgens mij vinden kinderen het erg leuk een schrijfster te ontmoeten en ze willen vast ook alles van je weten. Je lievelingseten bijvoorbeeld, en of je zelf ook kinderen hebt. Misschien kun je de kaft met de kinderen bespreken. Ze kunnen vast voorspellen waar het verhaal over gaat. Na het voorlezen zou je ze kunnen vragen hoe ze denken dat het afloopt. Misschien is het zelfs leuk om een boek aan die klas te schenken, met handtekening natuurlijk. In ieder geval veel succes.

Ja, leuk. Spulletjes doen het altijd goed. Leg ze eens onder een mooi kleed en laat kinderen om de beurt iets tevoorschijn toveren. Dat is spannend. Vertel over hoe je een verhaal bedenkt. Verwoord je gedachten hardop, dat vinden kleine kinderen leuk. Bedenk ter plekke een nieuw verhaal en maak het samen met de kinderen af. Laat de kinderen bedenken hoe de hoofdrolspelers eruit zien, hoe ze bewegen. Laat de kinderen een klein stukje spelen terwijl jij het verhaal voorleest, bedenkt. Zorg ook voor een duidelijke afsluiting van de voorleessessie. Misschien met een kort verhaaltje waarvan ze het vervolg in een boekje kunnen vinden, op je website of...??? Veel succes met je voorleessessies in de toekomst!

Laat zien hoe de weg van het manuscript naar het boek gaat. Vertel erover hoe de tekst tot stand komt. Laat de kaften zien voordat ze in een bepaald formaat hiervoor worden gebruikt. Misschien ook hoe een bieb de kaften verandert.

jamaar nu ben ik wel eens benieuwd hoe zo'n voorleessessie eruit ziet voor volwassenen. Wat wordt er verwacht van je als schrijver van een boek? Eerst een voorstelling van wie jij bent? en???

Als schrijver lees je natuurlijk regelmatig voor uit eigen werk, dit om de verkoop te stimuleren.

Is dat zo? Ik las laatst een heel artikel in de Volkskrant waarin behoorlijk kritisch geroemde namen, ondanks hun aansluiting bij de SSS, nog nooit één keer gevraagd waren om dit te doen of nul op het rekest kregen als ze het zelf aanboden.

Geld dit voor volwassen schrijvers ook? Ik bedoel schijvers van volwassen boeken? :confused:

Wat een leuke ideeën zie ik hier voorbij komen, ik zal er ook eens over nadenken, heb nu niet echt inspiratie.

Er moet ergens al een topic over zijn. Ik herinner me dat we het er eens eerder over gehad hebben. Het mooiste aan voorlezen vind ik altijd het voorlezen zelf. Kinderen uit groep 4 / 5 (7, 8 jaar) moet je m.i. niet te technisch benaderen met informatie. Een inleidend praatje over jezelf is natuurlijk nodig. Ze moeten even weten wie er nu ineens voor de klas staat, ook al heeft juf / meester gezegd dat de schrijfster van Okki Pepernoot op school komt. Dan moet je als schrijfster tóch nog zeggen: 'Ik ben Bieneke Bik, de schrijfster van Okki Pepernoot. Wie van jullie heeft wel eens van Okki gehoord?' Gegarandeerd dat dan de vingers omhoog gaan. Dan vraag je door: 'Wat weet je van Okki?' Etc. 'Nu ik hier toch ben, zal ik het állernieuwste verhaal van Okki Pepernoot eens aan jullie voorlezen? Het is zó nieuw, dat het boek nog niet eens in alle winkels ligt.' Na het voorlezen kun je kort evalueren. Natuurlijk kunnen de kinderen vragen stellen. Dat is leuk. Meestal is er wel een kind dat een handtekening wil. 'Dat doen we straks,' kun je dan zeggen, 'als alle vragen geweest zijn.' En dan is dat de laatste actie: handtekeningen uitdelen. Het uur is dan ook wel voorbij, vooral als er 34 kinderen in de klas zitten. Voor jonge kinderen is voorlezen heel leuk, maar ook voor oudere kinderen. Je kunt er allerlei werkvormen omheen bouwen, zoals een tekening maken, een collage, een werkstuk, een toneelspel, maar het feit dat jij, Bieneke Bik, schrijfster van Okki Pepernoot daar bent, is voor veel kinderen al echt genoeg. Dat mag een hoogtepunt zijn. Voorlezen is ook een kunst.

