Als een verhaal in mijn hoofd dringend vraagt om geschreven te worden, begin ik daar gewoon aan. Ook ik lees de dag erna het geschrevenen terug en begin meteen met herschrijven. Als het boek af is, laat ik het een poos liggen en werk ondertussen verder aan een ander boek.

Na een maand of wat begin ik met het eerste boek opnieuw omdat het verhaal dan een beetje 'gezakt' is en ik vaak ook al weer nieuwe ideeen op heb gedaan. dan begint het herschrijven en helaas, schrappen. Hoe erg ik het ook vind, hele hoofdstukken kunnen in zo'n geval verdwijnen naar een ander bestand. Voor het geval dat ik het op een ander moment nog zou kunnen gebruiken.

Deze cyclus herhaalt zich een keer of 5-6, net zolang tot ik er helemaal tevreden over ben. Een dik boek heeft dan uiteraard wat langer tijd nodig dan een dun boek. Met mijn eerste roman (kwam pas als 2de uit) ben ik in totaal 3 jaar bezig geweest, Ondertussen schreef ik een 2de roman (die als 1ste verscheen), een paar kinderboeken en wat korte verhalen. Ook die hadden uiteraard de nodige rustpauzes om voorbereid te worden op het herschrijf- en schrapproces.

Bij de korte romans (45 A4-tjes) schrijf ik meestal in 2 keer. Lezen en de volgende dag herlezen en herschrijven. die krijgen niet de uitgebreide herschrijf- en schrapcyclus. Is meestal ook niet nodig.

Hier nog een. Ik kom steeds weer nieuwe dingen tegen en vraag me dan af hoe ik daar in godsnaam op ben gekomen. En hoelang ik al in Nederland woon is dan ook meestal een vraag die door mijn hoofd spookt. (Ik ben geboren en getogen in Rotterdam, maar tjonge, soms lijkt het wel of ik net Nederlands heb geleerd. De dingen die ik er tegenaansmijt :? )

Ik dus niet. Ik heb meestal alleen maar een idee, en het is voor mij dus iedere keer weer een verrassing waar het verhaal heengaat. Ik schrijf het dan meestal in een ruk door. Laat alle fouten erin zitten, of ze moeten zo verschrikkelijk zijn dat ik weet dat als ik het niet meteen doe ik midden in de nacht uit bed ga om het alsnog te gaan doen. En dan gaat het grote werk pas beginnen. Hoofdstuk voor hoofdstuk lees ik het dan opnieuw, veranderen, schrappen, hele hoofstukken weggooien. Hoofdstuk 3 wordt opeens hoofstuk 1 enzovoort.

Ik ben meer een Beethoven dan een Mozart-type (kan ik nog zeggen dat ik nog een beetje muzikaal ben :wink: ). Bij mij neemt het soms wel extreme vormen aan, in de zin dat ik een verhaal volgens mij nooit los kan laten! Ik heb pas nog een kort verhaal (dat ik ong. 5 jaar geleden heb geschreven) nog bijgewerkt. Dat is ook weer niet de bedoeling volgens mij. Op een gegeven moment moet je een verhaal kunnen loslaten.

Ik kan niet anders zeggen dan dat ik enorm veel geleerd heb van mijn fouten die ik in mijn eerste roman gemaakt heb.
Als je voor het eerst een boek schrijft, merk je echt dat je per A4tje groeit.
Wat me erg opviel was dat de eerste hoofdstukken een stuk minder goed geschreven waren dan de laatsten.

Nu is alles in één stijl geschreven en het verhaal loopt goed.
Ik heb geen enkele scene of situatie daadwerkelijk hoeven te herschrijven, noch heb ik een writersblock gehad. Maar het allermoeilijkste was om details toe te voegen (zoals, wat personages denken en doen op bepaalde momenten). Het moet realistisch overkomen en het is lastig te bepalen wat een lezer in welk hoofdstuk nu echt denkt of verwacht. Toch is dat volgens mij een van de belangrijkste aspecten om onder de knie te krijgen.
Maar oefening baart een goed verhaal, zo blijkt.
Ik heb enkele testen uitgevoerd met behulp van testezers en die dachten op bepaalde stukken in het verhaal, exact dat wat ik ze wilde laten denken. Ook vonden ze een bepaalde flashback lastig te begrijpen. Dat heb ik vervolgens opgelost. Daar leer je van :)
Hun lovende woorden gaven veel voldoening en motivatie om het tweede deel te gaan schrijven.

Ik ben nog niet begonnen, daar ik het eerste deel eerst wil afronden (en dat kan nog enkele maanden duren), maar ik heb er zin in!

Ik ben nog vrij "nieuw" op deze site en vind het erg leuk om te lezen hoe iedereen met zijn werk omgaat. Ik leer erg veel van wat jullie allemaal vertellen. Maar dat even ter zijde.
Ik denk dat er geen standaard werkwijze is. Ikzelf schrijf en herschrijf tegelijk. Er schieten soms ideeën in mijn hoofd, die niet passen bij het stuk wat ik net geschreven heb. Dan moet ik een keuze maken. Of ik laat het geschreven stuk staan of ik herschrijf het om het idee een kans te kunnen geven. Tijdens die afweging merk ik of ik er zin in heb om een gedeelte van het verhaal te verwijderen en helemaal opnieuw te beginnen. Als dat zo is, dan wint het idee het van het geschrevene. Als ik er geen zin in heb, dan is het idee blijkbaar toch niet zo goed als ik in eerste instantie dacht.
Herschrijven vind ik alleen leuk om te doen als er iets creatiefs uitkomt. Een verhaal herschrijven om het op te poetsen, wat vaak absoluut noodzakelijk is, vind ik echt geen bal aan.

Als ik iets schrijf heb ik het graag meteen juist. Ik hou niet van veranderen naderhand. Zo verander je soms je verhaal ahw. Daarom steek ik veel tijd in het kiezen van woorden, uitdrukkingen, opzoekwerk opdat ik mijn verhaal niet meer moet veranderen. Ten minste zo denk ik daar nu over... Het boeit me altijd te zien , lezen, hoe mijn fantasie vormen aanneemt en groeit. Net zoals bij het lezen van een goed boek wil ik de vorige 10 pagina's niet nog eens herlezen om te zien of het goed zit, maar verder lezen.

Ik herschrijf meestal tijdens het schrijven zelf. Ik lees het nog eens over. Hé, dit kan anders, dat kan beter, en weer verder schrijven. Ik lees het nóg eens over, wéér wat geschraap en geschrijf. Toch maar weer verder, en weer een stukkie terug. Hmm... Als ik dit nu eens... Dat leest veel makkelijker... Oh wacht, 2 dezelfde woorden vlak bij elkaar, eventjes wat anders van maken.
Omdat het korte verhalen zijn die ik schrijf, verandert er niet zo héél drastisch veel, behalve dan dat ik vaak complete zinnen ondersteboven gooi.

Ik heb ook het liefst dat het in één keer goed is. Ben dus ook tijdens het schrijven al aan het herschrijven. Opzoeken, dubbele woorden veranderen, zinnen door elkaar gooien enz.

:roll: Hallo, momenteel ben ik mijn fictieverhaal aan het herschrijven en herschrijven. Leuk is anders, moet ik toegeven, maar mijn doorzettingsvermogen blijft me steunen. En dan heeft een wijs mens me geleerd: 'Wie niet waagt blijft maagd.' Er komt altijd ( binnen en paar dagen) weer het moment, dat ik mijn pc en memory stick ga gebruiken en doorga. Vaak heb ik in die paar dagen 'rust' nieuwe inzichten die ik dan ga gebruiken. Het verschil tussen 'leuk schrijven' (1e versie) en doorkachelen (verdere versie(s)) zit em in het HERSCHRIJVEN. Ik ben allang geen maagd meer, maar met vallen en opstaan haal ik ook de eindstreep! Herschrijven is een MUST voor een beter resultaat! :D

Ik ben juist klaar met het (her)schrijven van 2 korte verhalen. Dat wil in dit geval zeggen: 2 korte verhalen, die mijn PC een lange tijd geleden na een computercrash hebben verlaten, en waarvan ik alleen wat losse, incomplete kladblaadjes had (zéér ambetant), heb ik opnieuw geschreven.
En hoewel ik de toenmalige verhalen al láng niet meer heb gelezen (door die crash dus) weet ik zéker dat ze er nu een stuk leuker op zijn geworden.

Hmmm... Misschien moet ik voor mijn andere verhalen de PC nóg eens crashen, want vrijwillig herschrijven lukt me niet :P

Ik schrijf en herschrijf ook tegelijk. Het gebeurt weleens dat ik een heel hoofdstuk moet verwijderen, omdat ik dankzij dat stuk geen inspiratie meer heb.
Ik hecht best veel waarde aan herschrijven, want soms ben je net iets te enthousiast en vergeet je om het goed op te schrijven. Als je het dan later nakijkt kun je het allemaal nog eens verbeteren.

Wat ik me net bedenk is, dat ik vaak mijn verhalen op papier schrijf ('s avonds/'s nachts, op school, op station, op straat, in de trein, kortom overal waar ik niet bij mijn PC kan) En als ik mij dan achter mijn PC nestel, en het geschreven verhaal overneem, zit de getypte versie vaak al vol met veranderingen. Meestal ontdek ik dan ook pas dat ik sommige woorden te vaak gebruik, of dat zinnen niet lekker lopen.

Hé mensen! Ik ben inmiddels een 'trouwe bezoeker'! :P :lol: 8)

Ik moet zeggen, dat ik mezelf behoorlijk goed kan vinden in de werkwijze van Griseo (zie eerste pagina).
Ik schrijf (fantasie)verhalen voor de jeugd. Ik heb van te voren een verhaallijn in mijn hoofd. Dit zet ik in een schema. Dan verdeel ik de stukken van de schema's in hoofdstukken. Per hoofdstuk schrijf ik dan in ongeveer een alinea wat er gaat gebeuren. Dan begin ik met schrijven. Soms doe ik dit heel netjes: ik begin bij hoofdstuk een en schrijf het hele eerste hoofdstuk. Soms krijg ik opeens een helder moment over het einde, en schrijf dan het einde. Ik geloof dat de auteur Wim Daniëls dit 'eilandjestechniek' noemt. Uiteindelijk heb ik heel duidelijk een begin, een eind en begin ik het midden op te vullen, vol te schrijven. Soms heel gedetailleerde dialogen, soms een hyper-spannend avontuur in telegramstijl.
Dan heb ik mijn eerste versie klaar en dan begint het herschrijven. HEERLIJK vind ik dat. Ik zie mijn verhaal nu als een geraamte. Er moet nu vlees op de botten komen. Of als een barbiepop, die ik nu mag gaan aankleden. Nu wordt alles gedetailleerder. Ik leef me in de dialogen in, ik voel mee met de personages. Ik voel, zie en ruik de omgeving waar ze zich in bevinden.
Dan ga ik er nog een keer doorheen. Nu op stijl. Zo herschrijf ik wel een keer of tien.

Dus:
- Eerste versie is een begin, een eind en een midden volgens een van te voren opgesteld schema.
- Eerste herschrijffase is het 'aankleden' van het verhaal. Er komt nu vlees op de botten.
- Herschrijffase twee is voornamelijk herschrijven op stijl.
- De fasen hierna gebruik ik voor: het aanscherpen van de personages, het verder aankleden (sprookjesachtiger maken) van de omgeving.

Pas in de laatste twee of drie fasen kijk ik op grammatica. En dat vind ik eigenlijk ook HEERLIJK. Wat is er nou mooier dan puzzelen en schuiven met taal? Dat is minstens net zo leuk als het bedenken van het verhaal zelf!

Ik haat herschrijven.
Als ik een verhaal heb geschreven, is er iets nieuws ontstaan. Van te voren had ik geen flauw idee wat ik zou gaan doen. Ik zette gewoon mijn vingers op het toetsenbord en het verscheen. Dan heeft het verhaal een beetje extra. Dan zijn het niet meer losse zinnen of woorden of alinea's, dan is het een vloeiend geheel. En ik ben altijd als de dood dat kwijt te raken bij het herschrijven.
Toch probeer ik voorzichtig het hier en daar aan te passen, heel voorzichtig. Om toch vooral het verhaal niet te breken. Vervolgens heb ik het herschreven, maar nog lang niet alles is verbeterd. Daar raak ik zo gefrustreert van dat ik het meestal aan iemand anders laat lezen voor commentaar. Of enkel een mening. Daarna kan ik echt beginnen met schrappen en wringen.
Meestal komt er dan wel een beter resultaat uit. Vooral als ik mijn lijstje afga met fouten die ik altijd maak en zo makkelijker kan herkennen. Het is maar heel soms dat ik het resultaat door de kamer schrijf en weer voorzichtig dingen ga veranderen. En uiteindelijk de eerste versie opstuur.

Herschrijven? A nightmare.

Als je kijkt hoe ik schrijf is het niet erg sequentieel. En soms weer ook wel. Ik heb eerst jarenlang een soort aandrang van ideeën in mijn hoofd en de behoefte om deze te uiten. Ik werk een soort nog variabel schema af die in mijn hoofd al aanwezig is, krijg bovendien ideeën over allerlei stukken op een associatieve manier waardoor ik dus tussendoor ideeën in het verhaal plaats. Omdat het non-fictie is, zoek ik de meest logische opbouw. Die dringt zich aan mij op. Al snel is er wel een soort graat. Ik heb de neiging om de graat niet zo vet op te vullen. Dus daarin zou ik kunnen leren. Wat meer opvullen en wat kleinere denkstappen.
Ik ben erg bang dat het niet te volgen is wat ik schrijf. Het toppunt was tijdens mijn eindexamen. De leraar zei dat het onleesbaar was wat ik geschreven had. Ik had zo abstract mogelijk geschreven en het viel dus helemaal niet in de smaak. Onbegrijpelijk.
Ik heb mijn eindexamen taal (moedertaal Frans) helemaal gefaald, zowel het mondeling - ik kon geen woord uitbrengen - als het schriftelijk. Omdat ik altijd goed werk leverde door de jaren heen, werd het toch nog een voldoende.
Herschrijven vind ik een innerlijke noodzaak. Ik probeer mijzelf in dienst te stellen van wat ik schrijf. Zowel wat ik denk als wat ik voel. Ik vind herschrijven dus heel prettig, omdat ik toe kan voegen, beter maken. Soms is het gewoon discipline en een beetje saai. Maar omdat ik terwijl ik herschrijf opnieuw veel ideeën krijg, valt dat ook weer mee.
Vaak gebeurt er dan nog iets wat typisch is bij mij: als ik een schrijfsel loslaat, komt er een goed idee tevoorschijn. Zo komt het voor dat ik na het schrijven van 1 mail, nog de behoefte voel nog een daarna te schrijven, omdat een onderliggend gevoel plaats kreeg doordat het eerste uit de lucht is.

Odile