God, dat je dat uberhaupt voor je kan houden. Zou het van de daken schreeuwen... denk ik :?

Vraagje? komen zij er in voor? Zo ja, is dat dan een beetje positief :wink:

Een aantal collega's van mij weten dat ik schrijf. Maar de interesse daarin is minimaal. De meeste mensen op mijn werk kunnen zich daar nauwelijks iets bij voorstellen.
De enkele verhalen die van mij zijn uitgebracht vinden ze wel aardig maar daar houdt het dan ook op.
Mijn conclusie is dat veel mensen in je omgeving ( niet allemaal natuurlijk ) er pas interesse in gaan krijgen als je daadwerkelijk een boek uit brengt. Dan wordt je pas als vol aangezien.

Maar dat weerhoudt mij absoluut niet om erover te praten.

Dus: Zeker vertellen, je mag er trots op zijn. Als anderen iets bereikt hebben vertellen ze dat ook.

Ik zou het zeker vertellen. Sterker nog: ik zou het niet voor me kunnen houden.

Collega's/mensen in mijn omgeving weten allemaal dat ik verhalen schrijf en de meesten vinden dat leuk. Ik heb enkelen ook wel eens wat laten lezen en dan krijg ik altijd positieve reacties, zo van: "Knap hoor! Dat zou ik nooit kunnen." Dus zelden of nooit responsen waar ik wat aan heb, maar wel een boost voor mijn ego. :)

Ik zou het zeker vertellen: je wil toch dat je boek gelezen wordt?

Om te beginnen zou ik het laten weten aan een paar vertrouwde collega's want als je boek in de winkel ligt, gaat zo'n verhaal toch vanzelf de ronde doen en binnen de kortste tijd weet iedereen ervan.

Overigens zou ik wel -voor jezelf- van tevoren een antwoord bedenken op twee vragen die collega's wellicht stellen:
1. zitten er mensen/karaktertrekken van mensen op kantoor verwerkt in je boek? Ofwel: kunnen collega's zichzelf herkennen?
2. ennuh: wil je wekelijks een stukje schrijven voor het lokale nieuwskrantje van je werk?

En natuurlijk: hoe ga je reageren op eventuele -niet positieve- kritieken van collega's?

Je bent -naar mijn mening- geen enkele verantwoording schuldig aan je werkgever over wat je in je vrije tijd uitvreet. Tja, en of je werk er al dan niet onder te lijden heeft (gehad), dat kun je alleen zelf beoordelen...

Ik weet nog niet wat ik in die situatie zou doen.
Momenteel weten alleen een paar goede vrienden dat ik met schrijven bezig ben. En dat wil ik voorlopig ook zo houden.

Maar als je boek binnenkort in de winkel ligt, onder jouw naam (ik neem aan dat je geen pseudo hebt?) komen ze er ook vroeg of laat achter.

Ik heb net een contract binnen voor non-fictie boek en ik heb dat gelijk aan mijn baas verteld. Dat heeft een aantal voordelen:

(1) Volgens de CAO ben ik verplicht neveninkomsten te melden,
(2) Ik werk slechts parttime, maar mijn baas wil me regelmatig vragen of ik op andere dagen wil werken. Nu hij weet dat ik met een boek bezig ben is dat een heel stuk minder.

Ze komen er vanzelf achter..
Bij mij op het (reguliere) werk zitten een paar grapjassen die mijn naam ge-googled hebben en het op die manier te weten zijn gekomen. Maar het voelt als een soort "mentale bevrijding" wanneer iedereen het weet, bijna alsof je uit de kast komt bij wijze van spreken, iedereen snapte nu namelijk ook meteen waarom ik nog maar 3 dagen werk in plaats van 5.
En de reacties zijn enorm positief, ook al zijn er altijd een paar die het wel goed bedoelen maar er geen hout van begrijpen (en dan met de meest debiele vragen/opmerkingen komen).

Gewoon vertellen!! Zoals je zelf al zegt, je hebt meteen weer een aantal exemplaren verkocht op die manier en bovendien, waarom zou je er over zwijgen? (Als ze trouwens echt gaan denken dat het werk eronder te lijden heeft dan mogen ze eerst wel eens met bewijzen komen.)

Je hoeft niet meteen een massamail door het hele bedrijf te sturen, maar je zult heus wel een aantal collega's hebben waar je extra goed mee overweg kunt en daar vertel je het gewoon aan. En je leidinggevende.., daar komt vanzelf een geschikt moment voor waarop je het ineens heel casual kunt laten vallen. De reacties zijn leuk!

Hoi Eufdrie,

Allereerst proficiat met je eerste roman! Geweldig!

Als ik een boek zou publiceren, zou ik mijn baas een exemplaar gaan aanbieden. Wel met het angstzweet in mijn handen, want stel je voor dat het boek niet zo goed is (of wordt gevonden!) als ik hoop...Maar ik zou het op mijn werk wel laten weten. Het zijn potentiele lezers/kopers en als ze niet weten dat het boek er is, kunnen ze het ook niet lezen/kopen.

Tot nu toe weet een (klein) aantal goede collega's dat ik schrijf. De meesten reageren leuk, vinden het knap/apart/interessant. Hoewel het nog steeds als een bijzondere hobby wordt gezien, want het is pas echt als er een boek ligt!

Groet, Marria

Ja, inderdaad, via de collega's die je goed kent, via de waterkoelergesprekjes, waarom niet.

Ter geruststelling; ik heb zo'n 12 jaar in diverse kleine kantoren gewerkt. Veel collega's gehad met creatieve bijbanen, van clini clown tot kunstschilder. Daar heeft geen enkele baas negatief op gereageerd.

Heel leuk trouwens om via de verschillende onderwerpen te lezen hoe je roman steeds dichter bij de boekwinkel komt, Eufdrie!

Ik ben van plan om wanneer het boek verschijnt een email door het bedrijf te sturen. Het is gewaagd maar je kunt er veel profijt van hebben. Mensen sturen (bij mij op het werk, althans) immers ook een email als ze jarig zijn ("Kom om 15.00 langs bij mijn bureau voor koek en cake!!") dus waarom niet met zulk geweldig nieuws als wij straks hebben??

Goed idee, Kim!

Ik ben tekstschrijver bij een psychologenpraktijk - dus in die zin weten mjin collega's dat ik schrijf! :D

Ze weten echter niet dat en wat ik in mijn vrije tijd schrijf. Wel is het grappig dat een van mijn collega's me heeft aangeraden om eens iets 'romanachtigs' te schrijven... Ze moest eens weten.

Toen ik het vertelde was het zo van meen je dat echt? Dus met de bedoeling het uit te gaan geven? JA DUS. Een van mijn collega's zei vervolgens maanden later toen ik haar hielp een brief te schrijven en me vervolgens even liet gaan en op de literaire tour ging. "weet je zou zo een boek kunnen gaan schrijven" (nou hecht ik niet veel waarde aan haar mening) Mijn baas weet het niet maar die is zo wie zo niet echt geinteresseerd in dingen die niets met werk te maken hebben.

Ik zou het inderdaad ook gewoon proberen. Hij kan je in ieder geval er niet om ontslaan, en aan de reacties boven me zal je weinig kans hebben dat je nare reacties krijgt.

Bij mij weet iedereen het, ik heb zelfs van een paar jaargenoten (ik zit op uni, kleine collegezaal gelukkig) een typmachine gekregen! Nu laat iedereen die langskomt me mooi met rust als ze 'm horen ratelen :wink:

Hoi Eufdrie,

weinig tijd, even kort.

Ik zou het graag willen omdraaien. Stel dat iemand bij mij op kantoor een boek uit zou geven en ze zouden daar niets over zeggen, pas dan gaan bij mij de alarmbellen rammelen.

Ik HEB er inderdaad niets mee te maken, maar toch zou ik het vreemd vinden dat ze zo'n mijlpaal niet zouden zeggen. Waarom mag ik wel weten dat ze gaan trouwen, kindje krijgen, oma worden, het paard zwanger is etc etc. maar als je een BOEK geschreven hebt, mag ik dat niet weten. Het zou, pas dan, bij mij over komen alsof er iets niet pluis is.

Dus mijn gevoel; weer knetter trots en vertel het aan een ieder die het horen wil. En zeker aan je baas, want laten we wel wezen, het betekend ook dat je wilskracht en doorzettingsvermogen hebt, naast de schrijfkwaliteiten!

groet Carla

Beetje late reactie misschien, maar toch: gewoon vertellen! Grote kans dat je collega's het alleen maar hartstikke leuk vinden. Ik heb het zelf op mijn werk alleen aan mijn meest naaste collega's verteld, maar goed, het lopend vuurtje enzo... Iedereen leeft heel erg mee, en als je gewoon met dezelfde inzet je werk blijft doen, zal niemand denken dat het eronder lijdt.

Ach, als je het niet vertelt, komt het vanzelf wel.

Nog terwijl de fotograaf van een krant mijn foto nam voor een artikel, zag ik in mijn geestesoog die foto al prijken op het prikbord van het bedrijf waar ik werk. En wat zag ik maandag toen ik weer op werk kwam... Inderdaad.

Stiekem lijkt me dat echt geweldig, de kaft van mijn boek op het prikbord, met een geweldige recensie ernaast natuurlijk )

Iedereen op mijn werk weet dat ik schrijf, want in de pauzes heb ik altijd een kladblok bij me die ik vol klieder.
Met trots liet ik iedereen mijn eerste artikel zien in het blad SF-Terra (ach, ja. Gelijk reclame maken hier.) Ze zijn ook zeer benieuwd naar de vorderingen wat betreft uitgeven. Alleen de genre, daar zijn een klein aantal in geïnteresseerd. Ik schrijf SF en Fantasy. Maar binnenkort wordt een kort verhaal gepubliceerd in het blad Pure Fantasy, en dat zullen ze merken ook. :D

Wat goed van je dat je de stap hebt durven zetten! En wat leuk dat ze zo positief reageerden!
Altijd leuk om te horen dat mensen je verhaal willen lezen, maar dan moeten ze het boek eerste kopen... Dat stukje vergeten ze soms...

Laat even weten hoe je lezers op het verhaal reageren, ik ben benieuwd!

Leuk Eufdrie, spannend!!!
Hoeveel mensen werken er bij jou? Grappig als je straks ineens een collega met jouw boek ziet rondlopen!!

Goeie zet, Eufdrie.

Ik vertrouw er op dat de positieve reacties van je collega's de slapeloze nachten ruimschoots goed maken!

Een heel verstandige keuze, Eufdrie!

Op het moment dat een boek echt klaar is en dus uitgegeven wordt, kun je het gerust aan de collega's vertellen.
Die suffe kantoorpikkies geloven alleen maar in de dingen wanneer je ze een boek met jouw naam erop onder hun neus legt.
Als je daarentegen vertelt dat je nog aan een boek bezig bent, denken ze bij hun eigen alleen maar 'ja het zal wel'.

Maar wat moet het jou toch ontzettend veel voldoening geven!
Geweldig!

Inderdaad, zolang er nog niks gepubliceerd is, er niet te veel ophef over maken... Mensen geloven het niet, of -zoals in de journalistiek waar bijna iedereen wel een boek wil schrijven- men knikt meewarig :wink: Maar als je boek uitgegeven wordt... man, ik zou mijn collega's niet met rust kunnen laten, zou helemaal hyper zijn, hahaha!

Vandaag de stoute schoenen aangetrokken en een kopie van mijn pagina in de aanbiedingsbrochure op het personeelsprikbord gehangen (ieh spannend). Verreweg de meeste collega's zijn nog op vakantie, dus het is nog effe rustig, maar ik ben benieuwd...