Ik heb het eens meegemaakt dat ik in de klas kwam en dat de juf zei: 'Ja, we verwachten inderdaad Bieneke Bik. En u zegt nu wel dat u dat bent, maar hoe kunnen wij dat nu zeker weten?' Toen kwam er een heel vragenvuur op me af, over de inhoud van het boek. Als ik alle vragen goed beantwoord had, namen ze aan dat ik inderdaad B.B. was. Dat vond ik heel erg leuk bedacht van die juf. Want zo hadden de kinderen allemaal het boek gelezen, en allerlei informatie uitgezocht. Voor hen was het gewoon leuk om de schrijfster uit te dagen: 'Wat is uw lievelingseten?' 'Waar is uw vader geboren?' Etcetera. Een goede werkvorm.

Leuk! Ja, zo eenvoudig kan het zijn. Om van te genieten zeg.

Ik vertel in alle klassen (vanaf groep 3 ook al) hoe boeken worden gemaakt. Vinden ze reuze interessant. Meestal denken de kleintjes inderdaad dat ik alle boeken zelf uit mijn printertje pers. Ik heb dan een soort grote kaarten met daarop de woorden: schrijver, illustrator, uitgever, redacteur, centraal boekhuis, boekwinkel, bieb enz. Ik zet zoveel kinderen voor de klas als er kaarten zijn, ieder met een kaart voor de buik. En dan moet de klas ze in volgorde zetten. Ik leg dan uit wat iedereen in het proces doet. Ik laat ze ook altijd raden (vanaf groep 5 ongeveer) hoeveel ik als schrijver van een boek van 10 euro krijg. Altijd veel hilariteit als ze horen waar ik het voor moet doen. Verder lees ik voor en beantwoord ik vragen (wat is je lievelingskleur, hoe heten je honden). Van tevoren moeten ze mijn website bekijken en aan de hand daarvan vragen bedenken. Dan weten ze al wat er voor iemand komt. Ze krijgen ook altijd wat gedichtenkaarten van me om op te hangen in de klas. Vinden ze ook leuk. Ik wissel veel af. Voorlezen, vragen, dingen laten zien. Dan blijven ze geboeid.

wat een leuke interactieve opzet Zjors, ik kan me voorstellen dat kinderen daarvan genieten.

Ik ben door een basisschool gevraagd om voor vijf groepen 'iets' te doen in het kader van de Kinderboekenweek. Niet omdat ik een peuterboekje heb geschreven, maar toevallig omdat ik lid ben van de plaatselijke dichtersgroep. Vandaag had ik een grote boodschappentas bij me vol voorwerpjes (een knuffelolifantje, een peddel, een hamer, een pantoffel etc.). Om de beurt mochten de kinderen iets pakken en dan liet ik het gedichtje horen waaraan het voorwerp gelinkt was. Heel leuk. (En natuurlijk las ik mijn peuterboekje ook nog even voor.) Na afloop liet ik een stapel vellen met kindergedichten in de klas achter. Dan konden de kinderen zich uitleven op het maken van illustraties voor bij de gedichten. Na afloop vertelde een juf me hoe andere schrijvers zoiets aanpakken. Ze zei me dat bijna alle schrijvers wel spulletjes meenemen (handpoppen bijv. om het verhaal na te spelen) en dat sommige schrijvers muziekinstrumenten bij zich hadden om lekker met de kinderen te gaan zingen. Een gitaar of een trekharmonica of iets dergelijks. Ik kreeg een beetje het gevoel dat er een half cabaretprogramma van me werd verwacht, dat het eigenlijk een tikje tegenviel dat ik alleen maar een boodschappentas bij me had. Zal vast nergens anders op zijn gestoeld dan mijn beginnersonzekerheid. :paranoid: